Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1800

[p. 492]

De Russische soldaat gekenschetst.

(Ontleend uit beaujolin's Voyage de deux François, &c.)

‘Daar wy, in den voorleden jaare, op oud Hollands Noorderdeel, de ongelukkige gelegenheid gekreegen hebben, om Russische Krygsbenden, in grooten getale, ontscheept, deels gevangen genomen, en voorts weder ingescheept te zien, leerde ons dat geval die Benden, uit het Noorden opgedaagd, kennen. Derzelver aangezigten tekenden domheid, woestheid, en weezen genoeg uit, wat wy van die Hulpbenden der Engelschen zouden te wagten gehad hebben, indien zy doorgedrongen waren, om de rol, op eenige Dorpen in 't gemelde Oord gespeeld, in andere streeken onzes Vaderlands te herhaalen. - Wy vonden, in 't opgemelde Werk, eene kenschets van een Russisch Soldaat, reeds in den Jaare 1790 of 1792 opgemaakt, en deelen dezelve hier mede.’

De Russische Soldaat staat vermoeienis uit, lydt honger en dorst, zonder ooit te morren. Hy is een gebooren Slaaf; en van het oogenblik af, dat hy in staat is om iets te begrypen, bemerkt hy, dat hy een meester hebbe, wiens wil hem tot eene wet strekt. Gemeenzaam geworden met dit denkbeeld, 't welk al zyne aandagt inneemt, onderwerpt hy zich aan volstrekt lydelyke gehoorzaamheid. Het bevel van den Souverain verzamelt duizenden van Stryders onder de Keizerlyke Veldbanieren. De Russen, die dit lot ten deele valt, geeven en ontvangen het Vaarwel van hunne Ouders en Vrienden, die zy niet verwagten ooit weder te zullen zien; en zy treeden met ongevoeligheid den dood in den stryd onder 't ooge. Zy laaten zich voor eene Battery plaatzen, even als zy, in tyd van Vrede, de wagt betrekken. Dit is dan de post, waarop hun Bevelhebber hun brengt; een post, dien zy niet zullen verlaaten. Tot deeze onverschrokkenheid draagt ook hunne Godsdienstbelydenisse het haare by. De meeste Russische Boeren gelooven vast in de Voorbeschikking; en

[p. 493]

welke gevaaren zal iemand, die deeze Leer beleeft, niet te gemoet treeden?

Schraalheid van onderhoud is by den Russischen Soldaat eene hebbelykheid geworden. Van een klein kind af is hy gewoon te leeven van Uijen, (en deeze heeft hy bylange na niet altoos) slegt Brood en Moeskruiden, die hy veelal raauw ten lyve slaat. De Militaire stand brengt geene verandering te wege in zyne leevenswyze. Dan deeze, hoe onthoudend en schraal ook, strekt zich niet uit tot sterke dranken, waarvan de Noordsche Volken zich niet dan noode verstooken vinden, en die hy, ze anders niet kunnende bekomen, steelt.

De Russische Soldaat staat vermoeienis, koude en hitte uit, dewyl zyne opvoeding hem aan dit alles gewent; hy gaat van het eene uiterste van koude of hitte tot het andere over, zonder het als 't ware te bemerken. Te deezer oorzaake hebben Russische Regimenten geen een enkel Man verlooren, geduurende reistochten, welke groote vernieling onder ander Krygsvolk zouden te wege gebragt hebben. Wanneer een Legerplaats van Leevensmiddelen schaars of niet voorzien is, wordt 'er eene Vaste van twee of drie dagen uitgeschreeven, als door den Souverain bevolen. Het Leger onderwerpt zich, zonder morren, aan dis Vaste, dewyl het gods en des Czaars wil is!

De werktuiglyke gehoorzaamheid van den Russischen Soldaat doet hem onbeweeglyk staan voor het vuur van den Vyand, en herhaalde keeren, des noods, eene battery beklimmen of een bres invliegen, schoon de dood zich onder verscheide gedaanten aan zyn oog opdoet.

Een allersterkst blyk van gehoorzaamheid in den Russischen Soldaat, zelfs buiten den kryg, leevert het volgend geval op. Op den twee-en-twintigsten van Herfstmaand des Jaars 1777 viel 'er te Petersburg eene schielyke overstrooming voor, die zich zeer verre uitstrekte. De Keizerin, van haar balkon ziende, dat het water kwam tot den Schildwagt voor het Paleis, riep den wagthoudenden Soldaat toe, dat hy na binnen zou gaan. De Soldaat weigerde zulks. - De Keizerin vroeg hem, of hy haar kende. - Hy antwoordde, ja; maar dat, hoewel hy haare Majesteit kende, niemand dan zyn Corporaal hem van zyn post kon aflossen. Het water rees, en klom ter halverbeen van den Soldaat. De Keizerin zondt verscheide Boden na hem toe; maar alles

[p. 494]

vrugtloos. De Corporaal moest geroepen; deeze lag te slaapen in het wagthuis, en hy moest bykans zwemmen, om den Soldaat af te lossen, die op dat pas hoofd en schouders alleen boven water hadt: hy zou gewis met alle gelaatenheid daar den dood afgewagt hebben, ondanks de herhaalde bevelen der Keizerinne.

By de reeds gemelde beweegreden, zweeft steeds by den Russischen Soldaat, als hy in den Oorlog dient, de hoop op Plundering voor zynen geest; ook werkt hier kragtig mede de zekerheid, dat hy van achteren den dood te wagten hebbe, indien 'er iet ware, 't geen hem zou kunnen verlokken om aan zyn Soldaatspligt niet te voldoen.