Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1805

[p. 206]

Dissertatio Chirurgica Inauguralis, &c. Dat is: Verhandeling, over het stempen der Bloedstortingen, door Samuel Tresling, van Leeuwarden, aan de Groninger Hooge Schoole, tot het bekomen der Doctorale Waardigheid in de Geneeskunde, verdeedigd, op den XVI van Zomermaand 1804. Te Groningen, bij A. Groenewolt. In gr. 8vo. 128 bl.

In deeze Verhandeling vinden wij, met groote naauwkeurigheid, verzameld het beste van 't geen, bij de verschillende Schrijvers over de Heelkunde, met betrekking tot het stempen der Bloedstortingen, is te vinden. Dan de verdienstelijke Schrijver derzelve heeft het hierbij niet gelaaten, maar verschillende duistere en betwiste Hoofdstukken, in de leere van de stemping der Bloedstortingen, met belangrijke Proeven, op levende Dieren genomen, opgehelderd, 't geen zijne Verhandeling zeer lezenswaardig maakt. Onder anderen vinden wij in dit Stukje eene bevestigende Proeve, in het geschil, of de afgesneeden Zenuwen al of niet, met de herstelling haarer vermogens, geneezen kunnen worden, welke wij hier, van wegen de belangrijkheid der zaak, vertaald zullen mededeelen.

‘Op den XXIII Febr. (zegt de Schrijver) sneed ik in een grooten Hond, uit de Dijezenuw, een stuk, ter lengte van een halven duim; waar na het Dier, losgelaaten zijnde, op zijn poot niet wel loopen kon, maar denzelven echter eenigzins bewoog, zijnde voorts vrolijk, gelijk vóór de Konstbewerking, terwijl de beweging ook allengskens wederkeerde. Zo ras de beledigde poot wederom dezelfde vetheid had bekomen, als de gezonde, oordeelden wij de zenuwwonde geneezen te zijn; waarom wij op den XVIII van Bloeimaand, dus veertien weeken na de volbragte Konstbewerking, het Dier aan een nieuw onderzoek onderwierpen. Na het openen van het vel en het vetvlies, op dat de plaats, daar de Zenuw was afgesneeden geweest, onder ons gezicht zou komen, vonden wij de beide einden der afgesneeden Zenuwe, met eene tusschen beiden geplaatste zelfstandigheid, wederom vereenigd. Na dat wij de Zenuw van alle nabuurige deelen, met groote voorzich-

[p. 207]

tigheid, met het mes afgescheiden, en alle haare zijdtakken hadden afgesneeden, op een grooten afstand, zo boven als beneden de geneezene plaats, prikkelden wij dezelve met den Metaalprikkel, eerst beneden de aangedaane plaats, vervolgens boven, en eindelijk op de plaats zelve, alwaar zich de nieuwe zelfstandigheid vertoonde; wanneer wij, de proeven bij herhaaling neemende, steeds dezelfde uitwerkingen van de Galvanische vloeistof ondervonden, en 'er ons inzonderheid over verwonderden, dat het Dier steeds de grootste tekens van gevoeligheid gaf, wanneer de Metaalprikkel op de herboorene zelfstandigheid werkte. Ondertusschen waren wij met deeze Proeven, tot het ontdekken der waarheid genomen, nog niet voldaan; waarom wij ook met andere Prikkels het nieuw gebooren gedeelte hebben aangedaan. Wij hebben, naamelijk, de Zenuw, boven en beneden het aangedaane deel, met een tang te zamen gedrukt, en ondervonden, dat het Dier door eene geweldige pijn wierd aangedaan. Vervolgens de op nieuw voortgebragte zelfstandigheid naauwkeurig beschouwende, hebben wij dezelve ten vollen gelijk aan eene Zenuwe bevonden, doch overgegaan in een olijfvormig lichaam, iets dikker dan het overige der Zenuw. Op dat 'er eindelijk, in deeze Proef, geenerlei zweem van twijffel zou overblijven, heb ik het herbooren gedeelte in Salpeterzuur ingedompeld, waar door, binnen weinig dagen, het celwijzig weefzel is opgevreeten, zo dat 'er, op den bodem van het glas, niets overbleef dan eene papachtige stoffe, zeer gelijkende naar eene Zenuw, doch zo week, dat dezelve, wanneer het glas geschud wierd, zich in een aantal brokjes verdeelde, die echter, door het Salpeterzuur, niet konden ontbonden worden. Wanneer ik eindelijk, met een gezond stuk Zenuw, dezelfde Proef in het werk stelde, nam ik volkomen gelijke uitkomsten waar.’