Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1805

De t'huisgezogte en gestrafte boosheid.

(Uit Mejuffr. murraij's Companion, &c.)

Bij het zuidlijkst einde van het Eiland Lismore zeilden wij voorbij een zeer klein rotzig Eiland, over 't welk de zee heenen spoelt zo dikwijls het hoog water is; op andere tijden steekt het den ruwen kruin eenigzins boven de oppervlakte des waters uit. Deeze rots draagt den naam van Ladij's Rots; een naam, daaraan gegeeven, uit hoofde van de volgende Gebeurtenis.

In vroegeren tijde was 'er een Heer uit de Familie van m'leans of duart, wiens Kasteel (nu in een puinhoop veranderd) op een voorgebergte in Mull stondt, bijkans recht tegen over Ladij's Rots, die eene Zuster van argijle getrouwd hadt. Zij was schoon en beminnelijk; maar ongelukkig onvrugtbaar. Ten dien dage was het een groot misdrijf in de oogen eens Mans, wanneer zijne Egtgenoote hem geene Kinderen ter wereld bragt. Duart haatte zijne Vrouw te dier oorzaake, en besloot haar van kant te helpen. Om dit gemaklijk te volvoeren, en, zo hij zich verbeeldde, zonder voor ontdekking te vreezen te hebben, gaf hij, aan daar toe omgekogte snoodaarts, last, haar heimlijk te voeren na de aangeduide rots bij Lismore, en haar daar te laaten, ten einde zij, als 't hoog water was, omkwame.

Het gruwelstuk werd, overeenkomstig met duart's wensch, wolvoerd, en zijne Egtgenoote op die klip of rots gelaaten,

[p. 223]

in het hoogst ontroerend vooruitzigt, dat zij bij het wassend watergetij een onvermijdelijken dood te wagten hadt. Wanneer zij zich reeds als verlooren aanmerkte, en verwagtte, binnen weinig oogenblikken, door de golven weggerukt en verzwolgen te zullen worden, zag zij gelukkig een vaartuig in de straat van Mull, koers zettende na de rots, waar op zij zich in doodsgevaar bevondt. Zij deedt alle poogingen, om te verstaan te geeven, dat daar een mensch was, en gaf alle seinen, haar mogelijk, om de aandagt der schepelingen op haar te vestigen. - Eindelijk ontdekte men haar, en stuurde na de rots toe. - Zij werd gered, maakte zich bekend, en verhaalde, dat zij, op last van haaren wreeden Egtgenoot, te dier dooddreigende plaatze gebragt was. De scheepslieden bragten haar veilig bij haaren Broeder te Inveraraij.

M'leans duart liet een verzonne Lijkstatie aanrichten voor zijne Vrouwe, die hij voorgaf schielijk gestorven te zijn. Hij schreef de treurigste rouwbrieven aan haare Bloedverwanten, bijzonder aan argijle, en, naa een voegzaamen tijd gewagt te hebben, begaf hij zich, in zwaaren rouw gekleed, na Inveraraij, waar hij, met het betoon van de uiterste droefheid, zich bij zijnen Schoonbroeder beklaagde over het geledene verlies.

Argijle liet dit alles onbeantwoord; doch zondt om zijne Zuster, wier onverwagte verschijning in leeven en gezondheid hem op het diepste trof. Argijle was een zeer zagtaartig man, en nam op den snoodaart geene andere wraak, dan dat hij hem onmiddelijk zijn huis ontzeide, met bijgevoegde waarschuwing, dat hij zich zou wagten zijnen Broeder donald te ontmoeten, die zeker hem, wegens het oogmerk om zijne Zuster te dooden, zou vermoorden.

Sir donald campbell ontmoette hem, veele jaaren daar naa, in eene straat te Edenburg, en doorstak hem; welk lot hem trof in zijn tachtigste jaar.

Hoe zeer voegen hier de regelen des Dichters:

Raro antecedentem scelestum
Deseruit pede poena claudo.