Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1812

De beloonde eerlijkheid.

(Een treffend Voorval.)

In zeker gewest van Frankrijk leesde een jongeling, perrin genaamd. Hij verloor zijne ouders, eer hij nog derzelver namen konde uitspreken, en werd in een liefdadig gesticht opgevoed. Vijftien jaren oud zijnde, trad hij, als schaapherder, in dienst van eenen landman, in de nabuurschap van eenen anderen landman, die eene dochter had, lucette gebeeten, die haar vaders schapen hodde. Dikmaals ontmoetten zij elkander, en waren gaarne bijeen. Aldus verliepen er vijf jaren; nu begonnen de wederzijdsche aandoeningen ernstiger te worden. Perrin deed aan lucette den voorslag, om haar van haren vader ten huwelijk te verzoeken; zij bloosde, doch gaf meteen hare toestemming. Naardien zij s anderendaags eene boodschap in de stad had, nam de jongeling hare afwezigheid tot het doen van den voorslag te baat. ‘Gij verzoekt mijne dochter ten huwelijk?’ sprak de oude man: ‘Hebt gij een huis, waarin zij kan wonen, en gelds genoeg om haar te onderhouden? Voor u beiden heeft lucette niet genoeg. Neen! neen! perrin, ik kan mijne toestemming niet geven.’ - ‘Maar,’ hernam perrin, ‘ik heb handen om te werken; van mijn loon heb ik twintig kroonen bespaard, die de huwelijkskosten en nog wel iets meer kunnen goedmaken. Ik zal harder werken en meer overgaren’ - ‘Wel,’ zeide de oude man, ‘gij zijt jong, en kunt nog wel wat wachten. Word rijk, en mijne dochter is tot uwen

[p. 186]

dienst.’ Met ongeduld wachtte perrin in den avond op lucette's wederkomst. ‘Heeft mijn vader u afgewezen?’ vroeg lucette bij de eerste ontmoeting. ‘Ach, lucette,’ antwoordde perrin, ‘hoe ongelukkig ben ik, dat ik arm ben! Maar ik heb den moed nog niet geheel verloren: mijne omstandigheden kunnen ten goede veranderen.’ - Naardien zij zich nooit konden verzadidigen van met elkander te praten, begon ongevoelig de nacht te vallen, en werd het donker. Perrin, een kwaden stap doende, viel op den grond. Willende weten, waarover hij gevallen was, tastte hij in het rond, en vond eenen zak, die zeer zwaar was. Voortgaande, en den zak bij het licht beziende, ontdekten zij, dat dezelve vol goudgeld was. ‘Dank, hemel!’ riep perrin in verrukking uit, ‘dat gij onze wenschen gunstig zijt. Dit geld zal uwen vader voldoen, en mij gelukkig maken.’ Onder het gaan naar haar vaders huis stond perrin eensklaps stil. ‘Dit geld,’ zeide hij tot lucette, ‘behoort ons niet; het behoort aan den eenen of anderen reiziger, en misschien betreurt hij in dit oogenblik zijn verlies. Laten wij bij den pastoor gaan, om hem raad te vragen, hoe wij in dezen moeten handelen; hij was altijd zeer vriendelijk jegens mij.’ - Perrin stelde den geestelijken den zak ter hand, zeggende, dat hij in het eerst den zak met geld had beschouwd als een geschenk, door de Voorzienigheid hem beschikt, als het eenige middel ter wegneminge van de zwarigheid tegen hun huwelijk; maar dat hij nu twijfelde, of hij wel regt had om het geld te houden. Met aandoening keek de priester de twee gelieven aan; hij bewonderde hunne braafheid, die zelfs hunne liefde scheen te overtrefsen. - ‘Perrin!’ zeide hij, ‘koester en behoud deze gevoelens, en de hemel zal u zegenen. Wij zullen ons best doen om den eigenaar te ontdekken. Hij zal uwe eerlijkheid beloonen; ik zal er zoo veel bijdoen, als mijn vermogen toelaat; gij zult lucette hebben.’

