Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1811

Praalgraven der Turken.

Castellan, die in het jaar 1808 te Parijs brieven over Morea en eenige Grieksche Eilanden heeft in het licht gegeven, geeft daarin van de Praalgraven der Turken de volgende beschrijving: Zij laten zich gaarne, naar de zeden der Ouden, langs de wegen, of op heuvels met cipressen bewassen, begraven. Zij noemen deze oorden de velden des doods, en beschouwen dezelve als wandelplaatsen. De grafheuvels hebben de gedaante van banken, en de Turk zit vaak uren lang daarop, rookt zijne pijp, drinkt zijne koffij, die hij zich uit een, somtijds nabij gelegen, koffijhuis aanschaft, en houdt zich met de gedachte aan de hem te vroeg ontrukten bezig. Gelijk de Ouden, beschouwen zij en de Grieken den dood als eene zoete, vreedzame sluimering. De dooden worden in hunne beste kleederen gehuld, met bloemen bestrooid, en in opene doodkisten, die met rijke stoffen behangen en met eenen groenen krans omslingerd zijn, ten grave gedragen. De tulband toont de grafplaats van eenen man, en zijn vorm den rang van den overledenen aan. Gewoonlijk dekt een eenvoudige steen het graf; alleen de naam der Godheid, en het gereedschap, dat het beroep van den overledenen aanduidt, staan daarop uitgehouwen. Het graf

[p. 79]

van eene vrouw dekt eene soert van urne of lijkbus, en dat van een jong meisje wordt met eene roos versierd. Veelal zijn de Praalgraven bont, met allerlei kleuren geschilderd, somtijds zelfs verguld, en verbeelden meestal eene kist, in welke de doode met aarde bedekt wordt, waaruit de door de bloedverwanten geplante en opgekweekte bloemen ontspruiten, die dagelijks begoten worden. Bijzondere personen begraven hunne dooden ook wel in het binnenste van hunne huizen of in den tuin, en voorzien de graven veel met gedenkteekens, in den vorm van kapellen, die deels gesloten, deels open, en waaraan vaak nog hallen of portalen aangebouwd zijn. In deze kapellen zijn de graven met steenen platen belegd en met tapijten bedekt; de tulbanden en overige zinnebeelden, welke anders in marmer zijn uitgehouwen, bestaan hier wezenlük en zijn van de kostbaarste stoffen. Aan het gewelf hangen brandende lampen, en er zijn wachters, die zich hier dag en nacht ophouden, en verzen uit den Koran lezen.