Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1810

[p. 530]

In welk gedeelte van het Gezigt der vier Dieren en tien Hoornen, aan Daniël vertoond, leven wij? Te Dordrecht, bij A. Blussé en Zoon. 1810. In gr. 8vo. 48 Bl.

Alhoewel de nasporing der overeenstemming van de gebeurtenissen van den tegenwoordigen tijd met de godspraken van den Bijbel niet altijd die opheldering en opruiming geeft, welke men zich daarvan voorstelt, zoo schijnt dezelve echter nog steeds aan dezen en genen eene aangename bezigheid te verschaffen.

De ongenoemde Schrijver van dit Stukje, ook een liefhebber van zoodanige onderzoekingen, heeft dezulken, welke hunne aandacht tot hiertoe weinig tot het Profetisch woord bepaalden, aanleiding willen geven, om het voornaamste, en, bij de voorvallen van den dag, meest belangrijke der Voorzeggingen, als met een opslag, te overzien, en daardoor opgespoord te worden, om dit gedeelte des Bijbels meer gezet te onderzoeken, schrift met schrift te vergelijken, en van de hulpmiddelen voorhanden, naar hun vermogen, gebruik te maken. Hij vleit zich aldus mede te werken tot daarstelling van de belofte, Dan. XII:4. dat velen het Profetisch woord zullen nasporen, en de wetenschap zal vermenigvuldigd worden: waartoe elke proeve zeker iets zal bijdragen, al ware het, dat men, in deze of gene bijzonderheid, van de regte uitlegging afweek.

Hij bepaalt zich bijzonder tot de voorzeggingen, die hij meent vervat te zijn in het gezigt, door Daniël, H. VII, beschreven. Er vertoonden zich vier dieren. Het eerste dier was een leeuw met arendsvleugelen, doch wien de vleugels reeds uitgeplukt waren, en een menschenhart gegeven was. Het tweede dier was een beer, die reeds nevens den leeuw stond, en drie ribben, zeker van den leeuw, in den muil had. Het derde was een luipaard met vier vleugels en vier koppen, aan hetwelk de heerschappij gegeven werd. Het vierde was een verschrikkelijk afschuwelijk dier; het had groote ijzeren tanden, en verslond alles. Het had tien hoornen, tusschen welke een kleine hoorn oprees, zoodat drie der overigen uitgerukt wierden; deze hoorn was voorzien van menschenoogen, en sprak godslasteringen. Hierop volgde eene

[p. 531]

majestueuze verschijning, ter verdelging van de magt van dat dier; welk vermogen werd gegeven aan eenes menschen Zoon. Daniël ontvangt er deze uitlegging van: Het vierde dier is eene verschrikkelijke aardsche magt, die, in de gevolgen, voor het menschdom noodlottig zal zijn, terwijl op dezelve tien Koningrijken zullen volgen, en uit deze wederom een Koning zal opstaan, die een godslasteraar en verdrukker der aanbidders van den waren God zal zijn; maar ook daarvoor zoo gestraft zal worden, dat zijne magt verdelgd, en het rijk, het groote wereldrijk gegeven zal worden aan het volk der heiligen der hooge plaatsen; en welk rijk niet verdelgd of vernietigd worden zal. Om aan te toonen, dat dit gezigt gedeeltelijk vervuld, en gedeeltelijk nog onvervuld is, vergelijkt hij daarmede het gezigt, aan Nebukadnezar vertoond, Dan. II. en onderzoekt den parallelismus tusschen beide gezigten. Beiden duiden, zijns inziens, vier heerschappijen aan, waarvan het rijk van Nebukadnezar het eerste en voortreffelijkste was, terwijl de voeten en teenen een rijk teekenden, dat met de vierde heerschappij in verband stond, ten deele sterk, ten deele zwak zijn zou, en door huwelijken zou bijeengehouden worden: doch welke heerschappijen eindelijk zouden verdelgd, en vervangen worden door een rijk, dat eeuwig duren zal. Het vierde duidt de slechtste, hardste en afschuwelijkste regering aan. Op dezen grond neemt hij aan, dat het eene gezigt kan dienen ter verklaring van het andere, voor zoo veel het eene gezigt meer, dan het andere, aanwijst of bepaalt. En zoo gaat hij voort, om aan te toonen, dat Dan. VII. eene gedeeltelijk vervulde, gedeeltelijk onvervulde voorzegging bevat. Dit meent hij daaruit te kunnen bewijzen, omdat het hier beschreven rijk van den Zoon des menschen wordt voorgesteld, als nog toekomstig, en als zijnde van denzelfden aard met de overige heerschappijen, en dus een aardsch rijk, dat eene bijzondere betrekking op het nageslacht van Abraham zou hebben, en de andere aardsche rijken zou vervangen of verpletteren, nadat eene zware, schoon kortstondige, vervolging zou zijn voorafgegaan.

Op dezen grondslag rust nu de nadere verklaring, zoo van het reeds vervulde, als nog onvervulde van deze godspraken, waarvan wij dit alleen tot eene proeve zullen mededeelen. In de teekening der tien teenen van ijzer en leem, of klei, vindt hij eene eigenaardige teekening van

[p. 532]

de magten, welke in Europa het Romeinsche gebied gevolgd zijn, en wier toestand tot op onzen leeftijd heeft geduurd. Men heeft in dezelve een wonderlijk zamengesteld, ijzer en leemachtig rijk ontdekt, dat in meer rijken verdeeld is, gelijk de voeten in tien teenen, welke nogtans in zeker opzigt één rijk uitmaken, maar op eene andere wijze verdeeld zijn zullen. Dezen toestand zien wij thans ophouden. Het evenwigt van magt in Europa is verbroken, en thans wordt dat gedeelte van het gezigt vervuld, dat, terwijl tien hoornen op het vierde dier zich, als eene vijfde heerschappij, hebben staande gehouden, er een kleine hoorn is opgestaan, die drie der overigen verdringt; een hoorn, die menschen oogen heeft: hetwelk een groot vernuft aanduidt. Hij verstaat er de magt van Frankrijk door, die, in den beginne klein, en door velen tegengestaan, nu de overmagt in Europa heeft. Het onvervulde, aangaande deze magt, naar de uitlegregels van den Schrijver, willen wij door hen, die het verlangen, liever bladz. 32. bij hem laten lezen, dan door ons Maandwerk algemeener bekend maken. De tijd zal alles leeren. Wij achten het, in de daad, geenszins raadzaam, in de toekomst alzoo in te dringen, en op willekeurig uitgelegde godspraken zoodanige soort van verwachtingen te gronden, als men er reeds zoo vele in rook heeft zien verdwijnen.