Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1813

[p. 274]

De Vrouwenhater, Tooneelspel met Zang, in één Bedrijf, door Mr. J.C. Honig. (Het Fransch nagevolgd.) Te Amsterdam, bij A. Mars. 1812. In kl. 8vo. f :-8-:

De Vrouwenhater! dachten wij bij het zien van den titel: Hoe durft hier een Schrijver mede voor den dag komen, in een' tijd, waarin Dichters en Redenaars zich om strijd beijveren, den lof der schoone sekse naar waarde te verbreiden? Een jeugdig Schrijver zal ten minste hiermede slecht zijn hof bij de Dames maken; - dan, het stukje gelezen hebbende, veranderden wij van gedachten; er mogt wel staan: de Vrouwenhater bekeerd, wanneer de Jufferschap zeker met meer lust dit boekske zoude hebben opgevat.

Dit Tooneelstukje is eene vrije navolging van het Haine aux Femmes van j.n. bouilly, en wij mogen er bijvoegen eene fraaije. De bekwame Fransche Dichter stelde hier een' Kolonel voor, Ernest, die, door vele vrouwen bedrogen, zich der wereld onttrok en op zijn kasteel insloot, met last aan zijnen tuinman Marcel, om vooral geene vrouwen binnen het hek zijner hofstede toe te laten. De Baronesse van Ronsberg, eene jonge Duitsche weduwe, had het behoud van haar leven, eer en bezittingen aan den Kolonel te danken; wenschte, na het verlies van haren echtgenoot, haren redder te beloonen, en vond hem als - Vrouwenhater. Zij betrok een naburig kasteel, en werd beroemd door weldadigheid. Dan, dit wekte nog de aandacht van Ernest niet. Nu begaf zij zich bij den tuinman, en verwierf van dezen, dat hij aan zijnen Heer vragen zoude, om haar als eene dochter van zijne overledene zuster bij zich te houden. Dit gelukte, en zij kwam er met den naam van Perette. Nu komt Ernest, door hare naïve invallen, over het ongegronde van zijnen haat en haren lof der reine liefde, weldra tot nadenken, en alles allengskens zich outwikkelende, zoo worden, nadat zij het boek van boileau in dat van le gouvé verwisseld had, en het opschrist van een beeld: Wilt geen Vrouwen ooit vertrouwen, met het onderschrift: Er bestaat nog eene, uwer waardig, had veranderd, vooral nadat zijne heldendaad jegens de Baronesse mede vermeld was, hem de oogen geopend. Hij herkent de geredde; zij bezorgt hem de herstelling van zijne eer

[p. 275]

en post als Kolonel; de bewijzen van haat veranderen in die van hulde aan de liesde, en alles eindigt, als naar gewoonte, met - trouwen.

Dit alles heeft bouilly ontwikkeld met die stille eenvoudigheid, welke den bekwamen man kenmerkt; niets is er in van dat bonte, wilde en onverstaanbare, hetwelk thans zoo zeer in de mode is. Ook de vertaling heeft niets van het laatste en van die inmengsels van straattaal, van jij en jouw, van bennen enz., welke ons in het lezen van de hedendaagsche vertalingen, zelfs van eene soort van Treurspelen, dikwijls stootten. In alles is de toon der beschaafdheid; en het dunkt ons, dat de Dichter ook vrij gelukkig is geweest in het navolgen der liedjes (vaudevilles), waarmede het oorspronkelijke is doorweven. Allermoeijelijkst is dit schijnbaar gemakkelijk werk, niet alleen om den dwang der maat naar de muzijk, maar vooral omdat, bij het verschil der talen, vele fijne punten van vernuft, waartoe de Fransche taal, als minder rijk, en dus meer geschikt voor woordspelingen, aanleiding geeft, niet zelden verloren gaan. Het is dus te wenschen, dat de Dichter zijne vermogens aan gewigtiger zaken beproeve, en wel op vruchten, voor onzen bodem beter berekend, die het gevaar, aan verplanten verknocht, niet behoeven te ondergaan.

Het stukje is verder met vele sieraden voorzien; niet alleen met een fraai titel - vignet, maar ook met eene afbeelding van het costuum van Mevrouw van Ronsberg, als Perette. Dit zoude Mejufvr. a.m. kamphuizen, geb. snoek, moeten verbeelden; dan, hoe fraai de bijfieraadjen zijn, wij hebben te vergeefs er de bevalligheid van deze bekwame Kunstenaresse, die zoo wél in de afbeeldsels van haar als Rosamunde en Asschepoester is afgebeeld, in dit prentje gezocht. De opdragt aan haar is harer beter waardig, en met veel gevoel en smaak gesteld.