Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1809

[p. 124]

Een Winter in Londen, of Tafereelen der groote Wereld; in drie Deelen. Door T.S. Surr. Naar den vijfden druk uit 't Engelsch door H. Potter. Iste Deel. Te Amsterdam, bij C.L. Schleijer. 1808. In gr. 8vo. 272 Bl.

De bij ons reeds met lof bekende potter noemt in zijn Voorberigt dit werk een fraai en onderhoudend boek; de vijfde oplage van het oorspronkelijke, zegt hij, ziet reeds het licht, en ieder Engelsch Tijdschrift beoordeelde het bij uitstek gunstig. De tijd zal ons leeren moeten, in hoe ver hetzelve voldoet aan den titel; tot nog toe immers kunnen wij niet zien, waarom het ‘Een Winter in Londen’ genoemd wordt; welligt dat de ontknooping en het meest belangrijke gedeelte des verhaals aan het slot deze benoeming echter zal billijken. Wat daarvan ook zij, in zoo ver reeds dit Deel tafereelen der Groote Wereld levert, teekent het ons deze niet zeer gunstig, en is dezelve ook in het hooggeprezen Engeland zoo als doorgaans overal. Dit boekdeel leest men in een uur van uitspanning met genoegen; tot nog toe is 't verhaal niet vervelend lang gerekt, gelijk het geval is in menigen Roman, en het bevat zeer goede aanwijzingen en zedekundige lessen. Het heeft ook in den Eerw. potter eenen bekwamen Vertaler gevonden, en verschijnt alzoo ook onder ons in een niet onbevallig kleed. Het behelst de geschiedenis van eenen vondeling, een zeer jong kind, alleen uit eene schipbreuk gered door eenen Chinees, welke echter denzelfden nacht reeds stierf, zoo dat men volstrekt geen berigt had van des kinds afkomst of ouders. Deze vondeling werd opgenomen en verzorgd door eenen schatrijken Engelschman, een man van fortuin, meer uit trotsche praal, dan wel uit menschenliefde en edelmoedigheid. Zijne gade intusschen, eene vrouw van geboorte en opvoeding, hing aan het kind met de zorgvuldigste teederheid, en bezorgde het in de waardige handen van eene brave weduwe op het land, wie de jongen lang voor zijne moeder hield, tot dat hij, tegen de bedoeling zijner weldoeners, de waarheid, en hoe hij geheel van vreemde gunsten afhing, ontdekte. Het kind wies voorspoedig op, en had, door een zamenloop van gunstige en toevallige omstandigheden, gelegenheid, om zich als jongeling met een aantal uitmuntende kundigheden te verrijken; het muntte in alles uit, en groeide op tot een edel mensch, van wien wij ook bij de schitterendste standverwisseling alles goeds durven verwachten. Zijn weldoener intusschen, die zich weinig om hem bekommerd had, had met hem geene groote plannen, en 't stond hem zelfs tegen, dat dit genie niet liever tot eene kostwinning was opgeleid, waar-

[p. 125]

omtrent zelfs de Gravin (want zijn geld had hem in den Gravenstand gebragt) van hem vrij bittere verwijten moest hooren. Het geluk intusschen was hier wederom den jongeling gunstig; hij redde namelijk de dochter van den Graaf het leven, en is nu bij dezen tafelvriend en huisgenoot. Jammer intusschen dat de jonge Gravin reeds verloofd is! Dan reeds vroeger had zich een zonderlinge vreemdeling vertoond, van wien men merkte dat hij wel iets naders wist van des jongelings afkomst; toevallig had de vondeling dezen naderhand weder ontmoet, en het bleek deze was zijn vader; voor ieder ander mensch was dit een diep geheim; de vreemdeling houdt zich schuil, en aan de ontdekking scheen zijn leven te hangen. Echter gaf hij den jongeling betere hoop voor de toekomst, en zelfs schitterende vooruitzigten. Het raadsel is aan het einde van dit Deel nabij de ontknooping, en het valt den Lezer reeds niet meer moeijelijk, naar den naam van den vreemdeling te gissen; hoewel men bezwaarlijk raden kan, hoe de geschiedenis nog zal afloopen, en op welk eene wijze derzelver held geraken zal in de haven des huwelijks, hetwelk immers, bij deze soort van geschriften, het slot van alles, zoo wel als het voorname is. Nu, wij lazen dit Deel met genoegen, en zullen den jongeling ook gaarne verzellen op zijnen verderen reistogt, terwijl wij hem zegen en voorspoed wenschen.