Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1812

Winterbloemen van Mr. W. Bilderdijk. Iste Deel, Te Haarlem, bij F. Bohn. 1811. In gr. 8vo. IV en 128 bladz. f 3-12-:

De Heer bilderdijk heeft aan het hoofd van het Voorberigt deze dichtregelen gesteld:

‘Ziet hier weêr wat Najaarsbladen,

Van mijn takken afgeschud,

En den tuinschop opgeladen,

(Zijn zij tot niets beter nut)

Voor de mist- en vuilnisput.

[p. 226]

 

Spreekt het vonnis uit, mijn vrinden,

 

Van den ouden grijzen bloed,

 

Laat u geen vooroordeel blinden,

 

Zeg hem, of hij, kort en goed,

 

Nu voortaan maar zwijgen moet?

 

 

 

Sloegt gij anders ook geen oogen

 

Op dit schraalvoorziene deel,

 

'k Weet, gij doet het uit meêdogen

 

Met zijn heesch gezongen keel;

 

Ja, doorleest het wel geheel.

 

 

 

'k Zal u voor die goedheid danken;

 

Doch ontveinst den grijzaart niet,

 

Of gij nog de dichtvuurspranken,

 

Eenmaal eigen aan zijn lied,

 

In dees dorre lovers ziet?

 

 

 

Waarom zoudt gij 't toch bewimpelen?

 

Heeft zijn oude Zanggodin

 

In het voorhoofd nog geen rimpelen?

 

Heeft ze nog geen spitsche kin

 

Van een tanige Heidin?

 

 

 

Bleef zij rustig op de beenen?

 

Houdt zij nog een' goeden tred?

 

Hoeft zij nog geen kruk te leenen?

 

Zijn haar stappen fix en net,

 

Schoon zij ze ook wat stijfjens zet?

 

 

 

Geeft mij antwoord op die vragen;

 

Want dit weinige is mij wel.

 

Op de danszaal haar te wagen,

 

Waar toch al te stout een spel

 

Voor zoo'n drooge totebel.

 

 

 

'k Zie gij aarzelt. - 'k Ben te vreden!

 

Ja, ik heb u reeds verstaan.

 

Vast! zij wordt wat stram van leden,

 

En haar sprongen zijn gedaan.

 

Goed! zij neemt haar rust voortaan.’

[p. 227]

Wij voegen er het volgende nevens:

Neen! het zijn geen Najaarsbladen:

Bloemen zijn het, fraai van kleur,

Vruchten, waar we ons in verzaden,

Zoet en malsch en frisch van geur,

De eerste pluk en de eerste keur.

Vraagt gij 't vonnis van uw vrinden,

Grijsaard met nog jeugdig bloed!

Hier moogt ge onze hulde vinden,

En wij zeggen, kort en goed,

Dat gij verder zingen moet.

Gretig sloegen wij onze oogen

Op dees puikgedichten neêr ....

En, verrukt en opgetogen,

Lazen wij ze, keer op keer,

Met vernieuwde geestdrift weêr.

Dank niet! wij - wij moeten danken!

Spreek van dorre lovers niet:

Daar men de echte dichtvuurspranken,

Altijd eigen aan uw lied,

In dees geurge bloemen ziet.

Waarom zouden wij 't bewimp'len?

Uw bevalge Zanggodin

Is (wie denkt hier toch aan rimp'len?)

Fraai van voorhoofd, mond en kin,

Blank als een Cirkasserin.

‘Is zij rustig op de beenen?’

Neen! met bloem en krans versierd,

Zweeft zij luchtig-dart'lend henen:

Alles leest en bloeit en tiert,

Als zij door de velden zwiert.

Zie hier 't antwoord op uw vragen,

Bilderdijk! misken het niet!

Onze beê moge u behagen:

‘Ach! onthoud uw hemelsch lied

Toch voortaan aan Holland niet!

[p. 228]

 

Zing! en speel met menschenharten!

 

Kneed - doorwroet het ingewand,

 

En verhemel pijn en smarten!

 

Sla verbeelding in den band!

 

Blijf de roem van Nederland!’

Onze Lezers vergenoegen zich met deze korte aankondiging! Zij schaffen zich deze heerlijke lentebloemen spoedig aan, om zich in derzelver schoonheid te verlustigen en derzelver balsemende geuren in te ademen! bilderdijk schenke ons ten eersten wederom een tuiltje, even frisch en geurig, als dit, even bevallig geschakeerd! Welk een smaak! welk een koloriet! - Dat hij toch niet klage over den last des ouderdoms, over mangel aan gevoel en warmte! dat hij toch de Godheid niet vertoorne, die hem zoo uitnemend en bestendig begunstigt!