Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1815

[p. 665]

Twee Leerredenen, behelzende de eerste: Eene opwekking ter verheerlijking van God, bij de overwinning onzer legers op den algemeenen vijand, over Ephez. III:20, 21a, uitgesproken den 2 Julij 1815. En de laatste: Eene vergelijking tusschen de verlossing van Juda, onder Jozaphat, en de verlossing van Nederland, onder Willem den Isten, naar Psalm XLVIII:9-15. zijnde eene Dank- en Bededagsrede, uitgesproken den 5 Julij daaraanvolgende; door C. van Epen, Leeraar der Hervormden te Wolvega. Te Amsterdam, bij A.B. Saakes. 1815. In gr. 8vo. 53 Bl. f :-11-:

De titel geeft de belangrijke aanleiding tot deze Leerredenen op; terwijl het ons ook in geenen deele verwondert, dat vele hoorders dezelve nogmaals lezen wilden tot hunne stichting. Reeds vroeger had de bekwame Leeraar zijne gemeente tot dankbare vreugde bij de vernieuwde redding onzes vaderlands opgewekt, en hij deed het hartelijk gaarne nogmaals op bevel van den Koning. Slechts twee bladzijden besteedt hij ter opheldering van zijnen tekst, dien hij overigens geheel dienstbaar maakt aan feestelijke dankerkentenis der behaalde overwinning. Hij geeft de bekommering, maar ook de gronden van hoop op, zoo wel aan den kant van God, als aan den kant der menschen; evenwel boven bidden en denken was de uitkomst spoedig en heerlijk; en deze zoo heerlijke uitkomst hebben wij aan God te danken. Hij, die zich betoond heeft magtig te zijn om te doen meer dan overvloedig boven al wat wij bidden of denken konden, moet er dan ook bovenal in de gemeente over verheerlijkt worden.

De verklaring van den tekst is bij de Biddagsleerrede wel uitvoeriger, maar zeer doelmatig, daar de vergelijking der beide reddingen, in het tweede deel der rede,

[p. 666]

natuurlijk die opheldering van den tekst, dien de Leeraar als een triomflied voor de eerste redding beschouwt, en ons nu bij de andere in den mond legt, vereischte. Wij lazen beide deze stukken met genoegen; en in meer dan één opzigt gelooven wij, dat de Eerw. van epen zichzelven geen regt doet, als hij deze opstellen niet hooger wil aangezien hebben, dan als eene vrucht van eenige oogenblikken. Wij willen er dan voor 't minst nog een woord hebben bijgevoegd, en zeggen: de gelukkige vrucht van die waarlijk gelukkige oogenblikken. Met dat al hadden deze opstellen zeker in waarde gewonnen, had de Redenaar er de beschavende hand nog aan te koste gelegd. Denkelijk had hij dan, voor den uit de zee weder opdoemenden dwingeland, een ander epitheton gekozen; en het onduitsche, en voor den gewonen Christelijken hoorder onverstaanbare, woord Palladium lieten wij ook liefst van den leerstoel. Wij zouden nog eenige kleinigheden, van dezen aard, kunnen aanstippen; maar verkiezen dit niet, bij Leerredenen, die waarlijk om meer, dan alleen om het belangrijk en gedenkwaardig onderwerp, en de taal van het hart, die zij spreken, (welke de Leeraar evenwel met regt hier inroept) op eene billijke beoordeeling aanspraak hebben.