Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1807

[p. 677]

De Familie-papieren, of de Gevaaren der Verkeering. Door A. Lafontaine. Iste Deel. Met de Silhouette van den Autheur. Amsterdam, bij L.A.C. Hesse. In 8vo. 291 Bl.

Vooraf gaat een kort berigt van des Schrijvers levensloop, hetwelk wij overnemen. ‘August heinrich julius lafontaine werd geboren te Brunswijk, den 20 October 1758. Zijne Grootouders, Fransche Resugiés, hadden zich aldaar met der woon nedergezet. Zijn Vader, Leeraar bij eene Fransche Hervormde Gemeente, stelde alles in het werk, om hem eene goede opvoeding te geven en met beoefenende levenswijsheid uit te rusten, waarbij hij hem, van der jeugd af aan, inzonderheid de zucht voor de Ouden zocht in te boezemen. Het gestadig bestuderen derzelven, gevoegd bij eene naauwkeurige kennis van de beste Engelsche, Fransche en Italiaansche Schrijveren, tot de lezing van welke hij vroegtijdig werd aangespoord, gaven zijnen geest eenen hoogen graad van beschaving, en tevens zulk eene juiste oordeelskracht, dat hij zich wist te beveiligen tegen die vooroordeelen, welke zoo dikwerf de beste verstanden in de vlugt van hunnen geest tegenhouden, en hun met Illiberaliteit (het nadeeligste voor waarheid en menschelijkheid) besmetten. Na volbragte studien op de Hoogescholen van Göttingen en Halle, verzelde hij eenen Jongeling van adel op zijne reize door Frankrijk, Italie en Zwitserland; waardoor hij zijne eigene kennis van landen en menschen tot dien graad van volkomenheid bragt, welken hij later in alle zijne geschriften zoo meesterlijk ontvouwt.

Na zijne terugkomst werd hem de zorg aanbevolen voor de zedelijke opvoeding van de kinderen des Pruissischen Generaals van thaden, en hij vervolgens Veldprediker bij het Regiment van dezen Generaal. In den jare 1801 leide hij deze bediening neder, na van de Koningin van Pruissen, voor de Opdragt van zijnen Herman Lange, ten bewijze dat zij verdiensten weet te waarderen en te beloonen, eene Domheers Praebende in Maagdeburg te hebben ontvangen. Thans leeft hij stil in burgerlijke welvaart, ja men zou kunnen zeggen in vermogen, dewijl zijne vlugge veder eene rijke goudmijn voor hem is geworden; beschenkende het letterkundig publiek van tijd tot tijd met de vruchten van zijnen geest.’

Onder zijne vele Romans, door welke 's mans roem reeds ook onder ons zoo wel gevestigd is, wordt door deze de verwachting van zijne vrienden gewis ook niet te leur gesteld; ons althans beviel dit geschrift, en in het bijzonder het zoo uitnemend fraai geteekend karakter van een' der Broederen,

[p. 678]

den Voorzanger leeuwenberg, zoo zeer, dat wij ook bij de herhaalde lezing innig geroerd werden; trouwens het is de man, van wien de waarlijk edele, beminnenswaardige Broeder nog leeren moest gelukkig te zijn; een man, die de heerlijke kunst verstond, om, gelijk de bije, honig te zuigen uit iedere bloem. Wat van de Familie-papieren nog worden moet? Van deze vernemen wij nog weinig. Het schijnt dat daaruit nog eenmaal een oude adel de familie blijken zal; maar vooralsnog bekreunen zich de Broeders leeuwenberg daar weinig om, en laten die zorg voor hunne nakomelingen over, daar zij ook zonder dien adel te vreden en gelukkig zijn. Ziet hier de geschiedenis: Juist op het oogenblik dat de Kamersecretaris, een der Broeders, zijn nog zeer jong kind verliest, brengt men hem de tijding, dat hij (omdat hij een braaf man is) van zijnen post wordt ontzet; en eenige uren daarna brengt hem een oud Geneesheer een pas geboren dochtertje, met eene aanzienlijke som gelds, en onder het sterkst verband van geheimhouding, zonder dat hij iets van het raadsel weten mag. Hij voedt het kind als het zijne op Jaarlijksche aanzienlijke giften stellen hem in staat tot een onbezorgd leven, zoo wel als tot eene beschaafde opvoeding. Elize groeit op met zijnen Zoon karel; van beide deze kinderen wordt iets uitmuntends; en zij hechten hunne harten zeer vast aaneen. Elize intusschen kreeg vermoeden; zij merkte toch zeer duidelijk bij hare sief hebbende ouders zekere bezorgdheid voor haar volgend lot; dit bragt haar tot nadenken en eene gespannene opmerkzaamheid. Zij raakt daardoor nagenoeg tot zekerheid, en meldt nu haren karel dat zij zijne Zuster niet is. Zeker toevallig gesprek bragt haar echter weder in de war. Intusschen wisten de gelieven nu reeds, dat zij voor elkander iets meer dan broeder en zuster gevoelden. Eindelijk toch, elize, wie weet van welk eenen rang, komt aan het hof, wordt Gravin hohenfels, en krijgt een zeer aanzienlijk landgoed, als de erfenis harer ouders, welker naam en lotgeval haar nog altijd een raadsel blijft. Wat van dit edele meisje worden zal, hoe het zal afloopen, daar zij haren karel zoo hartelijk bemint, het gevoel van afhankelijkheid haar zoo zeer tegen de borst is, zich niet dan door verstand en hartelijkheid leiden laat, en, bij haren natuurlijken aanleg daartoe, haren geest tot mannelijke vastheid gevormd heeft, vooral zints zij merkte dat er over hare afkomst en hare volgende bestemming een donkere sluijer lag, - wat er van het achttienjarige meisje worden zal, dat zich vast bepaald heeft over haarzelve meesteres te zijn, moet het volgend Deel ons leeren, hetwelk de Lezer met ons voorzeker spoedig verlangt.

Dit is ook bij lafontaine eene in 't oog loopende verdien-

[p. 679]

ste, dat zijne personen, hoewel men weet een verzierd verhaal te lezen, het levendigst belang inboezemen; zijne deugdzame personen vooral. Ook deze Roman geeft menige goede zedeles.