De zak met geld werd in de nieuwspapieren aangekondigd en in de nabuurschap uitgeroepen. Na verloop van eenigen tijd, terwijl er geene navraag naar het geld kwam, ging de priester bij perrin. ‘De twaalfduizend livres,’ zoo sprak de brave geestelijke hem aan, ‘doen tegenwoordig geen nut; gij kunt de renten daarvan trekken; besteed de-

[p. 187]

zelve op zoodanig eene wijze, dat de hoofdsom voor den eigenaar verzekerd zij. indien hij te eenigen tijde moge opkomen.’ - Men kocht eene boerderij, en lucette's vader gaf zijne toestemming tot het huwelijk. Perrin hield zich bezig met den land- en akkerbouw, lucette met de bezorging van de huisselijke zaken. Onder het vlijtig waarnemen van hunne wederzijdsche pligten, smaakten zij in de teederste huwelijksmin een volmaakt geluk; twee kinderen, schoon als Cupido, maakten hen meer en meer dierbaar voor elkander.

Perrin, op zekeren avond van het land huiswaarts keerende, zag een rijtuig, waarin twee Heeren zaten, omvallen. Hij snelde te hunner hulpe, en bood hun alle gemak aan, welk zijn klein huis konde opleveren. ‘Deze plek,’ zeide een dier Heeren, ‘is zeer heilloos voor mij: voor tien jaren heb ik hier twaalfduizend livres verloren.’ Zeer aandachtig luisterde perrin. ‘Wat onderzoek, Mijnheer! hebt gij daaromtrent gedaan?’ vroeg hij. - ‘Ik had geene gelegenheid,’ antwoordde de reiziger, ‘eenig onderzoek te doen. Ik was op weg naar eene zeehaven, om naar Oostindiën scheep te gaan, en het schip lag zeilvaardig.’

Den volgenden morgen liet perrin zijnen gasten zijn huis, zijnen tuin en zijn vee zien, en verhaalde, hoe veel zijne landerijen opbragten. ‘Dat alles,’ zoo sprak hij, zich tot den reiziger wendende, die den zak met geld had verloren, ‘dat alles behoort u toe; ik heb het geld gevonden, en kocht er deze boerderij voor, de boerderij, met al wat er op is, is de uwe. De pastoor heeft onder zich een papier, waarvan dit een afschrift is, hetwelk uwen eigendom zoude verzekerd hebben, alware ik ook gestorven zonder dat ik u gezien had.’ - Met aandoering las de vreemdeling het papier. Perrin, lucette en de kinderen keek hij beurtelings aan. ‘Waar ben ik?’ riep hij, ‘en wat hoor, zie en lees ik?’ ‘Welk eene deugd bij menschen van zoo geringen stand! Hebt gij, behalve deze boerderij, nog meer land?’ - ‘Neen’ antwoordde perrin, ‘maar gij zult wel een huurder vinden, en ik hoop niet dat gij mij zult verdrijven.’ - ‘Uwe eerlijkheid verdient eene beter belooning,’ hervatte de vreemdeling: ‘ik ben zeer gelukkig geweest in den koophandel, en heb mijn verlies vergeten.

[p. 188]

Gij hebt volkomen regt op dezen kleinen eigendom; behoud dien als den uwen. Wat mensch in de wereld zoudo zoo als perrin gehandeld hebben?’ - Perrin en lucette stortten tranen van dankbaarheid en blijdschap. ‘Mijne kinderen,’ zeide hij, ‘kust de hand uwes weldoeners. Lucette! deze boerderij behoort nu ons toe, en wij kunnen zonder angst en wroeging dezelve bezitten!’ - Aldus werd de eerlijkheid beloond. Dat zij allen, die de belooning verlangen, de deugd betrachten!