Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1810

Beknopte geschiedenis van het Russische tooneel.

Voordat eenige Natie vatbaar is om in Tooneelvertooningen vermaak te scheppen, moet zij een zekeren trap van beschaafdheid bereikt hebben; haar uit den aard krijgshaftige geest moet door vreedzame kunsten verzacht zijn; de vruchtbaarheid en rijkdom des gronds moet haar in staat stellen om rust te genieten, en haar van middelen ter verfraaijinge voorzien. Aan dien gelukkigen stand der dingen was het Grieksche Tooneel zijn' oorsprong verschuldigd. De eerste gezangen werden ter eere van bacchus aangeheven; de vrolijkheid, door dien God ingegeven, verspreidde zich wijd en zijd; de jeugd werd daarvan verrukt, en gaf door dans en gezang leven aan de feesten, die in den voorspoed des lands hunnen grond hadden. De reiziger mogt zijnen weg niet vervolgen, maar werd gedwongen, deel te nemen aan de algemeene vermakelijkheden; de vreugde opende het hart des gelukkigen huisvaders, en blijmoedig deelde hij de rijkdommen zijner velden met hem, die geene druiven te plukken of geen koorn had te verzamelen. Vreemd kan het niet schijnen, dat de Dichter die feesten opmerkzaam gadesloeg; de nood leerde hem, de zegeningen der Godheid, die over

[p. 105]

den Wijnoogst het bewind voerde, onder verscheiden gedaanten te vertoonen. Hij wist, hoe hij den levendigen kring der Wijnoogsters moest innemen, die zelven spelers werden op de Bacchanalische tooneelen. Hoe nieuwer en vermakelijker deze waren, hoe de deelneming algemeener was en de hulpmiddelen overvloediger.

Thespis, die 't eerst van deze vertooningen gezet werk maakte, was autheur en acteur tevens. Lofzangen aan de Goden en helden waren het onderwerp zijner ruwe opstellen, zijnde niets anders dan vertellingen, wier levendige zetten, vrijheid en grappigheid onder het landvolk onbeperkte vrolijkheid verwekten. De steden, welke thespis met zijne kar en spelers bezocht, droegen getuigenis van derzelver genoegen, en toejuiching diende allerwegen ten onderpand van krachtdadiger dankbetooningen. AEschylus vervolgde den weg, door thespis gebaand, doch met meer deftigheids. Hij voerde verscheiden sprekers en spelers ten tooneele, en zijne stukken waren de grond der oprigtinge van het eerste Tooneel te Athene.

Geene Natie bijkans bestaat er, wier Geschiedenis geene meerdere of mindere bijzonderheden van dezen aard oplevert in den voortgang en uitbreiding van hare dichterlijke begaafdheden. De eerste vruchten der dichtkunde waren allerwegen lofzangen aan de helden, en de Rhapsodisten, of dezulken, die verzen ter eere der helden zongen, waren de vroegste tooneelspelers. De Russen bezaten dichtstukken en zangers van dien aard, reeds voordat het Christendom onder hen werd gepredikt, of zij kennis hadden aan de Grieken en Romeinen. In weewil des mangels aan historische blijkbaarheid, is de krijgshastige geest en de natuurlijke vrolijkheid der Russen genoeg toereikende om ons te doen gelooven, dat zij, in zeer vroege eeuwen, zoo vele dichtstukken ter eere der helden, en zoo vele zegezangen bezaten, als zij in 't vervolg hansworsten en potsenmakers hadden, die door het land zworven, en met hunne grappen en kwinkslagen het volk vermaakten. Deze nieuwe wedijveraars van thespis werden allerwegen op het gunstigst ontvangen, en de vreugde, wanneer zij begonnen, door het volk betoond, geleek eenigzins naar dolzinnigheid. De landman liet alles staan, om hunne kluchten te kunnen bijwonen; somtijds, in vermaak verzonken, waren alle de vermogens zijner ziele naauwelijks toereikende om hem in staat te stellen naar hunne stemmen te luisteren, door welke

