Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1812

Brief van den ambassadeur Van Bantam, te Londen, geschreven gedurende de regering van Karel den II.

Meester!

Het volk, waar ik thans ben, hebben de tong verder van het hart dan van Londen tot Bantam, en gij weet, de inwoners van eene dezer plaatsen weten niet, wat op de andere voorvalt. Zij noemen u en uwe onderdanen barbaren, omdat wij spreken wat wij meenen, en rekenen zichzelven een beschaafd volk, omdat zij het eene zeggen en

[p. 767]

het andere meenen; waarheid noemen zij barbaarschheid, en valschheid beschaafdheid. Bij mijne landing vertelde mij een, die van den Koning dezer plaats gezonden was om mij te ontmoeten, dat hij zeer bedroefd was over den storm, dien ik ondervonden had even vóór mijne aankomst. Ik was verlegen te vernemen, dat hij mijnenthalve bedroefd en treurig was; doch in minder dan een vierendeel uurs lachte hij, en was zoo vrolijk alsof er niets was voorgevallen. Een ander, die met hem kwam, vertelde mij, door mijn tolk, dat het hem een genoegen zou zijn, mij al den dienst te bewijzen, die in zijne magt was; waarop ik van hem verlangde, een mijner mantelzakken voor mij te dragen; maar, in plaats van mij te dienen, volgens zijne belofte, lachte hij, en beval een ander het te doen. Ik had de eerste week mijn verblijf ten huize van iemand, die verzocht dat ik mijzelven als te huis zou achten, en zijn huis als mijn eigen beschouwen. Dien ten gevolge begon ik des volgenden morgens een der muren van hetzelve af te breken, met oogmerk om versche lucht in te laten, en had eenige huisgeraden ingepakt, van welke ik voornemens was u een geschenk te maken; maar de valsche schobbejak zag mij niet zoodra te werk gaan, of hij liet mij zeggen het terug te geven, want dat hij zulk eene handelwijze in zijn huis niet wilde dulden. Ik was niet lang onder deze natie geweest, of mij werd door iemand, voor wien ik eene zekere gunst gevraagd had van den voornaamsten van 's Konings dienaars, dien zij hier den Lord-Thesaurier noemen, verteld, dat ik hem voor eeuwig verpligt had. Ik stond zoo verbaasd over zijne dankbaarheid, dat ik niet kon nalaten te zeggen: Welken dienst kan de eene mensch den ander bewijzen, die hem voor eeuwig verpligten zou! Nogtans vroeg ik hem te mijner vergelding alleen, dat hij mij zijne oudste dochter zou leenen, gedurende mijn verblijf in dit land; maar ik ondervond spoedig, dat hij even verraderlijk was als de rest zijner landgenooten. Bij mijne eerste verschijning ten hove bragt een der groote lieden mij bijna van mijn stuk, door tienduizend maal vergiffenis te vragen voor slechts eenmaal bij ongeluk op mijn toon getrapt te hebben. Zij noemen die soort van leugen een compliment; want wan eer zij beleefd tegen een groot man

[p. 768]

zijn, vertellen zij hem onwaarheden, voor welke gij ieder uwer staatsdienaren een honderd stokslagen zoudt laten geven. Ik weet niet, hoe ik eenigzins met dit volk onderhandelen zal, daar men hen zoo weinig vertrouwen kan. Als ik tot des Konings schrijver ga, wordt mij dikwijls gezegd dat hij niet te huis is, schoon ik hem somtijds in huis zag gaan naauwelijks een oogenblik te voren. Gij zoudt u verbeelden, dat de geheele natie doctors waren; want de eerste vraag, die zij mij altijd doen, is, hoe ik vaar? Ik hoor mij deze vraag een honderd keeren op een' dag doen. Ja, zij vernemen niet alleen zoo zorgvuldig naar mijne gezondheid, maar wenschen daar om, op de plegtigste wijze, met een vol glas in de hand, zoo dikwijls ik met hen aan tafel zit; schoon ze mij te gelijker tijd zouden willen overreden, hunne geestige dranken in eene mate te gebruiken, die ik ondervonden heb dat mij ziek maakt. Op dezelfde wijze geven zij dikwijls voor, voor uwe gezondheid te bidden; maar ik heb meer reden, dezelve te verwachten van de sterkte van uw gestel, dan van de opregtheid hunner wenschen Moge uw slaaf in veiligheid ontkomen van dit tweetongig menschengeslacht, en leven om zichzelv' nog eenmaal aan uwe voeten te werpen in de koninklijke stad Bantam! -