Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1803

Aan de deugd.

Hier, in dit eenzaam oord,
Waar niets myn rust verstoort,
Waar 't koeltjen lieflyk suist
En 't beekjen kabblend ruischt,
Waar heel de Schepping juicht
En van Gods zorg getuigt, -
Hier, stille zuivre Deugd!
Hier smaak ik reine vreugd.

Uw invloed schenkt myn hart
Een rust, die 't onheil tart -
Een rust, die nooit bezwykt
En voor geen stormen wykt;
Neen - 't roosjen, dat ge ons bledt,
Verwelkt, ô schoone! niet;
Dat roosjen spreidt zyn schoon
Ver boven 't graf ten toon.

Hy, die zyn plicht betracht,
Gods wetten heilig acht,
Hy staat in rampspoed pal;
De Schutsheer van 't Heelal
Hoedt hem, schoon stormwind loeit,
Schoon blixem 't veld verschroeit;
De vriend der Deugd blyft groot
En schrikt voor graf noch dood.

[p. 712]

 

Te vreden met zyn lot,

 

Stelt hy zyn hoop op God;

 

Ja - schoon hy tegenspoed

 

Onschuldig dulden moet,

 

Hy wagt zyn waar geluk

 

Zelfs uit den bangsten druk,

 

Bewust dat Vaak zyn hart

 

Gelouterd wordt door smart.

 

 

 

Geen laage zinlykheid,

 

Die kleene zielen vleit,

 

Ontrooft hem 't hoogst genot -

 

De vriendschap met zyn God;

 

Neen - zyn begeerte is rein;

 

Terwyl de heil-fontein

 

Der altyd ed'le Deugd

 

Hem drenkt met eeuw'ge vreugd.

 

 

 

Waar 't hulploos weesjen schreit,

 

Is hy tot troost bereid;

 

Ja - waar ooit armoê klaagt

 

En om zyn bystand vraagt,

 

Klopt zyn gevoelvol hart;

 

Hy leenigt zorg en smart;

 

Hy vindt zyn hoogst geluk

 

In 't weeren van elks druk.

 

 

 

Zoo zalig is uw lot,

 

ô Waare vriend van God!

 

Ook wen uw sterfuur slaat

 

En 't zinlyk' u verlaat,

 

Oogst uw beproefde deugd

 

Volmaakte hemelvreugd;

 

Dan voert zy u naar 't oord,

 

Waar niets 't geluk meer stoort.