[p. 106]

hij betooverd werd; somtijds, van vreugde opgetogen, drukte hij op de onstuimigste wijze zijne verrukking uit. In den tusschentijd van Kerstijd tot Maria Lichtmis werden gemeenlijk deze stukken vertoond. Een dichterlijk vuur ontbrandde spoedig bij hen, die aldus hunne talenten te werk stelden om de lange winteravonden te korten. Vlugbespraaktheid, sterke gebaren, veel buitensporigheids in het ontwerp der vertellinge, en groote omslagtigheid in de voordragt, waren onmisbare hoedanigheden bij hen, die vermaken wilden; en indien zij geile gebaren en vuile uitdrukkingen daar nevens paarden, dan had het werk zijn vol beslag, en de algemeene toejuiching kon niet uitblijven. Aan eene vaste plaats waren deze vertooningen niet verbonden; eene papieren lantaarn, aan den zolder hangende, en de harmonie van twee walthoornen waren het sein voor de voorbijgangers, dat zij voor eenige weinige kopeken het vermaak konden genieten om eene klucht te zien, die, zoo dra zij wilden, zou beginnen. Dit slag van aaukondiginge is heden ten dage uit het Russische Rijk niet geheel verbannen.

Tooneelvertooningen, intusschen, waren in Rusland, zoo wel als in Duitschland, onbekend vóór de tijden van peter den grooten. Die toenmaals in zwang gingen, bepaalden zich tot Rhetorische oefeningen, in de gedaante van Drama's en Blijspelen, in het uitvoeren van welke de leermeesters der kweekscholen hunne kweekelingen onderwezen. De onderwerpen dier spelen werden doorgaans uit de gewijde Geschiedenis ontleend, even gelijk die der Treurspelen, welke de Jesuiten en andere geestelijke Orden, die met de opvoeding der jeugd zich bemoeiden, aan het einde van een School- of gewoon jaar, gemeenlijk hunne kweekelingen leerden vertoonen. Als volkomen te verdedigen oordeelden zij het, wat den vorm aangaat, de Heidenen, bij voorbeeld, euripides, sophocles en plautus, als modellen te gebruiken; doch verre van te denken, dat het hoofdoogmerk der Tooneelvertooningen was, het hart der jeugd te vormen, en dezelve met haar vaderland bekend te maken, door het vertoonen van de zeden en begaafdheden van deszelfs groote mannen, (het doel, waaraan het Tooneel door de Grieken was toegewijd) bragt bijgeloof en onkunde hen in den waan, dat het hun niet vrij stond, onderwerpen van elders, behalve uit den Bijbel, te verkiezen.

Weinig bekommerden zij zich over de wijze der behan-

[p. 107]

delinge van deze onderwerpen. De ongerijmdste en belagchelijkste tooneelen en de walgelijkste laagheid werden daarin gebragt. De heiligste verborgenheden van den Godsdienst werden op de vuilste manier daarin vertoond; en zoo zeer waren de Geestelijken overtuigd van de eenvoudigheid hunner kweekelingen en de rest der Geestelijkheid, dat zij zich niet verbeeldden, dat zij eenige nadeelige indruksels zouden ontvangen. Waren de kweek- en lagere scholen der kloosters van Moscou, Kiow, Novogorod en andere op eenen beter voet ingerigt geweest, zij zouden stichtingen van de hoogste nuttigheid hebben kunnen worden, ter voortplantinge van kennisse in Rusland; maar de Monniken dier tijden vergenoegden zich met hunner eeuwe op zijde te blijven, in stede van haar vooruit te loopen, 't zij omdat zij daartoe onbekwaam waren, bij gebrek aan middelen, of omdat zij het onvoegzaam oordeelden, dat het volk te zeer verlicht wierd. Indien de Bisschop demetrius rostowsky, in plaats van godsdienstige spelen van zijne eigen uitvinding in zijn Bisschoppelijk paleis te Rostow ten tooneele te voeren, een stuk over eenig onderwerp, uit de ongewijde Geschiedenis ontleend, had vervaardigd, zoude ongetwijfeld zijne Natie, door zijn voorbeeld onderrigt, welhaast de kiem harer geschiktheid voor de Tooneelkunst ontwikkeld, en in die loopbane hebben uitgemunt, zonder op eenen schok van buitenslands te wachten. De meest vermaarde van rostowsky's stukken waren: de boetvaardige Zondaar; Esther en Ahasueros; de Geboorte van Christus, zijne Opstanding, en de Hemelvaart der Maagd Maria. Van allegorische uitweidingen waren zij doorzaaid. Wolkow, de eerste tooneelspeler, op welken Rusland mogt roem dragen, speelde daarin met veel opgangs. Bisschop rostowsky overleed in den jare 1709. De tooneelkunst was in Rusland nog in hare kindschheid, toen Frankrijk reeds de meesterstukken van corneille, racine en moliere bezat, en voltaire reeds den dageraad zijner toekomende grootheid vertoonde. De stukken der vroegste Russische Tooneeldichters werden in het midden der naastvoorgaande eeuwe vertoond, niet slechts in de kweekscholen, maar wolkow's troep hervormde voorts dezelve, met eenen goeden uitslag, op het Keizerlijk Tooneel.

