Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1801

Voorbeeld van liefderyk instinkt der dieren.

Nooit wordt myne verwondering leevendiger getroffen, of grenst zy nader aan opgetogenheid, dan wanneer ik myne aandagt vestig op de natuurlyke goedhartigheid van het, dus genoemd, redenloos geschapendom. Op de lyst van de onbegrypelyke Werken des Scheppers van het Heelal, moet, naar mynen dunk, dit in de hoogste plaats gerangschikt worden. Weinige Ouders, vrees ik, voeden zulk eene vuurige liefde voor hunne kinderen, als vogelen en dieren voor hunne jongen. De schroomvalligsten worden stoutmoedig en dapper ter verdeediginge van hun kroost. Ik zelve, een jong Konyn aanvattende, ontving een scherpen beet van de oude moeder. En niemant is onkundig omtrent het welberaaden en stout bedryf der Klokhenne, wanneer iets haar tjilpend gebroedsel nadert. Hoewel uit den aart vreesagtig, en van niets dan van vlugten weetende, voordat zy moeder wordt, wanneer dit tydstip is gekoomen, veragt zy allen gevaar, en valt, met de onverzaagdste kloekmoedigheid, op den stoutsten hond aan, ter verdeediginge van haar hulploos gezin.

Maar noch deeze, noch eenige andere voorbeelden, waar van ik ooit gehoord of geleezen heb, kunnen met een onlangs voorgevallen, waar van ik ooggetuige was, in vergelyking koomen. Onlangs, op zekeren avond, door de Stad wandelende, gebeurde het, dat een jong Muschje, verlangende, naar ik onderstel, zich in 't vliegen te oeffenen, eer het nog volkomen gevederd was, voor myne voeten nederviel. Den toestand van het beestje ziende, raapte ik het op, en gaf het aan een kleinen jongen, die, meenende dat het een bruine Koddenaar was, myn geschenk met blydschap aannam. Hy hing het beestje in het voorhuis van zyner ouderen woonin-

[p. 94]

ge, waar van de deur van den morgen tot den avond open stondt. Niet weinig stondt hy verwonderd, toen hy, 's anderendaags, een anderen vogel zag binnenvliegen, en zich op het kooitje nederzetten. Hy was voor niemant bang, en wilde zich niet laaten wegjaagen. Eindelyk plaatste het kind het vogeltje in de kooi. Het was de moeder. Den volgenden dag vertoonde zich het mannetje op dezelfde wyze, flodderde eene wyle tyds rondom het kooitje, en zette 'er zich ten laatste op neder, even als zyne gezellin voorheen gedaan hadt. Zy zyn te zamen opgesloten, en worden van veelen als eene vreemde zeldzaamheid bekeeken. Wanneer ik deeze byzonderheid naadenk, kan ik my niet bedwingen van met sterne te betuigen: ‘Schande is het voor de waereld! Indien wy slegts elkander zoo lief hadden, als deeze arme vogeltjes hunne jongen, zoude 'er nog iets goeds van kunnen worden.’ Maar welke Ouders, mag ik vraagen, zouden, om den rampspoed huns kinds te verzagten, zich opzettelyk bepaalen om de snerpende behoeften en angsten eener akelige gevangenisse te verduuren? Zulk een gedrag ware niet te wenschen. Doch voorbeelden als het boven vermelde toonen klaarblykelyk, dat wy meer door eigenbaat worden gedreeven, dan deeze arme zwakke schepzeltjes.

‘Equidem credo, quod sit divinitus illis
Ingenium.’