Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1807

Het Leven van Waarmond en Vrolijkhart. Eene Bijdrage tot de Volkslectuur. Iste Stukje. Te Hoorn, bij J. Breebaart. 1806. In kl. 8vo.

W. van vloten, zoo wij wel onderricht zijn, Christenleeraar bij de Hervormde Gemeente te Schermerhorn, bedacht op een middel, om de vervallen Diaconiekas aldaar eenigzins te herstellen, werd te rade, om iets ten haren voordeele te schrijven, 't geen eenig uitzicht gaf op een goed vertier, en alzoo tot hare instandhouding zou kunnen dienen. Hij koos daartoe een verdicht verhaal van het leven van Waarmend en Vrolijkhart, geschikt voor de volkslectuur.

Waarmond wordt beschreven als een vroom man, op 't land woonachtig, reeds in zijne vroege jeugd, door den dienst van zijn Leeraar, tot zelfskennis, geloof en bekeering gebragt, getrouwd met eene vrouw van dezelfde godsdienstige geaartheid; beiden als lieden, die aan hunne drie kinderen eene zeer goede opvoeding, naar hunnen stand, gaven, zeer stichtelijk zamen leesden, hun beroep naarstig waarnamen, en ook zeer prijslijk waren in den omgang met hunne medemenschen. Vrolijkhart, een welgezeten boer, ook een braaf, stipt eerlijk man, maar niet zoo nadenkend en naauwlettend, met opzicht tot het Godsdienstige, wierd op zekeren avond, met Waarmond in gesprek geraakt, door denzelven, over onderscheidene punten, waarvan het eene aanleiding gaf tot het andere, ernstig onderhouden: over de nuttigheid van het dagelijks lezen in den Bijbel, over 't kerkgaan, over zoogenaamde fijnheid, over

[p. 11]

de noodzakelijkheid van geloof en bekeering, als men zou verlangen in den hemel te komen, over het kaartspelen en dergelijken. Hij bekleedt zijne stellingen doorgaans met goede redenen. Maar Vrolijkhart heeft 'er vrij wat tegen in te brengen, en men kan niet zeggen, dat zijne tegenredenen altijd even goed opgelost zijn. En, 't geen ons wat bevreemdt, hij blijft tot 't einde toe op zijn stuk staan, zoodat Waarmond, wel verre van hem overtuigd te hebben, afscheid neemt met den vroomen wensch, dat hij toch ook eens een oprecht vriend van Jesus mogt worden. Maar mogelijk zal een volgend stukjen ons 's mans bekeering melden.

Wij wenschen ondertusschen, dat, door de uitgave van dit boekje, het loslijk oogmerk van den Schrijver ten minsten in zoo verre moge bereikt worden, dat vermogende lieden, den goeden wil van den Eerw. van vloten ziende, iets tot ondersteuning der Diaconie bijdragen. Ook meenen wij, de nog steeds heerschende volksbegrippen, in 't Hervormde Kerkgenootschap, in aanmerking nemende, ons wel eenig vertier van dit volksboekjen te mogen voorstellen. Wij hopen maar, dat al dat schrijven voor den gemeenen man aan de uitbreiding van waare verlichting niet hinderlijk worde. 't Ontbreekt althans onder ons niet aan bekwame mannen, van wier uitmuntende vermogens en veel omvattende kennis men ook wel lettervruchten van een voortreffelijker aart zou mogen verwachten.