Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1810

[p. 41]

's Levens speeltooneel.

Vrienden! ja, het is uw deel,

Hoe gij 't moogt verhelen,

Of 't u smart', dan of 't u streel',

Op der werelds groot tooneel

Ook een rol te spelen.

't Noodlot heeft het dus bepaald.

Schoon ge u moogt verpijnen,

Schoon ge ook nog angstvallig draalt,

Is 't gordijn reeds opgehaald,

En gij moet verschijnen.

Treedt dan met een fieren stap,

Treedt dan stout te voren:

Streelt u al geen handgeklap,

Of verveelt u 't laf gesnap,

Geeft geen' moed verloren.

Hebt ge ook al uw keuze niet,

Toont geen ongenoegen,

Schoon ge een ander met verdriet

Eens een rol verminken ziet,

Die u bet zou voegen.

Mort ook nooit, met bitse spijt,

Op den Rolverdeeler:

Die zich, met eene eedle vlijt,

Braaf van schrale rollen kwijt,

Is de beste speler.

[p. 42]

 

Zoo ge eene ijdle lofspraak smeeke

 

Door uitsporig blinken,

 

En niet, of gij zwijgt of spreekt,

 

Nadenkt, in wat kleed gij steekt;

 

Zult ge uw spel verminken.

 

 

 

Is uw rol gering of kleen,

 

Speelt haar eigenaardig;

 

Ware deugd hoeft niets ter leen;

 

Door de vacht der armoê heen

 

Blinkt zij eerbiedwaardig.

 

 

 

Blakend in het edelst vuur,

 

Moog' de speler brallen;

 

Ach, de schittring van een uur

 

Is hem dikwijls weken zuur,

 

Maanden bang gevallen.

 

 

 

't Handgeklap, zoo zeer benijd,

 

Is ligt al 't genoegen,

 

Aan de zure taak gewijd;

 

Al het zoet, dat zich de vlijt

 

Karig toe ziet voegen.

 

 

 

Stond het iedereen gereed,

 

Dringend uit te vorschen,

 

Hoe veel kwelling, hoe veel leed

 

Schuilen onder 't purper kleed,

 

Niemand zou het torschen.

 

 

 

Is nogtans eene eerste tol

 

Aan u opgegeven,

 

Houdt haar dan ook rustig vol;

 

Dwingt den nijd, al tiert hij dol;

 

Voor uw' toon te beven.

[p. 43]

 

Maar laat u de onwrikbre moed

 

Nooit te veel beloven.

 

Denkt, de roem is al het goed,

 

Dat u 't bijtend zuur verzoet

 

Van het zorglijk slooven.

 

 

 

Moedig dan den nijd veracht,

 

Wilt gij zegepralen;

 

Die naar eedle glorie tracht,

 

En zich vest op eigen kracht,

 

Schrikt voor geen kabalen.

 

 

 

Hij, die slecht zijn spel verstaat,

 

Trachte u te overschreeuwen;

 

't Mat hem af, schoon 't u niet schaadt:

 

's Luipaards toon, hoe hoog die gaat,

 

Overbluft geen Leeuwen.

 

 

 

Maar, leert naar den mindren rang

 

Ook uw' toon te voegen:

 

Hoe u de onderwerping prang',

 

Minder kostbaar, minder bang

 

Koopt gij meer genoegen.

 

 

 

Maakt ge uw' stand u niet gewoon,

 

Ach, uw spel wordt hagchlijk:

 

Denkt, de meesterlijke toon

 

Staat den Man van Aanzien schoon,

 

Maar den Knecht belagchlijk.

 

 

 

Ziet, wat u is toebedeeld,

 

Wilt ge uw' roem vergrooten:

 

Wien de Vaderrol verveelt,

 

En den laffen Minnaar speelt,

 

Wordt ligt uitgesloten.

[p. 44]

 

Makkers op het groot tooneel!

 

Kwijten we ons dan waardig.

 

Of 't ons smart', dan of 't ons streel',

 

Met wat rol men ons bedeel',

 

Spelen we eigenaardig.

 

 

 

Denken wij voorzigtig door,

 

Wat ons zou betamen:

 

Andren treden na ons voor,

 

Die, verliezen wij het spoor,

 

Onze kunst beschamen.

 

 

 

M.W.