Anekdote van den Ierschen aartsbisschop Usserius.
Ten tyde der wreedheden, welke, geduurende den Engelschen burgerkryg, in Ierland gepleegd wierden, bevondt zich de geleerde usserius, Aartsbisschop van Ierland, in zo groot gevaar, dat zyne vrienden hem raadden, na Engeland de wyk te neemen. Hy deedt zulks, naa zich alvoorens in een slegt gewaad te hebben gestooken; en dewyl van geld voorzien te zyn hem ligtelyk kon verraaden, was zyne beurs gelyksoortig met zyn gewaad. Aldus armoedig toegerust, volvoerde hy gelukkig zyne reize. By zyne overkomst vervoegde hy zich by een aanzienlyken Geestlyke om onderstand in zyne elende. Zo armoedig was zyn voorkomen, dat de Geestlyke, hem voor eenen landlooper houdende, en voor even onkundig als armoedig, hem vraagde, hoe veele Geboden 'er waren? Het antwoord was, elf. De andere, vermoedende dat het antwoord een gevolg van de onkunde des vreemdelings was, vraagde, welk dan het elsde gebod ware? ‘Een nieuw gebod geef ik u,’ hernam hier op de vermomde Aartsbisschop, ‘dat gy malkanderen liefhebt.’ De Geestlyke voelde den steek, en nodigde hem vriendlyk in zyn huis. Den volgenden Zondag gaf de Aartsbisschop te kennen, dat, indien zyn weldoener daarin genoegen nam, hy niet ongenegen was, dien dag den Dienst waar te neemen; waarop de andere, tot nog toe geene proeven van usserius bekwaamheden vernomen hebbende, hem te verstaan gaf, dat hy onder zyne Gemeente veele lieden van meer dan gemeene bekwaamheid hadt. Usserius beloofde hierop, den predikstoel geene oneere te zullen aandoen. Naa den afloop van den dienst, bedankte de Kerkelyke den prediker voor eene der beste Leerredenen, welke by ooit gehoord hadt; hy voegde 'er nevens, dat, voor zo veel hy vernomen hadt, de Aartsbisschop van Armagh de eenige persoon in Ierland was, van welken hy zulk eene Leerrede kon verwagt hebben.
De Aartsbisschop bedankte hem voor de eere, welke hy hem deedt, en, hem de hand toereikende, berigtte hy hem, dat het de Aartsbisschop zelve was, die thans voor hem stondt. Naardien de Geestlyke een man van middelen was, verliet hem zyne Genade, beter uitgedoscht, dan dezelve tot hem gekoomen was.