Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1811

De Familie van Werning. Naar het Hoogduitsch van C.F. Vrijheer van Bilderbeck. Tweede Deel. Te Leeuwarden, bij de Wed. J.P. de Boij, 1809. 309 Bladz. In gr. Octavo. De prijs is ƒ 3-:-:

Niet met doodslag en moord, niet met teleurgestelde liefde, of met het ontijdig en treurig overlijden van minnaar of minnares, maar met gelukkige echtverbindtenissen, het loon van getrouwe en standvastige liefde, loopt het Tweede en laatste Deel dezes, hoewel in den Duitschen smaak, weluitgevondenen en zich volhoudenden Romans, ten einde. Nieuwe, of ontwikkelde karakters ontmoeten wij hier, sommige van welke den gevoeligen lezer eenen welverdienden asschuw zullen aanjagen, terwijl andere, door derzelver edelheid en braafheid, hun zullen behagen, hoewel zij door eene soort van ruwheid eenigzins misvormd worden. Dit laatste geldt inzonheid omtrent den Generaal, vader van eenen der jonge lieden, in het Eerste Deel vermeld, die, zoo als wel te voorzien was, door een dubbel huwelijk, het geluk der laatste dagen des bejaarden grijsaards, zoo veel deze wereld toelaat, volmaken: zie hier het slot der historie. Nadat eveline en jennij in een gewenscht huwelijk met hare brave minuaars waren getreden, verhaalt de vrijheer van bilderbeck: ‘Op zekeren morgen, toen de beide broeders met de jonge lieden aan het ontbijt zaten, vattede de Baron het woord op. - Nu moet er een plan voor de toekomst ontworpen worden, zeide hij, ik heb er rijpelijk over nagedacht, en zal u mijne meening mededeelen. - De groote wereld is onzen august juist niet te best bekomen, en willem is er in het geheel niet voor geschikt. Wij

[p. 143]

beginnen oud te worden, broeder! beter, dat wij hen thans onze schoone goederen schenken, die zij toch zeker eenmaal zouden erven. Zij zijn trouwens van eene aanzienlijke uitgestrektheid, en met dezelve te aanvaarden ligt tevens op ieder van hen de heilige pligt, om het geluk van verscheidene honderden onderdanen te bevoorderen. Gij moet dus voortaan niet meer de grooten dezer aarde, maar alleen de menschheid dienen, en genen in het klein een voorbeeld geven, dat zij in deze jammervolle tijden meer dan ons noodig hebben. - Ja, kinderen! zijt zelve Vorsten! goede, regtvaardige Vorsten over uwe gelukkig gemaakte onderdanen. Buitendien heeft zoo menig braaf huisvader aan gene zijde van den Rijn zijn stukje broods verloren, (;) gunt hem dus, want hij wil Duitscher blijven, een kalm rustplaatsje aan deze zijde onder zijne gelukkige broederen! snijdt hem den weg daartoe niet af, mijne zoonen, opdat gij ten minste de schuld niet draagt, wanneer hem nog langer het smartelijk gevoel ter nederbuigt van vreemdeling in zijn eigen vaderland te zijn!

Bravo, broertje! riep de Generaal, Vorsten moeten onze kinderen worden, niet in den naam, (:) want die is dan alleen groot, en eerwaardig, wanneer er onder de vorstelijke ster ook een vorstelijk hart slaat, en dat hart voor brave, den mensch waardige daden vatbaar is!’

Zie hier nog iets luimigs wegens het wel braaf, doch eenigzins krijgsmansachtig karakter des Generaals. Met zijn' broeder den Baron nederzittende, kort nadat jennij en eveline getrouwd waren, hadden zij te zamen afgesproken, dat aan de eerste kraamvrouw eene fraaije equipage zoude vereerd worden. Op de eerste bevalling van eveline slaat het volgende: ‘Donder en Hagel, maak toch, dat gij voortkomt! riep de Generaal op zekeren morgen boven uit het venster den stalknecht toe, die juist eenen Engelschen harddraver uit de stal leidde. - Daar kwam de oude paul, met stof en zweet bedekt, rap als een vijstigpondige Jockey, oprennen.

Een zoon! een zoon! genadige heer! schreeuwde hij, dat het in alle vier hoeken weêrgalmde.

[p. 144]

Den Generaal viel de pijp van ontsteltenis uit de hand. Hij wierp het venster digt, dat de glasruiten kletterden, en ijlde naar het slaapvertrek der kraamvrouw. - Jennij! riep hij, het meisje had slechts vierentwintig uren vroeger moeten komen. Eveline heeft de equipage gewonnen - maar - en hij nam de kleene van de moeders borst, en wiegde ze op zijnen arm - het is mij rijkelijk betaald! - Vreugdetranen stonden in zijne oogen - naast hem, aan het hoofdeinde van het bed, leunde willem en hield zijner vrouws hand in de zijne. Vadervreugde schitterde uit zijne oogen: de gelukkige moeder blikte naar de schoone groep op: een hemelsch lachje verspreidde zich over haar engelachtig gelaat, en hare nog bleeke wangen werden gekleurd door het zalige gevoel van echtgenoote en moeder.’