De Franschen, die, gedurende de regering van Czaar alexis, zich naar Moscou begaven, verspreidden in Rusland den smaak voor het Drama. De beschaafde zeden en

[p. 108]

de meer verfijnde smaak dier uitlanderen bezorgden hun een gunstig onthaal ten hove. De meeste Blijspelen van moliere werden in het Russisch vertaald, en nevens de voorgaande godsdienstige stukken vertoond, niet slechts door de kweekelingen in het klooster van Iconospaskoi, maar ook ten hove, op een tooneel, door eenige jonge liefhebbers vervaardigd, aan het hoofd van welke Prinses sophia, Zuster van peter den grooten, zich bevond. De beroerten, welke de troonbeklimming diens Monarchs vooraf gingen en volgden, schenen den lust tot Tooneelvertooningen in Rusland verdoofd te hebben. Geene andere tooneelspelers waren er te Moscou, dan eenige jonge wondheelers, welke, door middel van toeslaande schermen, de groote zaal van het Hospitaal in een Tooneel veranderden, en zich vermaakten met het uitvoeren der belagchelijkste Russische stukken, zoo wel gewijde als ongewijde. Doch naauwelijks had peter de groote zijne nieuwe hoofdstad aan de oevers van de Neva geschapen, of dezelve werd door een troep Duitsche Komedianten bezocht, die eene groote menigte aanschouwers lokten, hoewel zij slechts de ellendigste stukken uitvoerden. Stählin verhaalt, dat zij, op zekeren dag, bij aanplakking, aankondigden, dat zij dien avond een verwonderlijk en wel zienswaardig stuk voornemens waren ten tooneele te voeren. Door die belofte uitgelokt, verzamelde een groot getal aanschouwers; doch zoo als de Acteurs zouden beginnen, werden zij genoodzaakt, door een Keizerlijk bevel, het tooneel te verlaten, zonder hunnen mond te openen. Het gordijn werd opgehaald onder het welluidend spelen van het geheele Orchest, en de aanschouwers zagen eenen helder verlichten witten muur, waarop deze woorden te lezen stonden: Heden is het de eerste April. Deze troep werd welhaast verstrooid, en Petersburg, zoo wel als Moscou, was wederom zonder Tooneel.

Intusschen was het mangel aan Tooneelvermaken zoo dringend geworden, dat eenigen van de bedienden en het volk, tot des Czaars stallingen behoorende, onder elkander een gezelschap van liefhebbers oprigtten, en hunne tooneelbekwaamheden oefenden op eene soort van hooizolder, welken zij opgesierd en met stroomatten bezet hadden. Onder de regering van Keizerin anna verschenen er eenige Italianen, die blijspelen en balletten vertoonden; doch de troep was zoo zwak, dat op zekeren dag, eene Ac-

