Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1813

De ongelukkige uitwerksels eener buitengewoon sterke opgevatte genegenheid.
(Eene ware Geschiedenis.)

In een der laatste oorlogen was in Braband een jong Engelsch Officier door de Franschen in eene schermutseling zwaar gewond en naar Brussel gevoerd. Daar werd hij in het huis van een Heer gebragt, die voor hem de uitstekendste zorge droeg. Die Heer was gehuwd, en had Dochters in huis. De jongste was eene Non; zij had, uit hoofde van de krijgsonlusten, haar Klooster verlaten, en den intrek ten ouderlijken huize genomen.

[p. 490]

De jonge Jufvrouw behoorde tot die Kloosterzusters, aan welke de oppassing der zieken bijzonder is aanbevolen, ja eene harer verpligtingen uitmaakt. In gevolge hiervan paste zij bestendig den gekwetsten (dien wij clermont zullen noemen) op. Hij was niet slechts gewond, maar kreeg daarbij zware koortsen. Maria gaf hem niet alleen drank, maar hielp in het verbinden van de wonde, welke in de borst was. Bij beurten nam zij de oppassing 's nachts waar. Wanneer hij beter werd, verminderden hare oppassingen: dit bleef bij den lijder niet onopgemerkt. Hij zag echter van dag tot dag zijne schoone oppaster: welhaast was hij betooverd door hare bekoorlijkheden. Krachts genoeg gekregen hebbende om op zijne kamer te wandelen, groeide ook zijne liefdedrift aan, en kreeg eene zoo geweldige sterkte, dat zij niet wel verholen kon blijven.

Wanneer in 't einde haar dienst van oppassing niet langer noodig was, vertoonde maria zich niet meer. Ieder, die bij hem kwam, vroeg hij naar maria; hij kreeg beleefde, maar geene regtstreeksche antwoorden: eene week liep voorbij, dat hij haar niet zag.

Clermont was de oudste Zoon eener rijke Familie in het Westen van Engeland. Hij bezat reeds veel eigendoms, en had groote bezittingen te wachten. Hij had niet kunnen nalaten te ontdekken, dat maria's Vader in geen' zeer ruimen staat zich bevond. Hij besloot, zonder langer verwijl, zich aan denzelven te ontdekken. Dezen op een morgen in zijne kamer verzoekende, bedankte hij hem voor de vriendschap en oppassing, te zijnen huize genoten, en gaf eenig verslag van zijne middelen en betrekkingen; dan voegde er bij, ‘dat hij geen genot kon smaken van zijn leven, noch van zijne bezittingen, ten zij beide strekten tot geluk van eene, behoorende aan zijnen weldoener; met één woord, maria had hem genezen van de wonde, hem door den vijand toegebragt, maar teffens eene wonde achtergelaten, welke niemand dan zij alleen kon heelen. Hij was voorts, gelijk hij betuigde, gereed, zich te onderwerpen aan de schikkingen, door haren Vader te maken, en verzocht haar op het ernstigst ten huwelijk.’

Op dit verzoek hoorde hij het kort, maar ontzettend antwoord uit den mond van maria's Vader: ‘Mijn Heer! dat is onmogelijk.’ - ‘Hemel! waarom onmogelijk? - ‘Mij-

[p. 491]

ne Dochter is eene Non.’ - Oogenblikkelijk vertoonden zich de gevolgen dezes antwoords. Clermont kreeg op nieuw de koorts, en stortte in eene gevaarlijke ziekte.

Het Regiment, waartoe hij behoorde, en waarover zijn Oom Kolonel was, bevond zich te dien dage te Brussel. Hij bragt alle mogelijke hulpe aan zijnen Neef toe: dan, daar de voorname oorzaak zijner ongesteltenisse in den geest huisvestte, ontstaande uit het gemis van een geliefd voorwerp, verklaarden de Artsen, dat er geene hoop op de beterschap des lijders was, ten ware hij weder de oppassing van maria genoot.

De jonge Jufvrouw was nog niet naar het Klooster teruggekeerd, maar ten huize van eenen Oom buiten de stad, waar zij haar nonnekleed weder had aangetogen. Haar Vader liet door veel smeeken zich overhalen, dat zij anderwerf den jongen clermont zou oppassen. Zij kwam in hare kloosterkleeding. De geweldige ijlhoofdigheid van den zieke bedaarde eenigzins, zoo ras hij haar zag; den volgenden dag kwam hij geheel tot zichzelven, en herstelde van dag tot dag. Maar, helaas! bij zijne beterschap begonnen bij maria zich teekens te vertoonen van dezelfde kwale; en de ziekte rukte haar op den derden dag weg.

Clermont kon van hare kamerdeur niet afgehouden worden, ten zij men hem met geweld in 't bedde hield. Toen hij haren dood vernam, welke voor hem volstrekt niet verborgen kon gehouden worden, hoorde hij die tijding, zonder buitengemeene aandoeningen te laten blijken; hij verzocht alleen het lijk te mogen zien, 't geen hem in 't einde werd toegestaan. Hij plaatste zich aan den voet des ledikants, staarde de doode eenige weinige minuten aan, verliet het vertrek, en sprak sedert met niemand eenig woord; hij vroeg niets en antwoordde niets, maar verbeeldde zich steeds in het gezelschap der overledene maria te wezen. Bestendig zette hij voor haar een stoel aan tafel, diende haar voor, dronk hare gezondheid; bij het henen gaan scheen hij haar aan de deur op te wachten, tot dat zij gereed was hem te volgen; ja, wanneer hij alleen was, hoorde men hem somtijds met haar gesprekken houden, nu eens op een ernstigen, dan weder op een vrolijken toon: wanneer iemand in zijne kamer kwam, zweeg hij oogenblikkelijk.

In dezen ongelukkigen toestand werd hij door zijnen Oom naar Engeland overgebragt, alwaar hij eenige maanden zich ten

[p. 492]

ouderlijken huize onthield, zonder eenig blijk te toonen, dat hij daar iemand herkende. Wanneer hij aangesproken werd, antwoordde hij alleen met een neêrgeslagen oog en een diepen zucht. De Natuur deed voorts hare werkingen, als bij een volmaakt gezonden; en zijne bloedverwanten willigden, daar er geene genezing te hopen was, alle zijne onschadelijke begeerten in.

Na eenigen tijd in dien ongelukkigen staat te hebben doorgebragt, komt er eene jonge Jufvrouw bij een Heer in de buurt: de Oom van den jongen clermont ziet haar, en, daar zij eene treffende gelijkenis op maria had, dacht hij, dat haar te zien een middel zou kunnen wezen, om zijnen Neef weder tot zijn verstand te brengen. Te dezen einde aan des Vaders huis gebragt, doet men haar kleeden als de Non maria. Op een avond, terwijl de jonge clermont aan tafel zit te eten, komt zij in de kamer, en gaat tegenover hem zitten. De Jongeling staart haar eenige oogenblikken roerloos aan, en, zich vervolgens naar den ledigen stoel wendende, die altijd aan zijne zijde stond, roept hij uit: ‘Daar zijn er twee!’ ... en geeft op 't eigen oogenblik den geest.