Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1807

Het roozekleurig hoofdkussen.

(Overgenomen uit eene Reize door Pruissen van den Heere M. de L.)

De Berlijnsche Vrouwen zijn tot uitzinnigheid toe op den opschik gesteld; die drift verlaat haar zelfs niet in het uur des doods: men oordeele daarover uit het volgende verhaal.

't Is een gebruik in alle Protestantsche Steden in Duitschland, de dooden te kleeden, te kappen, en op eene opene lijkbaar ten toon te leggen, ter beschouwinge van hunne vrienden en bloedverwanten. Eene maand geleden wierdt Mevrouw D.. van eene rotkoorts aangetast; zoo hevig wierden welhaast de toevallen, dat de Arts haaren echtgenoot aanzeide, dat zij niet langer dan vierëntwintig uuren konde leeven. Niemand haarer bloedverwanten wilde het op zich neemen, om haar die maare te verkondigen. Als vriend van den huize nam ik die taak op mij. Ik naderde het ziekbedde, greep haare hand, en haar aanzeggende dat zij in doodsgevaar was, vraagde ik haar, in gevalle zij kwam te sterven, in wat gewaad zij wenschte begraaven te worden? Straks kwam 'er meer beweeging in haar' pols; haar ge-

[p. 87]

broken gezigt scheen op te leeven; zij glimlachte: ‘Wij allen zijn sterflijk; ik onderwerp mij;’ zoo sprak zij: ‘en indien ik sterve, verzoek ik dat 'er niets bij mijne begrafenis verzuimd worde. Ik wil dat mijn kist van Acajouhout gemaakt worde, wel gewast en zeer fraai bewerkt; ik wil dat alle mijne bedienden mijne lijkstaatsie volgen; ik begeer dat dezelve bij fakkellicht gehouden worde. Ik verzoek u, dat mijn hoofdkussen van roozekleurig satijn gemaakt worde, en het doodkleed van dezelfde stosfe; gij verstaat mij wel, mijn vriend, niet waar? - van roozekleurig satijn. Daar, in mijne kommode, in de derde lade, aan de regterhand, naast mijn' nieuwen waaijer, zult gij een pakje gouden spelden vinden, met diamanten koppen; geef dezelve om 'er het laken mede vast te spelden. Draag zorge dat alles met smaak gedaan worde. Verzoek mijne Zuster, mijn hair op te maaken, zoo als het haare was, ten dage als zij bibi ten doop hieldt; alleenlijk wil ik het voorhoofd een weinig opener hebben: dat staat mij beter. Ik verzoek u, mij te laaten begraaven in een wit satijnen Robe; dezelve moet gemaakt worden naar het fatsoen van mijne geborduurde Neteldoeksche Robe, welke ik voor acht dagen van parijs heb ontvangen. Ik weet niet, welke schoenen ik wil aan hebben; dit laat ik aan uwe keuze over. Vergeet niet, mijn vriend, vergeet vooral de bouquet niet; gij weet, van welke bloemen ik het meest houde.’ - Zij viel in eene flaauwte; de pols kwam weder; een glimlach zweefde op haare lippen, en - zij stierf.