Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1812

[p. 617]

De beer.
Eene ware Gebeurtenis.

Een Italiaan te Konstantinopel, die muzijk verstaat, een tijdlang bij tooneelvertooningen in Gezantschapshuizen te Pera den Buffon speelde, en eindelijk geen geld had, denkt een middel uit, om er weer aan te komen.

Hij kent een anderen Italiaan, die te Konstantinopel rondloopt en ook muzijk verstaat; dezen naait hij netjes in eene beerenhuid, rust alles naar behooren toe, stopt werk in den snuit, past oog op oog, en leidt hem aan den ketting door de stad. De Beer danst, doet allerlei kunsten, en - wat de meeste verwondering baart - speelt op het klavier.

De zaak baart opzien; zij komt ter oore van den Grooten Heer, en deze laat den Beer bij zich komen. De Beer doet zijne kunsten, bespeelt het pianoforte, waarbij zijn leidsman hem op de viool accompagneert, zeer goed, en wekt steeds grooter verbazing.

De Groote Heer zegt, den Beer te willen koopen. Men maakt ontschuldigingen, men is verlegen; de Sultan staat er op.

De Italiaan denkt: wat kan men u doen? De ander kan niet terstond spreken, want de snuit is vol werk; ondertusschen krijgt men geld, men maakt zich weg, en - genoeg, het ga zoo als het ga. Hij vraagt 500 piasters, ontvangt ze, en vertrekt.

Nu is de Beer met de Turken alleen. Zij bieden hem eten aan; dat neemt hij niet. Hij zal weer spelen, kunsten maken; doet het eene poos, wil dan niet meer, krijgt slagen, en moet weer. Eindelijk wordt men het moede; hij zal in de menagerie gebragt worden. Een paar Turken krijgen den last, en brengen hem weg.

Hij denkt al lang, hoe dat gaan zal, als hij in de menagerie komt; en ondertusschen - de ander in bezit der volle som, die toch ten minste voor de helft hem toekomt! De oogenblikken zijn kostbaar.

Op eens, midden op straat, besluit hij te ontvlugten. Hij

[p. 618]

rigt zich hoog op, strekt den eenen poot naar dien ter regter, den anderen naar dien ter linker zijde uit, bromt tegen dezen en genen; - een Beer moet geweldig sterk zijn; de eerste schrik werkt; zij laten den ketting los; hij is vrij - loopt henen uit al zijne magt.

Een Beer, die regtop op twee beenen daar aan komt loopen, met den ketting rondom zich slaat en gedurig vreesselijk bromt .... mannen, vrouwen en kinderen nemen de vlugt; wie kan, redt zich in de huizen.

Zoo komt hij aan den arm der haven, die diep in de stad ingaat, en over welke hij moet, zoo hij naar Pera wil, waar hij en de ander wonen. Hij loopt naar eene schuit, die daar ligt; de schippers springen van schrik, de een aan land, de ander in het water. De Beer stapt in, grijpt een riem, zet zich neder, en stuurt regt naar Pera over. Men ziet hem met verstommende verbazing na.

Hij landt gelukkig, en zet zijnen weg voort. Maar, door de inspanning bij het roeijen, is een naad aan het achterste der beerenhuid opengegaan, zonder dat hij het weet; een pand van zijn rok is daardoor voor den dag gekomen: men wordt het van verre gewaar; men loopt hem na, haalt hem in, en - de Turken rossen hem duchtig af. Hij bereikt eindelijk met moeite de woning zijns landsmans, doch vindt noch geleider noch geld; heeft ook van beiden nooit weer iets vernomen, schoon hij zijne klagten bij het Oostenrijksch Gezantschap, waaronder toenmaals de ander als Venetiaan behoorde, sormelijk heeft ingebragt.

Dit geval gebeurde voor ongeveer vijf (nu zeven) jaar; de Hoogduitsche verteller heeft het uit den mond eens Konstantinopolitaans gehoord, die den Beer met eigen oogen gezien, en hem en zijnen geleider persoonlijk gekend had.