Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1807

Bij een onweder.

Staak, wand'laar! staak uw' tocht; de hitte drukt u neêr;

Ontvlied in 't lomm'rijk bosch den gloed der zonnestralen.
De lucht is brandend heet; naauw kunt gij ademhalen;

'Er lispt geen koeltjen meêr.

De grond splijt voor uw' voet; de rozeknop verdort;

't Viooltjen biedt geen' geur; de lieve zangers zwijgen;
De boer verlaat zijn' ploeg; de vuur'ge rossen hijgen,

Hun krachten zijn verkort.

[p. 168]

 

Het zwoele zuiden zwelt en 't onweêr wordt gevormd:

 

't Blijft een' geruimen tijd in zwarte wolken broeijen. -

 

De kalmte heerscht niet meêr; de holle winden loeijen;

 

Het dondert en het stormt.

 

 

 

Het onweêr nadert ons, en 't flikk'rend bliksemvuur

 

Schiet sling'rend uit de lucht; de donderslagen grommen;

 

De schrik is wijd en zijd ten hoogsten top geklommen:

 

't Beeft alles in dit uur.

 

 

 

Wat vreest ge, ô sterveling! Is 't niet dezelfde God,

 

Die u de stormen zendt en ook den vruchtb'ren regen?

 

Brengt 't rat'lend onweêr zelf u niet den mildsten zegen?

 

Beschikt Hij niet uw lot?

 

 

 

De lucht met damp belaên, niet meêr voor ons geschikt,

 

Werpt all' die dampen uit, door bliksemvuur en water:

 

En, als het onweêr zwijgt, voelt gij, na 't fel geklater,

 

Geheel natuur verkwikt.

 

 

 

't Is waar, de bliksem treft somtijds de lage hut,

 

Of werpt de hooge spits van 't trotsch paleis ter neder,

 

Zengt 't nedrig riet aan 't meer, en klooft den trotschen ceder:

 

Niets is voor hem beschut.

 

 

 

't Is zegen voor natuur: lijdt hier en daar een deel,

 

't Heelal is in Gods hand; Hij zal het niet vergeten:

 

Schoon Lissabon haar' grond verbrand ziet en gespleten,

 

't Is weldaad voor 't geheel.

 

 

 

Daar drijft het onweêr heen: een lieflijk koeltjen speelt

 

Door 't nu welriekend dal en versch ontloken dreven;

 

Een Eden is natuur, een nieuw genot dit leven,

 

Waarin elk schepsel deelt.

 

 

 

Zoo zorgt Gods Vaderhand ook als de donder loeit.

 

Zwijg, nietige aardworm! zwijg, en staak 't misdadig klagen:

 

De ramp zelv' wordt de kiem, waaruit, in blijder dagen,

 

De bloem der vreugde groeit.

 

 

 

V.L. Jr.