Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1810

G. van Hasselt's Antwoord op de Recensie van de Algemeene Bibliotheekschrijveren, van zijn Werk over Rozendaal. Te Arnhem, bij J.H. Moeleman Jr. 1809. In gr. 8vo. 14 Bladz.

Wij vinden hier eerst de bovengenoemde Recensie uit No. VII. der Hed. Vad. Bibliotheek enz. voor 1809. herdrukt, en dan eenige aanteekeningen van den Heer van hasselt op dezelve. Aangaande de Recensie achten wij ons, naar den aanleg van ons Tijdschrift, niet bevoegd eenige uitspraak te doen. Wat wij zelve over het Werk des Heeren van hasselt oordeelen, blijkt uit No. X. der Alg. Vad. Letteroefeningen, voor 1809. bl. 439 en volg., en wij verklaren, door de aanteekeningen, die tegen de Recensie der Bibliotheek-schrijveren hier door hem gemaakt worden, voor zoo ver dezelve ook tegen onze aanmerkingen kunnen geacht worden gerigt te zijn, (wel te verstaan, toevallig; want onze Recensie is later dan dit antwoord in het licht gekomen,) geenszins van ons gevoelen afgebragt te zijn, aangaande het onoordeelkundige van zulk een' arbeid. Al stemmen wij het den Heer van hasselt toe, wanneer hij, aanteekening i, zegt: ‘De Geleerden mogen alzo vorderen, gelyk zy doen, dat hun iedere ontdekking [van echte stukken] in deszelfs [derzelver] oorspronkelyke taal werde [worde] voorgesteld, hoe oud en versleten en kwaad die ook luiden moge;’ zoo neemt dit onze aanmerking niet weg, dat de bekendmaking van zulke stukken van ophelderende aanmerkingen behoorde vergezeld te gaan, die derzelver algemeene en bijzondere belangrijkheid in het oog deden vallen. Wij hebben de belangrijkheid van vele stukken erkend, doch kunnen daaronder niet rangschikken diegenen, welke hier door den Heer van hasselt, aanteekening g, worden bedoeld. Welk nut toch heeft het, of men wete, dat

[p. 44]

de oude Graven en Hertogen aanhoudend hun verblijf op Rozendaal hielden? En de nuttigheid daarvan al eens toegestemd zijnde; wat baat het, ieder verblijf aldaar met echte stukken in extenso te bewijzen? Indien de Heer van hasselt zijn bevinden daaromtrent in een' regel of drie had te kennen gegeven, wie ter wereld zou zijne getuigenis in twijfel trekken, en de oorspronkelijke stukken zelve willen lezen? Moeten wij nu ook niet op zijne naauwkeurigheid in het afschrijven gerustelijk aangaan? Moet het geloof aan zijne goede trouw thans niet even sterk zijn, als bij zulk eene behandeling, gelijk wij wenschten? - Het overige der aanteekeningen, meer bijzonder de Recensie der Bibliotheek-schrijveren rakende, heeft, schoon het de bewijzen draagt van de kunde des Heeren van hasselt in het door hem geliefkoosde vak van studie, waarin noch oud noch nieuw zijne aandacht schijnt te ontslippen, echter als wederlegging van het tegen zijnen arbeid aangemerkte weinig om het lijf, en is in eenen omslagtigen, slordigen en vrij duisteren stijl vervat; en daar, waar hij geestig zijn wil, is hij ten uiterste laf. Men leze, om zich hiervan te overtuigen, alleen zijne aanteekening n. Met één woord; gelijk het den man aan oordeel mangelt, zoo is hij ook van vernuft en smaak ontbloot. En niet alleen zijn stijl, maar ook zijne taal is allerellendigst, en zondigt tegen de eerste regelen; waarvan deze weinige bladzijden overvloedige bewijzen opleveren. - Dan genoeg, ja meer dan te veel over deze Brochure, die uit haren aard tot geen bestendig aanwezen geschikt is.