[p. 109]

trice door hare verre gevorderde zwangerhéid belet wordende ten tooneele te verschijnen, hare rol door een' der Acteurs gespeeld werd: eene verwisseling, die aan het publiek geen klein vermaak deed. Eindelijk werd, in den jare 1737, de eerste Italiaansche Opera geopend. Twee jaren daarna werd een troep Duitsche Komedianten genoodigd; doch na den dood der Keizerinne, in het volgend jaar, vertrok dezelve. Eenige Fransche Tooneelspelers werden thans in dienst genomen, om zich naar Rusland te begeven; doch de snelle en menigvuldige veranderingen, die in het Russische Rijk plaats grepen, waren oorzaak, dat zij niet vroeger dan na de krooning van Keizerinne elizabeth de reize derwaarts aannamen. Omtrent dezen tijd werd het Operahuis te Moscou gebouwd, onder opzigt van stählin; doch het gebrek aan Acteurs werd daar zoo wel als te Petersburg gevoeld: de jonge Heeren van het Kadettenschool speelden de rol van Stommen, de zangers van de Keizerlijke kapel zongen in de Koren, en de kinderen der bedienden dansten.

Sumarokow, die door zijne lierzangen en leerdichten reeds bekend was, kwam ten laatste als Tooneeldichter ten voorschijn. Eenige Kadetten, met oogmerk om zich in het declameeren te oefenen, hadden zijn eerste Treurspel, Chorew genoemd, bestudeerd. De Keizerin, daarvan onderrigt, betuigde hare begeerte om de jongelingen te zien. Zij speelden voor haar op een klein Tooneel, en behaalden algemeene toejuiching.

Ondanks de zucht, welke het Hof voor deze vermakelijkheden betoonde, had men nog geenen inval gehad omtrent het oprigten van een Russisch Tooneel in de hoofdstad, wanneer er, in den jare 1750, een te Jaroslaw gesticht werd. De Duitsche troep, in den jare 1748 te Petersburg gekomen, gas daartoe de aanleiding. Fedor wolchow, Zoon eens Koopmans te Jaroslaw, had in deze vertooningen het grootste vermaak geschept. Deze zucht was in hem versterkt geworden door het houden van verkeering met de Duitsche Spelers; zoodat hij, bij zijne thuiskomst, eene groote zaal in zijns Vaders huis tot een Tooneel vervaardigde, en met eigen handen beschilderde; vervolgens een kleinen troep verzamelende, bestaande uit zijne vier Broeders en eenige andere jonge lieden, vertoonde hij nu eens de gewijde stukken van Bisschop demetrius, dan de Treurspelen van sumarokow en lomonossow, onlangs in 't licht gekomen, en op andere

[p. 110]

tijden Blijspelen en Kluchten van zijn eigen maaksel. Wolchow's onderneming vond de sterkste aanmoediging. Niet te vrede met hem met toejuiching te overladen, voorzag hem de naburige Adel, in den jare 1750, van de noodige penningen tot het oprigten van eenen Schouwburg, tot welken de toegang voor geld openstond. Het gerucht dier nieuwigheid waaide over naar Petersburg, en in den jare 1752 ontbood de Keizerin wolchow met zijn troep. Met verscheiden zijner jonge Acteurs werd hij in het Kadettenschool geplaatst, om er zich in de Russische taal verder te oefenen, en in 't bijzonder zich op het declameeren toe te leggen.

