Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1809

Anecdote van den heere Beaumarchais en eenen ezel.

Eenige dagen vóór den (Franschen) opstand van 3 September zag de Heer beaumarchais voor zijn huis een mageren Ezel, met groente beladen, welke een arm boerinnetje verkocht. Het dier liet de ooren hangen, was doodmager, waggelde op zijne beenen, en zocht, van tijd tot tijd, het stroo te plukken uit de holsblokken zijner geleidster, die hem dapper afroste, zonder dat zij hem te eten gaf. Beaumarchais had medelijden met het arme dier; hij zendt een' zijner bedienden om van het boerinnetje een weinig groente te koopen, doet den Ezel in zijnen eigen stal brengen, en legt hem een bos hooi voor. Eenige oogenblikken daarna komt een zijner buren hem waarschuwen, dat er huiszoeking zal geschieden, dat hij voor verdacht wordt gehouden, en, indien hij niet in verzekering wilde genomen worden, op staanden voet de vlugt moest nemen. Beaumarchais aarzelt, raadpleegt zich zelven, overlegt, en laat eindelijk den tijd aan de huiszoekers om zijne woning te bezetten. Hij verschuilt zich in eene kast. Men treedt binnen; men zoekt overal; men nadert zijne schuilplaats, doch hij blijft verborgen voor het naauwlettende oog der huiszoekers; één man opent de kast en herkent hem. Niet anders dacht hij, of hij was verloren; bij geluk was die man zijn beste vriend, die, in de hoop hem van dienst te zullen kunnen wezen, zich onder de revolutionaire bende had begeven. ‘Men zal heden avond wederkomen,’ luisterde

[p. 444]

hij hem in het oor; ‘draag zorge dat gij hen niet afwacht.’ Beaumarchais bedient zich van dien raad, en zoodra de lieden zijn huis hebben verlaten, ontvlugt hij door den tuin. Maar het was nacht; de straten krielden van patrouilles; hoe zoude hij hun ontkomen? Het veiligste middel was, Parijs te verlaten; dit gelukte hem, door zich te laten afsullen over eene slecht bewaakte Barriere. Thans zwerft hij in het veld, door een zwaren stortregen, zonder eene legplaats te kunnen vinden; vergeefs klopt hij aan meer dan ééne deur; eindelijk ontdekt hij licht in eene vervallene hut; hij roept en verzoekt om herberging. ‘Wel zeker!’ zegt een persoon, die zich aan het venster vertoont: ‘zoo laat als het nu is! Zoek uw pakje elders neder te leggen.’ Beaumarchais houdt aan, bidt, en belooft goede betaling. ‘Ga uws weegs!’ was het antwoord. Hij was op het punt van henen te gaan, toen hij een meisjesstem hoorde roepen: ‘Ach, vader! doe schielijk open! het is de goede Heer, die onzen Ezel hooi heeft gegeven!’ Straks gaat de deur open; hij wordt binnengelaten en minzaam ontvangen; hij openbaart zich aan deze dankbare menschen, en bedient zich van hunnen raad, om 's anderendaags eene gemakkelijker en veiliger schuilplaats te vinden. Hij verliet zijne gastvrienden niet, zonder alvorens een bezoek te hebben afgelegd bij het arme dier, welk hem een zoo minzaam onthaal had bezorgd.