Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1814

Albertina, of de Proef der Mannen. Door A. Lafontaine. Met Platen. Te Haarlem, bij F. Bohn. In gr. 8vo. 378 Bl. f 3-:-:

Deze proef nam Albertina met eenen luchtbol; de minnaar, die het met denzelven niet, of niet hoog genoeg, durfde wagen, had geen moed, en kreeg dus zijn afscheid. Dit kwam daar van daan, dat haar vader het eerst per luchtbol zijne liefste vond, en vooral, dat de hupsche vondeling, met haar als broeder opgegroeid, als een kind van dertien jaren reeds zoodanig waagstuk ondernam. Deze brave jongen bekwam ook eindelijk hare hand, hoezeer de vader (zeer ingenomen met zijnen adelijken stamboom, echter zelf buiten den adel gehuwd) dit lang, zeer lang tegenhield; maar op het eind schikte zich dat alles bijzonder wel, en zeer tot ons genoegen, want het uitmuntend jong mensch had den waren adel in het hart, en verdiende waarlijk het voortreffelijk meisje. De geschiedenissen en proeven met de luchtbollen zijn aardig en onderhoudend genoeg; maar veel meer behaagt ons de lieve kinderwereld vol onschuld en hartelijkheid, die de Schrijver zoo bekoorlijk toovert in het gezin van den edelen Graaf, en het kinderlijk verbond van reine liefde, grootmoedigheid, deugd en trouw, waaraan men door geheel het leven en bij iedere beproeving ook vasthield. Het treft en roert diep, hoe Welf (de vondeling) en des kosters dochter Betje den blinden jongen Graaf het gezigt en ieder genot, dat hij ontberen moest, wisten te vergoeden, en wat die zelfde Welf al uitstond en opofferde, opdat hij eenmaal zijnen dierbaren vriend het gezigt herstellen kon. Gelukkig inderdaad, dat hij eenen zoo bekwa-

[p. 536]

men oogarts, Sarboni, vond, van wien hij die kunst niet leerde, (want hiertoe was die kunstenaar te gierig en te laag van geest) maar van wien hij die kunst afzag, en wel in zoo eenen hoogen graad van volkomenheid, dat hij na verloop van het eerste jaar reeds honderden menschen met het gelukkigste gevolg ligten kon, en, wat nog sterker is, zijnen jongen vriend, die voor veertien jaren door eenen minderen meester in de kunst van de staar zoo ongelukkig geligt was, dat hij nu volkomen blind werd, en de geneesheer hem voor altijd ongeneeslijk hield, - dat hij dezen zijnen jongen vriend, zeggen wij, de beide oogen ligten kon, en dat zoo gelukkig, dat deze reeds denzelfden dag bij herhaling en eenen geruimen tijd het licht genieten kon, en binnen zeer korten tijd voor altoos van het lieve daglicht het velkomen genot had. Een geval, waarvan wel weinige oogartsen voorbeelden zullen hebben in hunne praxis, en waarvan wij daarom hier opzettelijk melding maken, om deze Heeren (indien anders dat nog lange toehouden der oogen, het afsluiten van het daglicht, en hunne katarakt-brillen, enz. geene kwakzalverij of iet ergers is) een weinig te demoedigen, daar zij hier kennelijk zien, dat er meester boven meester is!

Wij beloven den vriend van lafontaine's altijd lieve verdichtingen, bij de lezing van dezen Roman, overigens het uitnemendst genoegen.