Eindelijk werd, in den jare 1756, het eerste Russische Tooneel tot stand gebragt, door de medewerking van sumarokow, en de Acteurs werden door het Hof betaald. Een Duitsche troep verscheen in den jare 1757, doch ging uiteen, na de komst der Italiaansche Opera. Niet meer opgangs maakte de Opera Buffa te Moscou, in den jare 1759; haar ondergang werkte ten voordeele van die nog te Petersburg bestond, en veel meer aanmoediginge genoot. De vuurwerken, na het spel, op het tooneel afgestoken, verschaften groot vermaak aan het publiek, en trokken meer volks dan de Muzijk. Bij de krooning van catharina verzelde haar het Russische Hoftooneel naar Moscou, doch keerde spoedig naar Petersburg terug, alwaar het zich sedert gevestigd heeft. De smaak voor Tooneelvermaken was, ten dezen tijde, zoo algemeen geworden, dat de aanzienlijkste leden van het Hof in de beide hoofdsteden niet slechts Russische tooneelspelen vertoonden, maar ook Italiaansche, Fransche, Duitsche, en zelfs Engelsche Tooneelen geopend werden, en langer of korter stand hielden. Catharina de groote, begeerende dat ook het volk in dit vermaak zou deelen, beval dat er een Schouwburg zou gesticht worden op het groote plein in het bosch van Brumberg: zoo wel de Acteurs als de Spelen waren hier volmaakt berekend naar het graauw, welk dezelve kwam hooren. Vreemd mag het schijnen, dat deze inrigting somtijds lieden van meer smaaks lokte; en 't is, misschien, het éénige Tooneel, waarheen men aanschouwers zich zag begeven in rijtuigen met vier of zes paarden bespannen. Nog meer verwondering, echter, verdient het, dat men Acteurs tot den Adelstand zag verheven worden, tot loon voor hunne talenten; dit gebeurde, in den jare 1762, ten aanzien van

[p. 111]

de Broeders fedor en gregorius wolchow. De eerste stierf in 't volgende jaar, nog zeer jong. Zijne vermaardheid, als een voortreffelijk Acteur in het Treur- en Blijspel, zal, misschien, ten eenigen dage, merkelijk dalen: met dankbaarheid evenwel zullen zich steeds de Russen herinneren, dat hij de eigenlijke Stichter van het Russische Tooneel was.

Desgelijks zullen zij gedachtig zijn aan de verdiensten van sumarokow, den Treurspeldichter. Hij was de eerste, die bewees, waarvoor de Russische taal, tot nog toe verwaarloosd, vatbaar ware. In den jare 1727 te Moscou geboren van edele ouderen, wijdde hij zich met kloeken ijver aan de beoefening der aloude klassische Schrijvers en Fransche Dichters. Dit deed zijn dichtvermogen ontwaken. Zijne vroegste opstellen liepen allen over de Liefde. Zijne landgenooten bewonderden zijne zangen, en zij waren welhaast in eens ieders mond. Door dien opgang bemoedigd, gaf sumarokow, van tijd tot tijd, zijne andere dichtwerken in het licht. Treurspelen, Blijspelen, Psalmen, Opera's, Grafschriften, Straatliedjes, Lierzangen, Raadsels, Treurzangen, Satiren, in één woord, allerlei opstellen, voor welke de Dichtkunde vatbaar is, vloeiden in overvloed uit zijne pen, en vulden niet minder dan tien dikke deelen in octavo. Zijn Treurspel Chorew was het eerste stuk in de Russische taal, welk goed mogt heeten. Het is, in Alexandrijnsche verzen, op rijm geschreven, even gelijk zijne andere Treurspelen, als Hamlet, Sinaw en Truwor, Artistona, Semira, Jaropolk en Dimisa, de valsche Demetrius, enz. en de eerste stukken toonden, dat hij in het plan, de ontwikkeling, karakter en stijl, corneille, racine en voltaire tot modellen had gekozen. Hoewel sumarokow geen zeer schitterend vernuft bezat, was hij, echter, met een zeer gelukkig talent begaafd, om aan zijne Treurspelen eene zekere oorspronkelijkheid te geven, welke dezelve van die van andere Natien onderscheidt. Hij verwierf de onbevoegde goedkeuring zijner landgenooten, door de keuze zijner onderwerpen, die hij meest allen uit de Russische Geschiedenis ontleende, en door de kracht en stontheid, welke hij aan zijne karakters leende. Doch die opgang maakte hem zoo hoogmoedig en opgeblazen, dat hij de zachtste beoordeeling niet kon verdragen. Naijverig van den roem, door lomonossow, een' ander' Russisch'

[p. 112]

Dichter, behaald, was hij op elke gelegenheid bedacht, om hem den voet te ligten; en 't was eene groote zegepraal voor sumarokow, op te merken, dat het gemeen naauwelijks eenige kennis nam van de eerste Tooneelproeven diens Schrijvers, en dat zij welhaast der vergetelheid werden overgegeven.

