Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1815

Verzameling van aardige en het verstand opscherpende Anekdoten. Een St. Nikolaasgeschenkje voor de Jeugd. Te Rotterdam, bij J. Hendriksen. In kl. 8vo. 200 Bl. f :-18-:

Het is met den Uitgever van dit Anecdotenboekje als met zijne Collegas in genere: hij brengt uit zijnen schat voort oude en nieuwe dingen. Van het eerste is ons één staaltje voorgekomen, zeldzaam om de verkleeding. Elk, namelijk, die Latijn kent, kent insgelijks fedrus verhaal van den boer met het jonge varkentje onder den mantel, dat niet zoo natuurlijk knorde als zekere poetsemaker; hiervan nu vindt men hier eene tweede uitgave, maar in het Engelsch. Misschien is het wel even min in de oudheid als in Engeland voorgevallen; maar dan maakt het althans hier onder de anecdotes geene zoo goede figuur als ginds onder de fabelen. Enfin, vele andere schijnen minder bekend en ons aardig toe, inzonderheid van die soort, welke de Engelschen blunders, wij bokken - elders lazen wij: omgekeerde puntof wel stomp-dichten - gewoon zijn te noemen. Zie hier, ter proeve, een en ander.

Verstandige Keus.

Uit hoofde van zeker misdrijf, werd iemand ter dood veroordeeld. Uit bijzondere genade, evenwel, had men hem vergund, zelf zoodanige soort van dood te verkiezen, als hij wilde. ‘Welnu,’ zeide de karel, ‘als ik dan toch vrijheid van keus heb, zoo wil ik van ouderdom sterven.’

[p. 185]

Een Wonder,

Een dorppachter was in de stad gekomen, en had, naar zijne gewoonte, wat te diep in het glaasje gekeken. Bij geluk had hij een zeer geoefend en mak paard, waarmede hij, des avonds, zachtjes naar huis reed.

Eenige onbedachte jonge lieden, welke met den dronken pachter eene grap wilden hebben, hadden hem op eene plaats, daar hij voorbij moest komen, opgewacht, namen hem van het paard, stelden zich aan alsof zij alle zijne zakken ontledigden en uitplunderden, (hoewel zij hem toch niets ontnamen) en zetteden hem vervolgens, het achterste voor, te paard; terwijl zij hem evenwel daarop vastbonden, opdat hij er niet mogt afvallen en een ongeluk krijgen. - De beschonken man liet zich dat alles doen, zonder er een woord tegen te spreken.

Het paard ging zachtjes met zijnen heer voort, en bragt hem alzoo gelukkig te huis.

De pachter riep; - zijne vrouw deed hem open, ten hoogste verwonderd over de zonderlinge manier, waarop zij haren man te paard zag zitten. ‘Mijn God,’ schreeuwde zij, ‘wat is u dan overgekomen?’

‘Ach, Marregriet!’ antwoordde de stamelende pachter, ‘schurken! - schurken hebben mij geplunderd, en die laaghartige deugnieten, ziet gij, hebben, daarenboven, mijn arme paard den kop afgesneden.’

Slecht nagevolgd.

Voor eenen Organist had men het volgende grafschrift op zijne grafzerk gezet:

Hier ligt de Organist N.N. Hij bevindt zich thans in een oord, waar zijne muzijk door eene duizendmaal betere muzijk overtroffen wordt.

Dit grafschrift, hoe zonderling ook, beviel nogtans eenen ouden vuurwerker zoo wél, dat hij in zijn testament uitdrukkelijk beval, na zijn overlijden, het volgende grafschrift op zijne zerk te plaatsen:

Hier ligt de Vuurwerker N.N. Hij bevindt zich thans op eene plaats, waar zijn vuurwerk door een duizendmaal grooter vuurwerk overtroffen wordt.