Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1812

De geschiedenis van Elenora.
Een waarschuwend Voorval.

De ziel van elenora was zoo zuiver, als haar gelaat en ligchaamsgestalte schoon. Onschuld zag haar ten ooge uit; zedigheid blonk door in haar voorkomen: dit alles zamengevoegd drukte het zegel der deugd op die hoogst beminnenswaardige jonge Dame.

Op den eigen dag dat elenora het levenslicht aan-

[p. 726]

schouwde, werd zij van hare moeder beroofd: het uur harer geboorte ging zwanger van een der grootste onheilen, voor welke dit leven blootstaat.

De opvoeding van elenora werd het éénig voorwerp van haars vaders zorge. Hij was een Heer van middelen, en had zeer veel gelezen; hij kende de boeken beter dan de menschen, en oordeelde over anderen naar den maatstaf zijner eigene braafheid. De vader van elenora ging voor een Philosooph; den Godsdienst had hij oppervlakkig onderzocht, en voorbarig besloten, dat alle Godsdienst loutere staatkunde was. Zijns oordeels, was zedelijkheid alleen de breede grondslag van geluk in deze en de toekomende wereld.

Elenora was door haren vader geleerd, dat de hoogste waardij der deugd bestond in de gemakkelijkheid, de nuttigheid en het vermaak van hare betrachting; dat de deugd de bron zoo wel als kweekster was van alle menschelijke geneugten, en dat de regels, door dezelve voorgeschreven, juist en daarom bestendig waren; dat zij de deugd om hare eigen zaak moest volgen. Hij bragt haar op in de uitoefening van alle goede werken; zij was een zegen voor de nabuurschap, waar zij met haren vader woonde; oud en jong zagen haar aan als een zeer navolgenswaardig voorbeeld. Elenora had zich zeer geoefend, onder het geleide van haren vader, in de beoefening der oude Heidensche wijsgeeren; zij kende dezer begrippen, en was geene vreemdelinge in die der wijsgeeren van onzen tijd, inzonderheid de besten: dan zij was geheel onkundig in de leer der Openbaring.

Een student had, in de vacantie, niet verre van het buiten, waar elenora met haren vader woonde, een' optrek genomen. Welhaast kreeg hij kennis aan den ouden Heer, en bij hem eene gemeenzame verkeering.

Melvil had een mannelijk voorkomen en een doordringend oog. Deze voordeelen van gelaat en houding gingen gepaard met die bevalligheden, welke men aan dans- en scherm-meester verschuldigd is. Hij had daarenboven gereisd, was zeer ver in de muzijk gevorderd, en sprak het Fransch en Italiaansch vlug. In de beschaafde letteren en we-

[p. 727]

tenschappen waren zijne vorderingen groot. Met één woord, hij was een Heer naar de wereld.

Ongelukkig voor elenora, was melvil, even als haar vader, een Philosooph; maar helaas! hij bezat noch Godsdienst, noch zedelijkheid. Elenora's vader had beginsels van eerlijkheid en menschlievendheid; melvil derfde beide.

Veelvuldige geschilvoeringen hadden plaats tusschen den ouden Heer en melvil. Elenora woonde ze bij, en werd dikwijls verzocht, uitspraak te doen over het betwiste stuk. Zij kon niet begrijpen waarom, maar zij gevoelde eene neiging om ten voordeele van melvil te beslissen, zelfs wanneer haar oordeel zeide, haren vader gelijk te moeten geven - dit was Natuur. In de verkeering met melvil vond elenora bijzonder genoegen - ook dit was Natuur.

De helderheid en opgeruimdheid van hart werd nu voor 't eerst beneveld en gestoord door ongewone aandoeningen. Deze woelden in haar hart en schitterden in hare oogen. Haar uitzigt en de toon van hare stem namen iets vurigs aan. Zij, die voorheen nooit den spiegel raadpleegde, dan om zich te kleeden, nam nu dit glas meermalen te bate, om iets behagelijks te leeren aannemen - hier wrocht Natuur weder. Elenora deed alles om de aandacht van melvil te trekken, en leide zich toe op al wat haar welgevallig kon maken in zijne oogen.

Melvil was een snoodaard: hij had de vrouwen leeren kennen; hij zag de werking van elenora's drift, en besloot de aandrift zijner zinnelijkheid op te volgen, schoon dit op haar bederf mogt te staan komen. Hij verdubbelde zijne bezoeken, ging hare zwakheden na, en bediende er zich van: hij bezorgde haar zulke boeken, als het hart op den toon der gevoeligheid stemmen; en welhaast was Liefde het éénig onderwerp der gesprekken met elenora. Alle de bekorende denkbeelden van die vervoerende drift drukte hij haar hart diep in, en maakte zichzelven het voorwerp van hare vurigste wenschen, eer hij verklaarde dat zij het voorwerp was van de zijne. Elenora ontving die verklaring vol verrukking. Eeden van wederzijdsche trouwe werden gezworen.

Arme elenora! zij had geen' Godsdienst - zij be-

[p. 728]

zat niets om hare deugd te onderschragen tegen de aanvallen van Natuur en Kunst, dan hare Philosophie. Natuur had bezit van haar hart genomen, en melvil voerde daar het bevel. Op een' ongelukkigen avond, elenora's Philosophie niet op de wacht zijnde, gaf Natuur de vesting over, en de deugd werd uitgedreven!

Melvil keerde weder naar de Hoogeschool, en liet elenora in eenen staat, natuurlijk te wachten. Korten tijd daarna vernam zij melvil's voltrokken huwelijk. Met de uiterste ontsteltenis berigtte zij nu haren vader haren toestand. De vader van elenora zocht troost in zijne Philosophie - doch te vergeefs; en, geenen Godsdienst in deze ure van beproeving bezittende, stierf hij van hartzeer. Elenora overleefde haren vader slechts korten tijd: verdriet knaagde de bloem haars levens af, eer eene maand, na 's vaders dood, verstreken was.