Wijders heeft sumarokow een groot getal Blijspelen geschreven, waarin de schrijfwijze van moliere doorstraalt. In weerwil van hunne oorspronkelijkheid, en somtijds laagheid, maakten zij niet veel opgangs. De voornaamste zijn: de Moeder Medevrijster van hare Dochter; de gewaande Hoorndrager; de booze Man enz. Hij heeft eenige Opera's geschreven, onder andere Cephalus en Procris, op muzijk gebragt door d'araja, Keizerlijken Kapelmeester, en voor 't eerst te Petersburg vertoond in de Vaste van 1755. De vertooners van beiderlei sekse waren kinderen beneden de veertien jaren.

Misschien zal het den Lezer niet onaangenaam zijn, hier de namen te vinden van eemge Russische Treur- en Blijspel-dichters, en de titels van hunne voornaamste Werken.

Aan kniaschin zijn de Russen het Blijspel de Boasser verschuldigd. Het is in verzen, in een zuiveren stijl, geschreven, en wordt nog heden met toejuiching vertoond. Intusschen heeft deze Schrijver alle zijne vermaardheid dank te weten aan zijne Opera's; de voornaamste van welke zijn de Sbitenschtschik (de koopman in sterken drank, sbiten genaamd;) het ongeluk van een Rijtuig, de Vrek, enz. Niet lang geleden is er eene nieuwe uitgave van zijne werken in 't licht verschenen.

Denis van wiesen zou een volmaakt Blijspeldichter geweest zijn, indien hij aan zijne opstellen slechts wat meer moeite had gedaan. Zijn Blijfpel het geroofde Kind levert een voldoend bewijs op van zijn vernuft en talenten; nog heden geeft het groot genoegen. De bedoeling is hoogstzedelijk; en het karakter van een jongen lichtmis, mitropan genaamd, die in 't geheel geene opvoeding heeft gehad, wordt er met zoo veel geests en waarheids geteekend, dat het in Rusland tot een spreekwoord is geworden; wordende een jongeling van dat slag nu aldaar een mitrofan genaamd. De Brigadier is insgelijks een der goede stukken van het Russische Tooneel. Van wiesen bezat een verwonderlijk talent, om de ongerijmdheid

[p. 113]

van verscheiden gewoonten te gevoelen en ten toon te stellen.

Ten aanzien van de waarheid der karakters behoeft kopiew voor hem niet onder te doen. Zijn Lebedische Kermis wordt, gedurende de Vaste, met genoegen ontvangen. De karakters schijnen op het tooneel des bedrijfs te zijn geteekend; derzelver grappige manieren en taal behalen luidruftige toejuiching bij het gemeen. De Schrijver leeft nog.

Ablesimow was de eerste, die in den smaak der voorgaande Tooneeldichters schreef. Zijne stukken zijn opgevuld met kluchtige invallen en een spottenden geest; de voornaamste zijn: de Schrijvers Winkel; Vertrek uit de Winterkwartieren, en Geluk in de Loterij; doch zijne Opera, de Molenaar, heeft hem meer roems doen behalen, dan alle zijne overige stukken. Het is een der geliefde stukken der Russen; en voor zoo veel het de zeden des lands schildert, zal het altijd met genoegen gezien worden. In den jare 1799 werd het aan 't Hof vertoond, en zevenëntwintig achtervolgende keeren op het Tooneel van Knieper; en het bleek uit de toejuiching der toehoorderen, dat zij het nog niet moede waren.

De omkoopbare Man is het eenig Blijspel, door bibikow geschreven; het wordt voor een der beste stukken van het Russische Tooneel gehouden, en veel beter dan dat van sumarokow, 't welk denzelfden titel voert.

Alexis wolchow schreef twee fraaije Blijspelen: Kinderliefde, en de bedrogene Eigenliefde.

