Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1809

Leerrede en Gebed, uitgesproken op den Dank- en Bededag 22 Febr. 1809, in de Kork der Doopsgezinden, te Sneek, door P.W. Feenstra. Te Sneek, bij C. van Gorcum. In gr. 8vo.

‘Mijn eigen gevoelen over dit opstel, waartoe de aanleidende uitschrijving vrij laat inkwam, was

[p. 665]

niet zoo gunstig om het juist der (den) druk waardig te keuren. Maar de hoop, door anderen opgewekt, dat het lezen van dit geschrift hier of daar (e)nige stichting baren, en dat vooral ook een gunstig vertier nog e(e)nige, alschoon geringe ondersteuning, aan onze, door den ontzettenden watervloed, te deerlijk bezog(ch)te Landgeno(o)ten zou kunnen bezorgen, heeft mij tot de uitgave doen besluiten.’

Met dit allezins zedig oordeel van den Eerw. feenstra, en de opgave zijner loffelijke redenen voor het ter drukpers geven dezer Dank- en Biddagsrede, kondigen wij dezelve bij onze Lezers aan, niet zonder gunstige aanprijzing, en hartelijken wensch, dat de aftrek aan 's Mans oogmerken beantwoorden moge. Den leiddraad van zijnen Tekst (Psalm L vs. 14-17) volgende, voert hij voor zijne Hoorders de gegronde redenen aan, die Hollands Volk nopen moesten, om God, in dezen tijd van bekommering, voor menigerlei genot van vroegere zoo wel als tegenwoordige weldaden de offerande des danks te heiligen, tevens aan te roepen in den dag der benaauwdheid, en vooral om Hem met boetvaardige en deugdgezinde gemoederen te naderen; vermits Geregtigheid een Volk verhoogt, en het offer der Goddeloozen, den Heere een gruwel, geene verhooring te wachten heeft. Na zulk eene voorbereiding treedt zijn Eerw. tot het plegtig Gebed van den Dag, allezins gestemd in dien hartelijken en Vaderlandsgezinden toon, welken de Leerrede ademt. Meermalen reeds gewaagd hebbende van den arbeid zijner Land- en Ambtgenooten, met gelijk een doel en over hetzelfde stichtend onderwerp in het licht gezonden, houde ons zijn Eerw. ten goede, dat wij in geen breedvoeriger verslag treden van den inhoud zijner Dank- en Biddagsrede, die, hoewel later door ons aangekundigd, echter door ons geenszins in den laatsten rang geplaatst wordt, maar veeleer, naar ons gevoelen, onder de beste is te rekenen. Taal en spelling behoorden zuiverder te zijn.