Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1814

Eene leeuwenjagt, bij Kaira, in Bombay.

(Uit de Bombay Paper.)

De Heeren, wien de jagt in deze streek behoort, werden den 22sten December 1812 onderrigt, dat er drie Leeuwen ontdekt waren in een boschje, twee mijlen van Beereye. Onmiddellijk werden toerustingen gemaakt om eene groote menigte volks te verzamelen, en over te gaan om hen vandaar te jagen. Ondertusschen kwamen berigten in, dat de grootte en de woede dezer dieren eenen schrik in de aangrenzende

[p. 749]

dorpen had verspreid; dat zes der inboorlingen, die onbedachtzaam hunne legers genaderd waren, verscheurd, vaneengereten, en achtergelaten waren, in de ijsselijkste smarten den adem uitblazende; en dat het voor de inwoners niet langer veilig was, zich tot hunne gewone bezigheden te begeven, of hun vee naar buiten te drijven ter weide, daar verscheiden derzelven afgejaagd en omgebragt waren. Deze berigten zetteden de Britsche Nimrods slechts aan; en eene partij van zestien Heeren, op den 24sten bijeengekomen zijnde, begaf zich naar het tooneel des bedrijss, vergezeld door een gewapend korps Peoniers van de departementen Adaulet en Revenue. De leidslieden wezen hun de juiste plek, waar de drie Leeuwen statig nederlagen. Men drong vooruit, met vereischte omzigtigheid, tot binnen weinige schreden van het boschje, zonder hen te verontrusten, die hier hunne residentie hadden verkozen. Een oogenblik poozens, zwanger van verwachting, volgde. Op dat tijdstip naderden drie Doggen, die de jagtpartij vergezelden, onkundig van gevaar, den drempel zelven der hooge tegenwoordigheid, en werden ontvangen met zulk een ijsselijken kreet, als, voor een oogenblik, den stoutsten de borst beklemde. Een der honden werd gedood; de andere twee vlugtten, en werden niet meer gezien. Thans vertoonde zich eene Leeuwin in den mond van het hol; eenige pijlen werden afgeschoten, met oogmerk om haar te tergen, en haar te bewegen eenen aanval op hare bespringers te doen; maar dit gelukte niet, daar zij doorbrak naar eenen anderen kant, met twee jongen, voor ongeveer twee derde volwassen. De partij vervolgde de vlugtelingen op den voet, zoo na als de grond, onlangs geploegd, dit wilde vergunnen; toen eensslags een der manschappen, welke in de boomen geposteerd waren, den Heeren toeriep op hunne hoede te zijn. Dit stuitte hunnen voortgang. Zij keerden zich zijdwaarts naar eenige hoogten, toen zij eenen ontzettenden Leeuw ontdekten, welke hun lángs een open veld naderde met eenen forschen tred, en zweepende zijnen staart met onbeschrijselijken trots. De voorsten der partij leiden hunne geweten aan en gaven vuur, juist zoo als het dier in ééns eene kloos was overgesprongen, ter breedte van twaalf voet, welke hem van hen afscheidde. Hij was blijkbaar gewond in den schouder, maar wierp zich niettemin op den Heer M., wiens arm hij op eene verschrikkelijke wijze verscheurde; en, ge-

[p. 750]

voelende ter zelfder tijd eene lans der Peoniers, verliet hij den eerst gegrepenen, pakte den armen man bij de keel, en worgde hem, vóór de partij durfde vuur geven, om zijn slagtoffer niet te vermoorden. Hij was nu ingesloten, maar wist zich op eene wijze te verschuilen, dat het moeijelijk was hem af te maken; toen, eensklaps, de man op den uitkijk een tweede alarm maakte, en het gezelschap bijna oogenblikkelijk eene Leeuwin ontdekte, die doorgebroken was, naderende hunne achterhoede. Ten zelfden oogenblikke werd hun gehoor verdoofd door het gillen en schreeuwen van mans, vrouwen en kinderen, veroorzaakt door het dier, dat den weg overstak midden door de Koelies, die tiffin naar de dorpen bragten. Eene vrouw en kind waren in weinig meer dan een oogenblik aan hare woede opgeöfferd. De vrouw was letterlijk in stukken gescheurd. Dit was geenszins het laatste ongeluk van deze gedenkwaardige jagt. De Heeren, met de Peoniers, verlieten hunnen eersten vijand, om de Leeuwin aan te vallen, die het dorp bedreigde. Het gezelschap was, uit hoofde der snelheid, met welke het beest vervolgd werd, niet in staat zich zeer gesloten te houden; en ongelukkiglijk naderden vier der Peoniers te onbedacht de plaats, waar de Leeuwin thans nederlag. Zij sprong onmiddellijk op den naasten, wierp hem tegen den grond, verpletterde zijn bekkeneel, en verscheurde zijn gelaat, zoodat geen trek te onderscheiden was, en de huid letterlijk in den wind hing. Een' makker, die tot zijnen bijstand naderde, greep zij bij de dije: de man, in de felle pijn, greep het beest bij den strot, waarop zij de dije liet varen en hem aan den arm en de borst pakte. Op dit oogenblik naderden de genoemde Heeren tot binnen vijftien schreden, en zonden, daar zij nog stond boven haar slagtofser, haar twintig kogels in het ligchaam. Zij week terug naar de hegge, waar eenige meerdere schoten haar verder afmaakten. Zij had overvloed van melk, welke, om de nieuwheid, de meesten van het gezelschap proefden. Beide de Peoniers stierven binnen weinig uren. De Heer M. herstelt.