Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1809

Zonderlinge anecdote van een Afrikaanschen vorst.

(Verhaald door een Engelschen Zeekapitein.)

In de maand April des jaars 1788 deed ik eene reis naar Podor, met oogmerk om de kust te verkondschappen, den loop der riviere te bepalen, en aan eenige schikkingen rakende den Gomhandel de laatste hand te leggen. Eenige mijlen landwaarts op het eiland Toddi zag ik aan den linker oever eene talrijke bende ruiterij, en verstond, dat de Koning brack bevel had gegeven om hem eenige schuiten te bezorgen, die hem bij mij moesten aan boord brengen. Straks zond ik twee Kanoes af, die spoedig terug kwamen, medebrengende den Koning, verzeld van vijf Staatsdienaren en vier Muzijkanten. Zoo dra de Vorst in het vaartuig was gestapt, groette ik hem met negen kanonschoten, en toen hij bij mij aan boord was gekomen, betoonde ik hem allerlei beleefdheden, die ik dacht, hem aangenaam te zullen wezen.

De kleeding van zijne Majesteit bestond uit een wit hemd, hetwelk tot aan de knieën hing, met een rooden gordel omwonden. Over het hemd droeg hij eene soort van gelen tabberd, zeer wijd en openhangende. Het hoofd en de beenen waren bloot; alleenlijk had hij aan de laatste een paar gele muilen. Zijn gevolg was naar landswijze gekleed.

Ik leidde den Koning onder eene kleine zonnetent op den overloop; na ons te hebben nedergezet, deden wij over en weder betuigingen van vriendschap. Ik bood hem eenige ververschingen aan, die hij aannam. Men schonk hem een glas rooden Franschen wijn, doch hij wees dien van de hand, maar verzocht mij om brandewijn. Straks gaf ik bevel, om eenige flesschen voor hem neder te zetten. Binnen weinig tijds dronk hij vier groote kelken uit, zonder er bijkans eenige spijze bij te gebruiken. Na het gebruik van het vijfde glas verloor hij de spraak; het zesde deed hem in een diepen slaap vallen. Zijne Staatsdienaars en Muzijkanten dronken weinig, en werden niet beschonken.

Eenigen van zijn gevolg, om hem eene zuivere lucht te doen inademen, zwaaiden over zijn hoofd een lap katoen. Zeer

[p. 442]

gebruikelijk is hier te lande deze manier om versche lucht aan te brengen. Anderen hielden zich onledig met het verjagen van de vliegen van het ligchaam des Konings, uit vrees dat zij den slaap zouden hinderen.

Terwijl ik mij met het beschouwen van dit belagchelijk tooneel vermaakte, werd mij berigt, dat het middagmaal gereed was. Ik verzocht de Staatsdienaars van zijne Majesteit mij aan tafel te volgen; doch zij wilden hunnen Meester niet verlaten. Ik ging dan alleen aan tafel. Allengskens ontwaakte de Koning en vraagde naar mij. Toen hem gezegd werd dat ik aan het middagmaal zat: ‘Wel zoo! en dat zonder mij!’ riep de Vorst: ‘die Blanke behandeit mij wel onvriendelijk!’ Hij rees op, kwam in de kajuit, alwaar de tafel gedekt stond, stapte op eenen stoel, en sprong aldus in het venster, alwaar hij ging zitten, zijne voeten op de tafel zettende.

In deze houding zittende, waarover ik, hem aanziende, mij niet van lagchen kon bedwingen, werd de Koning verzocht, te zeggen, waarvan hij wilde gediend zijn; doch hij wilde niets anders hebben dan brandewijn. Diensvolgens beval ik, dat men hem zoo veel zoude geven als hij begeerde. Hij dronk even zoo veel als de eerste maal, waardoor hij stomdronken op den grond viel.

Zijne Staatsdienaars rigtten hem op, en trachten hem op het dek te brengen; maar zijne Majesteit was genoeg ontwaakt, om te kennen te geven, dat hij niet gaarne van daar wilde gebragt worden; en voordat hij er toe besloot, vatte hij een haas bij den kop, die binnen zijn bereik stond. Terwijl ik dit schrijf, verbeeld ik mij, dien Monarch nog te zien, houdende den haas bij wijze van schepter in de hand.

Nadat mijn middagmaal was geëindigd, niet zonder telkens hartelijk gelagchen te hebben, ging ik op het dek, om naar den toestand van zijne Majesteit te vernemen, welken ik meer bedaard vond. Thans begonnen wij over onze zaken van Koophandel te spreken. Niets merkwaardigs viel er voor, tot op het oogenblik dat wij zouden scheiden. Ik deed aan dezen Koning de gewone geschenken; hij scheen over dezelve voldaan te zijn. Ik vergat niet de gift brandewijn te herhalen, alsmede om aan de Staatsdienaars en Muzijkanten te geven hetgene zij van mijne mildheid konden verwachten. Dit geheele Afrikaansche gezelschap overlaadde mij met dankbetuigingen, en wij scheidden als de beste vrienden in de wereld. Toen de Koning den oever naderde, groette ik hem andermaal met negen kanonschoten. Aan land gestapt zijnde, zag ik hem te paard klimmen, zich aan het hoofd van zijne bende plaatsen, en naar zijn dorp rijden.

In den avond hield hij een gesprek met zijne Staatsdienaren, en wilde weten, wat ik aan ieder hunner had gegeven. Allen voldeden aan die vraag, en bekenden, een zeer goe-

[p. 443]

den voorraad van brandewijn te hebben ontvangen. Zijne Majesteit vond goed, een vrij groot gedeelte daarvan hun te ontnemen, om er zijnen eigen voorraad mede te vergrooten. Slechts een der Staatsdienaren weigerde aan dat bevel te gehoorzamen; waarom hij in verzekering werd genomen. Hij bood eenigen tegenstand, en ontving daarop eenen slag met eene sabel, die hem eene aanmerkelijke wonde veroorzaakte. 's Anderendaags werd deze gewezen Staatsdienaar, zijnde een Neger van fraaije gestalte, groot en kloek, in ketenen geboeid bij mij aan boord gebragt, en voor houderd staven verkocht.

Diep medelijden had ik met het lot diens ongelukkigen; ik liet hem naar het eiland St. Louis brengen, alwaar zijne wonden verbonden werden, en hij spoedig herstelde. Na verloop van eenige dagen kwamen eenigen zijner vrienden bij mij, om hem te lossen, en ik had het genoegen, hem tot zijn gezin te zien wederkeeren.