Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1805

Nuttige Uitspanningen in eenzame uren, nagelaten door wijle Ds. Joh. Hamelau, in leven eersten Leeraar der Herstelde Luthersche Gemeente te Amsterdam. Te Amsterdam, bij de Wed. Ammeling, 1805. In gr. 8vo. 135 bl.

Deze zoogenoemde nuttige uitspanningen in eenzaame uuren bestaan uit een aantal rijmoefeningen over verschillende onderwerpen, bij onderscheidene gelegenheden, door wijlen den welbekenden Predikant j. hamelau, van tijd tot tijd, vervaardigd, en nu, met eene korte beschrijving van 's Mans levensloop, door j.w. hamelau, die, tot voorkoming van bedrog, 'er zijne eigene handteekening onder geplaatst heeft, in 't licht gegeven.

Tot een staaltjen van 's Leeraars dichtvermogen, willen wij

[p. 467]

de volgende regels uit een stukjen, dat ten opschrift heeft de godvruchtige Weduw, hier ter neder schrijven:

'k Had nauwlijks voor het Echt-Altaar

Mijn hart aan 't hart mijns mans verbonden,

Of beider hart wierd diepe wonden

En heimelijke smart ontwaar;

Mijn Ega wierd op 't selst van krankheid overrompeld,
Terwijl mijns Vaders ijk (lijk?) wierd in het graf gedompeld.

Ik loosde zucht op zucht, bij 't bed,

Waarop mijn man, als van Orkanen

Verwoed wierd aangetast; door tranen

Wierd hij een wijle tijds belet,

Mij nog een enkel woord van afscheid toe te spreken,
Bewust, dat God welhaast den Huwlijksband zou breken.

Bij 't geven van zijn laatsten snik,

Konde ik mijn' droefheid niet weêrhouën,

Ik dacht aan 't lot der weduwvrouwen,

En wenschte wel, op 't ogenblik,

Mijn lieven wederhelft hier boven te begroeten,
Waar God de bitterheid voor eeuwig kan verzoeten.

Mijn hart wierd wel op nieuw bedrukt,

Door 't denkbeeld van een kind te baren,

En bloot te staan voor veel gevaren;

Maar ziet! 't is alles wel gelukt.

'k Ontving, na weinig weên, van God, den Albehoeder,
Een' Vaderlozen Zoon; ik wierd een blijde Moeder!

En zoo loopt dit verder voort, terwijl de ongelukkige Vrouw, vervolgends, ook nog het verlies van dit waardig pand bezingt, en zich evenwel dit alles zoo wel getroost, dat zij, bij 't slot, zegt:

En 'k leef tot heden toe, bij 's werelds wisselingen,
In 't aangenaamst genot van 's Here zegeningen.

En nu nog een paar kleinere stukjens.

Vrijheid, Gelijkheid, Broederschap,

Door Jesus dood verkregen,

Zij u, mijn Vriend! ten hoogsten trap,

Nu en voortaan tot zegen.

[p. 468]

Het agtdaagsche werk.

 

't Was Zondag, toen de min mij griefde;

 

Op Maandag klaagd' ik 't mijn' geliefde;

 

Des Dingsdags had ik haar bekoord;

 

Op Woensdag gaf ze mij haar woord;

 

'k Mogt Donderdags haar overreden

 

Om Vrijdags naar 't Stadhuis te treden;

 

Op Saturdag meldde ik mij aan,

 

Dat Zondags d'uitroep werd gedaan.

Sed ohe! jam satis est.