Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1801

De Voogd, Tooneelspel in vyf Bedryven, door A.W. Iffland. Volgends den origineelen Druk vertaald. Te Amsterdam, by J.W. Smit. In 8vo. 186 bl.

Rothenburg, een waarlyk uitmuntend man, is (zo heeft hem de ondankbaarheid gekweld, en zo zeer wordt hy mishandeld door zyne naaste bloedverwanten) menschenschuw geworden in den volstrektsten zin; en ieder, die hem niet kent, wordt natuurlyk tegen hem vooringenomen, en op hem verbitterd. Zyne Pupil, de beminnelyke louize senden, kent hem in zyne waarde, gevoelt jegens hem innig medelyden, dankbare liefde, en eerbiedige hoogachting; in zo verre zelfs, dat zy hem nooit verlaten, hem zeer gaarne huwen, en iederen minnaar, om zynentwil, afzeggen wil. De Overste brand, een origineel en achtingswaardig man, vraagt om hare hand, voor zynen Zoon. Juist nu is gräber, de Zwager van ro-

[p. 336]

thenburg, (wiens Zoon louize, of liever haar goed, begeert, terwyl zyne Dochter den Luitenant gaarne zelve had) op 't yverigst werkzaam; hy weet een gerechtelyk onderzoek te bewerkstelligen, hoe of 'er door rothenburg gehandeld zy met het goed van zyne Pupil, en met het Fideicommis, dat eens op gräber's kinderen komen moet. Alle schyn is tegen rothenburg; het is alsof hy zich door een huwlyk met zyne Pupil wil redden. Eindelyk ontknoopt zich alles. Met de volkomene herstelling van rothenburg's eer, de beschaming van gräber, en het huwlyk van de beminnelyke louize met den Luitenant brand, de waardige Zoon van den Oversten, eindigt dit schoone Stuk, waarvoor de naam van iffland alleen reeds aanbeveling genoeg is.