Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1813

[p. 34]

Een olifant- en een tijger-gevecht te Lucknow, in Indië.

(Uit de Reizen van Lord valentia. Londen, 1809.)

Heden had men besloten, de Olifanten te doen vechten. De vlakte was bedekt met aanschouwers. Men had ook op de been gebragt een corps infanterie en ruiters met lansen gewapend. De Olifanten, tot het gevecht uitgekozen, volgden elk zijn wijfje. Toen zij de menigte zagen, begaven zij zich op eenen draf naar den kant der voetgangers, die zij welhaast bereikt zouden hebben, zoo het paardevolk hunne opmerkzaamheid niet had afgetrokken, door rondom hen te rijden en ze zoo na op het lijf te komen, dat zij ze somtijds met hunne lansen raakten. Tegen hen keerden dan de Olisanten hunne gramschap; maar zij deden vergeefsche moeite ter vervolging. De aldus gesarde Olifant ontmoette eensslags zijnen medevrijer (waarschijnlijk door de drijvers elkander tegengevoerd), en keerde tegen denzelven zijne woede. Hij schoot met eene geweldige beweging vooruit, en wierp zich op dezen nieuwen vijand. De schok was zoo hevig, dat doorgaans een van beiden genoodzaakt werd op zijne achterpooten te gaan staan. Hunne snuiten staken omhoog in de lucht, en zij hielden eenigen tijd aan, elkander met geweld op het lijf te dringen, de een voorwaarts gaande, de ander achteruit deinzende. Ik stond versteld, dat de Mohouts op hunne plaats konden blijven. Deze geleiders dragen zorg, bij deze gelegenheden te zitten midden op den rug van het dier, om buiten het bereik van den snuit zijns vijands te zijn. Zij schenen een levendig belang te stellen in den roem des Olifants, die zich onder hun opzigt bevond; zij moedigden hem aan, en hitsten hem met de stalen punt hunner lans op. Wanneer twee Olifanten genoeg gevochten hadden, troonde men hen naar elders, door middel van hunne wijfjes, die, in den beginne, de oorzaak hunner twisten waren. Het eerste paar, dat zich tot den strijd vertoonde, bestond uit twee lafse en tot de vlucht genegen Olifanten. Het tweede en derde paar gedroeg zich zeer goed; maar het vierde was het, dat ons het meeste vermaak verschafte. De sterkste wierp den

[p. 35]

ander in de rivier, en vervolgde hem daar. Hier bespoten ze eikander met water, en deden verscheiden aanvallen. De zwakste kwam, al deinzende, aan den gindschen oever, waar hij, voordeel van den grond trekkende, stand hield, en zijne partij belette voort te gaan. Zij bleven elkander eenigen tijd aanzien, tot eindelijk de Mohout van den zwaksten hem midden in den stroom dreef, waar de strijd op nieuw begon, in voege van de overwinnîng onbeslist te laten. Dit gevecht scheen over het geheel een der schoonsten van deze soort; en inderdaad, het was waardig één keer gezien te worden. Deze worsteling leverde echter geenerlei verscheidenheid; in de aanvallen bespeurde men niet de minste behendigheid; alles kwam op plomp geweld uit; het éénige leed; dat de vechtenden elkandertoebragten, was, zich wederkeerig het gezigt te ontvellen. Van de verheven plaats, waar wij ons bevonden, zagen wij alles zonder eenig gevaar. Gelukkig, voor het overige, had er hoegenaamd geen ongeluk plaats.

Tijgergevecht.

Men had met sterk paalwerk een omtrek afgeschoten van vijftig vierkante voeten, welks eene zijde werd ingenomen door een gebouw in den Aziatischen trant, omtrent twintig voeten boven den grond verheven. Dit gebouw werd beschut door eene bamboes-tralie van verscheiden voeten hoog, opdat de Tijger er niet in kon springen; gelijk men te voren reden had om te vreezen. Van de drie andere zijden was de omtrek gesloten door eene bamboes-tralie, ondersteund door sterke houten pilaren, welke men diep in den grond geheid had; hetgeen de aanschouwers; buiten dezen omtrek geplaatst, in veiligheid stelde. De Tijger was opgesloten in eene kooi, geplaatst op eene der zijden van den omtrek; men bezigde vuurwerken, om hem dezelve te doen verlaten. Hij wandelde het strijdperk verscheiden malen rond, en liet over ons zijne oogen weiden. Op hetzelfde tijdstip joeg men er een Buffel in. De Tijger trok zich terstond in eenen hoek van den omtrek terug. De Buffel had het oog op hem, maar scheen niet geneigd om den strijd te beginnen. Men joeg herhaalde malen den Tijger, door middel van vuurwerken, op, ten einde hem van plaats te doen veranderen; bij iedere beweging deed de Buffel eenige schreden, ten einde tot hem te naderen; maar zoodra de Tijger stilstond, hield hij op, en zag hem eenige oogenblikken

[p. 36]

strak aan. Men deed zeven Buffels binnentreden; maar wij deden te vergeefs ons best om ze tot den strijd op te hitsen, en den een of ander der partijen te bewegen den aanval te beginnen. Iemand wierp een Hond in het worstelperk; dit dier week in een hoek, werwaarts de Tijger zelf door de vuurwerken welhaast gedreven werd. De Hond liet hem de tanden zien, en terstond zocht de Tijger een anderen schuilhoek. De Nabob beval, dat men een Olifant zou brengen. De Tijger gaf, op zijne aannadering, eenen gil van schrik, en wierp zich in een hoek, van waar hij zich met eene geweldige vaart begaf, om over het paalwerk te springen. Deze proef hem niet gelukt zijnde, naderde de Olifant, door zijnen geleider bestuurd, en poogde op hem neder te storten, zich op de knieën werpende. De Tijger vermijdde den val, en liep naar een ander gedeelte van den omtrek.

Al de pogingen van den Mohout, om den Olifant te bewegen eenen tweeden aanval te doen, werden van nu af aan vruchteloos. Hij liep naar de poort, stiet ze open, en baande zich den weg om den omtrek te verlaten. De Tijger dacht er geenszins aan om van deze opening partij te trekken, maar bleef hijgende de in zijnen hoek. - Een tweede Olifant werd in het worstelperk gevoerd; deze trad regtuit op den Tijger aan, en wierp zich op de knieën, om hem te vermorselen. De Tijger vloog hem in het gezigt, en hechtte zich hieraan met tanden en klaauwen, tot eindelijk de Olifant, den kop achterover werpende, hem met zoo veel kracht tegen de aarde wierp, dat hij zich niet kon oprigten. De Olifant dacht er niet aan, om gebruik van zijne zege te maken; hij wierp zich op eene der zijden van den omtrek, en ontwortelde met zijne slagtanden een gedeelte des sterken paalwerks, ligtende gelijkelijk de pilaren, de bamboezen en een aantal aanschouwers op, die hier eene steunplaats gezocht hadden. De ontsteltenis was geweldig, en ieder ontsnapte zoo goed hij kon. De Olisant maakte ruimbaan door al de beletselen heen, gelukkiglijk zonder iemand te kwetsen; en de Tijger was al te zeer verzwakt om te volgen. De hitte was reeds, hevig, en men stelde den strijd tot 's anderen daags uit.