De besluitelooze Man; Democritus, en de IJlhoofdige, zijn van iwan dmitrewsky, die den tegenwoordigen smaak zeer nabij gevat, en insgelijks het Engelsch Treurspel Beverley in 't Russisch vertaald heeft. Met zijne talenten van Schrijver paarde hij die van voortreffelijk Acteur. Hij was een kweekeling van den vermaarden garrick. Met leedwezen zag het publiek dien grijsaard voor de laatste reize op het tooneel verschijnen in den Albert, in den jare 1797.

Jelagin heeft verscheiden Fransche Treur- en Blijspelen vertaald, en Jean de Mollé ten tooneele gevoerd, op eene wijze, zeer leerzaam voor ouders.

Het Blijspel, de Minnaar met Schulden, vloeide uit de pen van Prinse fedor alexiowitz kolowsky. De dood verhinderde hem, de laatste hand te leggen aan het Treur-

[p. 114]

spel Sumbeka, waarvan het onderwerp uit de Historie van Casan is ontleend.

De Prins kolowsky beminde de fraaije kunsten, was een opregt vriend en dapper krijgsman. In den jare 1769 werd hij, als kourier, naar Itàlie gezonden aan den Grave alexis orlow. Bij deze gelegenheid ging hij voltaire zien. Hij stond, in den slag van Tschesme, op het schip de St. Eustatius, en hem trof het ongeluk van met dien bodem in de lucht te springen. Cheraskow, in een gedicht op dien slag, spreekt dien Prins aldus aan: ‘Kind der Zanggodinnen! waarom tradt gij zijlings af naar Bellona, terwijl uw weg u naar Apollo leidde?’

Lukin heeft twee stukken geschreven: de Verkwister door de Liefde verbeterd, en de dwaze Snapper.

Magnisky, een lijfeigene van den Grave jaguschinsky, werd door zijnen Meester naar Italie gezonden, om zijne begaafdheden tot de Muzijk verder te volmaken. Aanmerkelijke vorderingen in die kunst gemaakt hebbende, schreef en stelde hij op muzijk de Herberg, eene zeer geachte Opera, welke vijftienmaal achtereen vertoond werd.

Nog vele anderen telt Rusland onder zijne Tooneeldichters; als werewkin, jelstenaninow, karin, cheraskow, den Schrijver van het Moscou behouden. Ook zouden wij kunnen noemen prokudin, sokolow, Schrijver en Acteur, titow, tschertkow, trofilnetyn, wiens stukken, te Kiow vertoond, nooit gedrukt zijn.

Uitgezonderd den Majoor - Generaal kopiew en den Geheimraad cheraskow, zijn alle de genoemde Schrijvers overleden; verscheiden Schrijvers, echter, arbeiden nog aan de vermeerdering der rijkdommen van het Russische Tooneel. Het Treurspel Thamas Kuli Khan, door glewiltschikow, Schrijver en Acteur tevens, is verscheiden malen vertoond. Hij heeft insgelijks zijne krachten aan het Blijspel beproefd. Jyin, Schrijver van Lise, of de zegepraal der Dankbaarheid, is een jongeling van groote hoop; dit geldt ook omtrent federow, wiens Liefde en Deugd en Russische Soldaten onlangs zeer gunstig zijn ontvangen.

De smaak der Russen wordt dagelijks beschaafder. Zij beschermen de kunsten en wetenschappen, die zij, ondanks de strengheid van hun klimaat, onder hen weten te vestigen. De onsterfelijke catharina zelve gaf er hun een voorbeeld van. Wij behoorden die groote Vorstin aan

[p. 115]

het hoofd der Schrijveren geplaatst te hebben, op welke Rusland roem draagt. Aan haar is de Natie de Opera Iwan Tsarewitsch, Gore Bogatyr, en Fedul verschuldigd; alsmede verscheiden Blijspelen, onder andere, de verwaande Wijsgeer. Catharina de groote wist, hoe zij kroonen van wijdverschillenden aard op haar hoofd konde vereenigen.