De weddenschap om het groene.
Het is in verscheidene streken van Italië, doch voornamelijk te Rome, gebruikelijk, dat goede bekenden, en ook wel personen, die elkander weinig kennen, maar wat nader wenschen bekend te worden, in het voorjaar - gewoonlijk met den eersten Mei - een wedspelletje met elkander afspreken, dat zij far il verde, de weddenschap om het groene, noemen.
Iemand, tot het spel lust hebbende, doet op vrolijken toon bij iemand aanvraag: Vegliamo far il verde? ‘Willen wij eens beproeven, wie van ons den ander de Mei-weddenschap mag afwinnen?’ - Wordt de voorslag met een openhartig si (ja) beantwoord, dan bepaalt men den prijs der weddenschap, (een doek, een ring, een vrouwelijk handwerk of dergelijke) en er worden gemeenlijk eenige voorwaarden vastgesteld.
Het spel zelf bestaat nu in het volgende: de weddenden bepalen een of ander groen kruid, gewoonlijk venkel (finochio), en beloven dit kruid, ter ieder uur, de geheele maand door, frisch bij zich te zullen laten vinden. Het laatste is een hoofdbeding; deve tingero il muro, het moet, tegen den muur gewreven, denzelven groen verwen, bij gevolg niet verwelkt zijn. De weddenden hebben te allen tijd het regt te vragen: Dov' è il verde? ‘Waar is het groene?’ en het moet op deze vraag vertoond worden. Heeft de een het groene niet bij zich, is het verloren geraakt, is het misschien van eenen vorigen dag, zoo moet de weddenschap betaald worden. Gewoonlijk vinden eenige bepalingen plaats, eer men de weddenschap aangaat, b.v. dat men elkander het groene niet met geweld ontrooven, noch door eenen ander mag laten stelen; ook worden wel de uren, dat men zich uitgekleed te bed bevindt, uitgezonderd. Doch meermalen, vooral bij geoefende spelers, worden geheel geene bijzondere voorwaarden gemaakt; ja men daagt de wederzijdsche list en arglistigheid (malizia) uit. Zulke personen
Auteursrechtvrij