Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1805

Berichten van den Predikant Kicherer, aangaande zijne zending tot de Heidenen. Te Amsterdam, bij J. Allart, 1805. In gr. 8vo. 155 bl.

Men heeft veel hooren spreken over de terugkomst van den Zendeling kicherer uit Afrika, met drie bekeerde Hottentotten, waardoor het getal der vrienden en begunstigers van het Zendelingwerk, ook hier te lande, merkelijk is aangegroeid. En dit zal wel eene der voornaamste bedoelingen geweest zijn van deze ondernomene reis. Met soortgelijk oogmerk wordt ook, zoo 't schijnt, dit verhaal in 't licht gegeven. Het is door den Heer kicherer aan Directeuren van het Engelsche Zendelinggenootschap, op hun verzoek, toen hij onlangs in Engeland op zijne terugreis was, schriftelijk medegedeeld, en daarna door voornoemde Directeuren gemeen gemaakt. Men zal het ongetwijfeld vervolgends, ook in de Gedenkschriften der Londensche Maatschappij van Zendelingschap, waarvan reeds verscheidene Deelen, in 't Nederduitsch overgezet, voorhanden zijn, kunnen lezen. De voorname inhoud was uit de uitgegevene Stukken van dat Werk, en uit de Maandelijksche Berichten van het Rotterdamsche Zendelinggenootschap, reeds bekend. Men zal echter nog wel gaarne het een en ander, volgends de eigen opgave van kicherer, bijeen willen hebben. Men vindt in dit Boekjen eene beschrijving van de Boschjesmannen, en de wijze, waarop dit wilde volk, op een afstand van tusschen de vier- en vijfhonderd mijlen ten Noordoosten van de Kaap de Goede Hoop,

[p. 249]

door Broeder kicherer tot het Christendom wordt gelokt, en velen van hun werkelijk, uit den staat der grootste woestheid, tot belijdenis van het geloof der Hervormde Christenen gebragt zijn. De Berichten loopen van 's mans komst aan de Kaap, in Maart 1799, tot den tijd van zijn vertrek, in Januarij 1803. Het Werkjen is voorzien van twee Platen, waarvan de eene eene afbeelding van kicherer en de drie door hem medegebragte Hottentotten, maria, johannes en martha, bevat, de andere de verblijfplaats van dezen Zendeling aan de Zakrivier, met de daar aangelegde huizen, koornvelden, tuin enz. vertoont.

Wij zien met genoegen, dat 'er bij zulke ruwe, van Godsdienst en zedelijkheid geheel ontbloote menschen, zoo veel heeft kunnen gedaan worden, en bewonderen den ijver en moed van onzen Zendeling; maar bedroeven ons over de dweepachtige gevoelens, die deze lieden, te gelijk met den reinen Godsdienst van Jesus, ingeboezemd worden. Zoo wordt, bl. 132, als een bewijs van Gods liefde jegens deze eenvoudige verblinde menschen, verhaald, dat, toen het eens één van de Bootsuannaas niet gelukken wilde vuur te maken, door het gewoone middel, van twee stukken hout tegen elkanderen te wrijven, hem in de gedachten viel, dat hij eens tot Jesus zou bidden, dien hij had gehoord, dat de smeekingen van zijn volk vervullen kon, en dat toen, tot zijne groote verwondering, de volgende poging oogenblikkelijk wel gelukte. Welk voorval hem de noodzakelijkheid van den bevindelijken Godsdienst deed inzien; zoodat men mogt hopen, dat de vonk, die in zijne ziel begon te glimmen, nimmer weder zou uitgebluscht worden.

Wij willen ook nog de beschrijving van de wijze, waarop men bij deze bekeerlingen den Zondag viert, overnemen. ‘Op Zondag worden 'er geene wereldsche bezigheden verricht: van 's morgens tot 's avonds, wordt de tijd in openlijke of afzonderlijke Godsvereering doorgebragt. 'Er wordt niet gegeten, voor dat de laatste openbare kerkdienst verricht is. Ook vindt men geene menschen ledig loopen. De inwooners van onze Volkplanting hebben, op dezen dag, slechts één werk te verrichten. Dit werk bestaat in God te dienen. - Bij het einde van alle sabbathdagen is het altijd aandoenelijk, om te zien, hoe de gantsche Gemeente, dade-

[p. 250]

lijk na het eindigen van de Godsdienstoefening, zich over de velden en heuvelen verspreidt, om te overdenken, en God te danken, voor het gene zij gehoord en genoten hebben. Ik geef hun het voorbeeld, en zij volgen mij allen na. Waar ik ook gaa, ontmoete ik wandelaars, in eenzaame overdenkingen verdiept, of achter de boschjes, of tusschen de klippen of rotzen, op den grond neêrgeknield, hunne zielen in gebeden tot God uitstortende.’ - Hoe, dachten wij, dit lezende, moeten de Hottentotsche reisgenoten van Broeder kicherer, over de algemeene Zondagsviering van de Christenen in Engeland, en in de Bataafsche Republiek, van wier Godsdienstijver men hun in Afrika zoo veel verteld had, wel opgezien hebben!