Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1810

Brief van eene juffrouw aan eenen heer, in antwoord op diens schrijven ter berisping van hare zucht tot opschik.

Mijnheer!

Het was noodeloos, uwen Brief te besluiten met eene verontschuldiging wegens de beweegredenen, die u tot het schrijven van denzelven aanspoorden. Daar gij mij de volle vrijheid liet om naar mijne eigene zinnelijkheid te handesen, kon ik naar eene raadgeving luisteren zonder mij des te verstoren, bovenal daar dezelve zoo blijkbaar uit de pen der vriendschap vloeide. Ik ben verheugd over de gelegenheid, welke gij mij aanbiedt, om mijne redenen mede te deelen aan een eerlijk man, die mijne volmaking wenscht, en achting genoeg voor mij heeft, om te denken, dat het mij ligt zou vallen, dien trap van volmaking te beklimmen.

Ik besteed, ik beken het, Mijnheer! eenen geruimen tijd aan mijn toilet; ik heb lang werk, om lint, kanten en andere kleinigheden te zoeken en te kiezen; ik heb veel tijds noodig, om te bepalen, welk kleed ik voor den dag en voor den avond zal verkiezen. Maar dat die verloren tijd beter zou besteed zijn in lezen, denken, het vormen van mijn karakter, het aankweeken mijner talenten, het versieren van mijnen geest, het verkrijgen van een' goeden smaak, en de kunst

[p. 40]

om de dingen op den regten prijs te schatten, - zult gij, Mijnheer! mij moeten toestaan, niet te gelooven.

Zoo lang eene prachtige kleeding, eene betooverende houding, eene losheid in 't voorkomen, en zelfs eene soort van grilligheid, geschikte middelen zijn om mij een aantal aanbidders te bezorgen, die mij met onderscheiding behandelen, mij de voorkeuze geven, mij vleijen, - wat heb ik dan mijn hoofd te breken met die door u zoo veel gewigtiger en belangrijker gekeurde hoedanigheden, welker verkrijging mij oneindig veel moeite zou kosten, en buiten welke ik het zoo gemakkelijk kan stellen?

Indien uwe Sekse eene streelende waardij wilde hechten aan onze deugd; indien dezelve die schatting van lof betaalde aan verdiensten, welke nu aan de schoonheid wordt opgebragt, - men zou de onze vlijtig en ijverig zien, om hare natuurlijke bevalligheden te versieren met wezenlijke aantrekkelijkheden van gelijkaardigheid, goedheid, zachtheid, vernuft en kunde. Verzekerd Vrienden te zullen vinden, zouden wij de kunst, om Minnaars te lokken, versmaden.

Doch eene Vrouw boezemt nimmer iets meer in, dan eene belangstelling. Begeerte, verlustiging, de verwachting van een ras voorbijsnellend vermaak, zijn de verborgene drangredenen van het eerbetoon en de hulde, aan hare bekoorlijkheden toegebragt. Zij wordt bemind, omdat zij schoon is; zij wordt gezocht, gevolgd en gevleid, omdat zij zwak is. Wellustige verknochtheid zet haar na, in hope van een zwak oogenblik aan te treffen.

Is het der moeite waardig, Mijnheer! zoo veel te doen, en nogtans zoo weinig vruchts van ware verdiensten te trekken? - Indien het anders ware, dan zou eene Vrouw alles verdienen, wat een Man op het zien van haar kan gevoelen. - Waren de Mannen lieden van verstand de Vrouwen zouden redelijke wezens zijn. Hare levenswijze is geen gebrek van hare natuurlijke geaardheid, maar het onvermijdelijk gevolg van ulieder gedrag te haren opzigte. Ulieder dwalingen brengen haar van het regte spoor. - Verbetert uzelven, weest opregt, eerlijk, bemint weivoegelijkheid, prijst deugd, en gijlieden zult onze Sekse als 't ware herscheppen. Geboren en bestemd om de Mannen te beminnen, zullen uwe gevoelens allezins de onze bepalen.

‘De Heer, dezen Brief in antwoord bekomen hebbende, zette zich om weder te schrijven; doch, bij nader bedenken, zag hij geen kans tot eene voldoende wederlegging.’