Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1810

Reis van Amsterdam naar den Uithoorn ter Zee: onder het zinrijk en veelbeteekenend woord Μωϱια; zijnde noch oorspronkelijk, noch vertaald, noch nagevolgd. Isten Deels 1ste Stuk. Te Amsterdam, bij Belinfante en Comp. 1809. In gr. 8vo. 116 Bl.

De Schrijver van dit Reisje is een vriend, zoo als hij zegt, van den Heer bruno daalberg, van wiens Tweeëndertig Woorden hij loffelijke melding doet, en, of dit niet genoeg ware om ons van ieder ernstig woord af te schrikken, zoo moet ons immers het volgend vonnis, dat hij in zijn werk heeft ingelascht, daarvan geheel terughouden: ‘Schepenen ............ regtdoende, in naam en van wegen, enz. verklaren den reisbeschrijver N.N. geregtigd te zijn tot het schrijven van allerhande kleinigheden, en injungeren alle kritieken, recensenten of blaffers, dit te gehengen en te gedoogen, verbiedende aan alle kritieken, recensenten of blaffers voormeld, derzelver tanden te stooten aan alle kleinigheden, welke gemelde reisbeschrijver tot nog toe heeft geschreven, tegenwoordig is schrijvende, of nog zal

[p. 610]

schrijven, op poene van verstek en een perpetuum silentium; verleenende den eischer tot het schrijven van kleinigheden alle mogelijke permissie, echter onder die expresse mits en voorwaarde, dat het een ieder zal vrijstaan, dezelve, naar zijn welgevallen, te lezen of niet te lezen, enz. enz.’

De titel doet zien, dat men dit werk onder de luimige en grappige moet rangschikken; de plaat, en het doorbladeren van het boekje, overtuigt ons ook, dat zich de Schrijver daartoe alle moeite geeft, en is de Reiziger aan het slot van dit eerste Stuk van het eerste Deel ook nog maar tot Ouderkerk aan den Amstel gevorderd. Wij volgden hem tot nog toe niet zonder eenig vermaak, vonden nog al iets dat in ons oog grappig en aardig is, eenen onschuldigen lach verwekt, en alzoo, bij de tegenwoordige vrij algemeene neerslagtigheid van geest, eene heilzame werking kan doen. Echter ontmoette ons ook het een en ander, dat wij niet durven rekenen tot de geheel onschuldige scherts, veel naar ons gevoel wat al te ver gezocht en gedwongen, en hier en daar eene ons vervelende langwijligheid. Om bovengemelde redenen intusschen verkiezen wij geene bijzondere aanwijzing te doen: voor den Schrijver ware dit nutteloos; en wat den Lezer betreft... het boekje is nog al van de slechtste niet.