Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1812

[p. 395]

Derigt van de commissie, gelast met het onderzoek der schriften, ingekomen over den croup, op welke wijze het Hepar Sulphuris Alcalini (Sulphuretum Potassae vel Sodae) in den croup, den kinkhoest (Tussis ferina) en den catarrhus pulmonum moet aangewend worden.

(Uit l'Esprit des Journaux, Mars 1812, door f.s. alexander, Med. Doctor bij het Militaire Hospitaal te Utrecht.)

Onder de schriften, welke zijn ingekomen (waarvan reeds verslag gedaan) om naar den prijs te dingen, die door de milddadigheid van zijne Majesteit den Keizer der Franschen is uitgeloofd voor de beste verhandeling over den Croup, is er een, dat opgave doet van een middel, waarop men heeft noodig geoordeeld de opmerkzaamheid der Geneesheeren te vestigen. De Schrijver roemt op hetzelve, als op een onfeilbaar middel tegen den Croup. Hoewel het moeijelijk valt, een onfeilbaar middel (specificum) op te geven tegen eene ziekte, die onder zoo vele gedaanten en verbindingen voorkomt; zoo schijnen echter en de proeven, door den Schrijver aangehaald, en die, welke door eenige leden der Commissie zelve onlangs hiermede genomen zijn, te voorspellen, dat men zich gelukkige uitwerkingen van dit middel beloven mag.

Dit middel is de hepar sulphuris alc. (sulphuretum pot. v. sodae.) Het moet versch bereid worden, en bruinachtig van kleur zijn. De vader des Schrijvers had het hem als een zeker middel tegen den Kinkhoest nagelaten; hij zelf had het met eenen even gelukkigen uitslag in deze ziekte aangewend, en hij verzekert, dat de proeven, welke hij hiermede in den Croup genomen heeft, zijne verwachtingen ook niet te leur gesteld hebben. ‘Dit

[p. 396]

middel,’ zegt hij in zijne verhandeling, ‘heeft zoowel in den Croup als in den Kinkhoest aan mijne verwachting voldaan; ik kan op mijn woord betuigen, dat het mij nooit bedrogen heeft; en naar de kennis, die ik van den aard der ziekte en van de werking van dit middel heb, komt het mij niet waarschijnlijk voor, dat deze ooit onzeker zoude kunnen zijn, indien hetzelve maar niet te laat aangewend worde.’ De Schrijver laat het gewoonlijk met honig vermengd nemen. De gift van dit middel, van het begin der ziekte tot dat dezelve merkelijk is afgenomen, is van 6 tot 10 greinen des morgens, en gelijke gift des avonds; men vermindert deze giften, naar mate de zieke begint te beteren; in de laatste dagen geeft men slechts de helft der bovengemelde giften. Het dreigend gevaar alleen, en niet de ouderdom, moet ons bepalen, dezelve grooter of kleiner te geven.

De Schrijver dringt er op, dat de apotheker iedere gift in een wel toegemaakt fleschje zende, en hij laat dezelve eerst op het oogenblik, wanneer ze genomen moet worden, met den honig vermengen. Volgens hem is de beste wijze om het de kleinste kinderen te doen nemen, dat men den vinger, met dit mengsel bestreken, in den mond der kinderen steke, en dien zoo lang daarin late, tot zij alles afgezogen hebben. Geeft de lijder hetzelve over, dan moet men hem terstond eene andere gift toedienen. Men kan het ook in een lepel melk of water, met siroop vermengd, of onder de gedaante van eenen brok geven. Kinderen, die ouder zijn, nemen het gemakkelijker op eene der laatst genoemde wijzen. Indien de Geneesheer niet volkomen staat kan maken op de genen, die om den zieken zijn, zoo doet hij wel, de gift in zijn bijzijn te laten nemen.

De lippen en het inwendige van den mond worden wit door de werking der zwavellever, en eene meer- of mindere warmte doet zich in de maag gevoelen, naar mate het middel zich daarin verspreide. Meestal wordt op

[p. 397]

de eerste giften eene lijmachtige, somwijlen sterk zamenhangende stoffe uitgebraakt, die door de zwavellever groenachtig geverfd wordt.

Gewoonlijk, zegt de Schrijver, bespeurt men merkelijke verligting, reeds van den eersten of tweeden dag, dat dit middel toegediend is; het is echter niet te min noodzakelijk, het tot de volkomene genezing voort te gebruiken, zelfs nog eenigen tijd daarna, om wederinstorting voor te komen. Is het kind nog aan de borst, zoo laat men hetzelve daarmede gedurende de geheele behandeling voortgaan. De andere lijders staat de Schrijver slechts vloeibare of ligte spijzen toe, naar mate hun toestand meer of minder belangrijk is.

Het sulphuretum pot. vel sodae geneest niet alleen, maar voorkomt ook den Croup. Bij de geringste voorteekenen dezer ziekte geeft men hetzelve als voorbehoedend middel, op dezelfde wijze en in dezelfde giften.

De Schrijver geeft geene andere regelen op, die bij het aanwenden der zwavellever in acht moeten genomen worden; dan de Commissie, belast met het onderzoek, meent te mogen veronderstellen, dat in die gevallen, waar de Croup met ontsteking vergezeld gaat, de voorzigtigheid vordert, de zwavellever niet eerder aan te wenden, dan nadat men eerst deze toevallen door de gewone middelen heeft tegengegaan.

Zonder twijfel verdient een geneesmiddel, dat zich zoo voordeelig onderscheidt, en hetwelk een klein getal naauwkeurig gedane waarnemingen eene voldoende werking schijnen toe te kennen, tot verdere proeven, op wier echtheid men staat kan maken, gebezigd te worden, het zij om met zekerheid over deszelfs nuttigheid uitspraak te kunnen doen, het zij om het Gouvernement in staat te stellen den Schrijver te kunnen beloonen, indien zijne opgaven door de ondervinding gestaafd worden. De volgende maatregelen zijn derhalve tot bereiking van dit oogmerk dienstig beschouwd:

1^o.	Alle Geneesheeren worden uitgenoodigd, uit naam

[p. 398]

	van het Fransche Gouvernement, om het sulphuretum pot. vel sodae aan te wenden, zoo dikwijls zich de gelegenheid hun zal aanbieden. Zij worden verzocht, dit niet alleen in den Croup, maar ook in den Kinkhoest, den catarrhus pulmonum en andere dergelijke ziekten te doen.
2^o.	Bijzonder wordt den genen, die zich met deze proeven zullen bezig houden, aanbevolen, om door de naauwkeurigste waarnemingen te trachten te bewijzen, in hoe verre de voortgang van den Croup door de aanwending bijzonder van dit middel kan worden gestuit; of al de soorten van den Croup, van wat aard ook, even zeer vatbaar zijn voor de werking der zwavellever; en eindelijk, of men dezelve in al de tijdperken der ziekte met het zelfde nut kan aanwenden, dan of men de giften moet regelen naar de tijdperken, dat is, in het begin der ziekte, bij den hoogsten en duidelijksten graad der ontsteking, en wanneer de ontsteking door gepaste middelen is tegengegaan.
3^o.	Al deze waarnemingen zullen terstond aan Z.E. den Minister van Binnenlandsche Zaken gezonden worden.

Parijs, Augustus 1811.

(get.)

lepreux, President.

hallé, balleroy, chaussier, leroux, duchanoy, pinel, portal, royer.

collard, Secretaris.