Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1800

De hoop.
Een Allegorische Droom.

(Uit het Engelsch van johnson.)

Ik peinsde onlangs over het zonderlinge noodlot, dat onophoudelyk den mensch aanspoort om zichzelven te bedriegen, en zich over te geven aan de verleidingen der Hoop, wier beloften hy boven de geschenken der Fortuin verkiest. Geheel verzonken in de gedachten, die dit onderwerp in my deed ontstaan, wierd ik door een' Droom overvallen, en ik vond my éénsklaps in een' grooten tuin overgebragt, waarvan myn oog vergeefsch het einde zocht. Alles rondom my gaf zich over aan de vreugd. De hemel was zonder wolken, de zonnehitte gematigd, en de lucht met balzemgeuren vervuld. Duizend verschillende bloemen versierden de aarde met haare geschakeerde kleuten tot in het oneindige, en de echo herhaalde onophoudelyk de smeltende toonen des nagtegaals. Teruggekomen van de verwondering, die het schouwspel, dat ik genoot, my in het eerst veroorzaakt had, ondernam ik dezen heerlyken tuin aandachtiger te beschouwen. Ik bespeurde met verrukking, dat alles zich verfraaide, by ieder' stap, dien ik deed. De bloemen wierden schitterender, haare geuren aangenaamer, de beeken helderer, de boschjes frisscher, die ter schuilplaats verstrekten der vogelen, die hunne bevallige melody deden weêrgalmen. Duizend onbekende boomen verspreidden een bevallig groen; hunne takken, gekromd onder de vruchten, nodigden my om die te plukken. Ik naderde met drift; maar ik bemerkte, dat by myne nadering de luister der bloemen scheen te verwelken, dat de vruchten afvielen, vóór ik ze aangeraakt had, dat de vogels voor my henen vlogen, doende op eenigen afstand weder dezelfde toonen horen, waarmede zy myn oor verrukt hadden. Het genot,

[p. 320]

dat my dit schouwspel voor het gezicht beloofde, verdween op het oogenblik dat ik het dacht te smaken. Ik vervolgde het gedurig, zonder het te kunnen bereiken, en ik liep een' geruimen tyd, my beurtelings aan de vreugd en het verdriet overgevende. Eindelyk ontmoette ik eene menigte persoonen, van alle ouderdommen en beiderlei kunne, die deel schenen te nemen in het algemeen geluk. De trekken van hun gelaat tekenden vrolykheid, en het vertrouwen straalde uit hunne oogen. Ieder scheen een geheim vermaak te gevoelen; doch weinige onder hen waren genegen hunne inwendige begeerten elkander mede te delen. Het grootste gedeelte, in eene gedurige beweging, had het te drok, om de nieuwsgierigheid van een' vreemdeling te kunnen voldoen, en ik vernoegde my eenigen tyd met hen te beschouwen, zonder hen met myne vraagen te willen lastig vallen. Ik bespeurde een' gryzaart, gekromd onder den last der jaaren, en buiten staat om zich onder de menigte te mengen: veronderstellende dat hy den tyd had om my te antwoorden, ging ik by hem; doch hy ontweek my met kwaadheid, en verbood my hem te storen. Ik verliet hem, en vervoegde my by een' ander', wiens zagt en te vreden gelaat my een gunstiger onthaal beloofde; maar hy zeide my, dat hy de gelegenheid om my van dienst te kunnen wezen als een groot geluk aanmerkte, het geen niet lang meer duren kon, vermits de post, waarnaar hy sedert twintig jaaren dong, open stond te komen. Ik ging naar een' derden, die schielyk vertrok, om zich in het bezit te stellen der goederen van een' oom, die, volgens den gewoonen loop der natuur, niet lang meer leven kon. De volgende dacht op eene nieuwe uitvinding.

Altoos by ieder een' of anderen hinderpaal ontmoetende, besloot ik geen vraagen meer te doen, en te zien of ik niet het een of ander door myne eigen opmerkingen kon ontdekken; maar bespeurende een' zorgelooz' en vrolyk' jongeling, waagde ik nog eene proef, en vernam eindelyk van hem, dat ik my in den tuin der Hoop, de Dochter der Begeerte, bevond, en dat de geenen, die ik tot heden gezien had, naar de beloften der Hoop luisterende, eenigen der geschenken trachtten te verkrygen, die zy in de hand hield.

Myne oogen opslaande, zag ik eene Godin, in den bloei der jeugd, gezeten op een' troon. Rondom haar lagen de gaven der Fortuin en de vermaaken des levens verspreid. De vrolykheid maakte haare oogen levendiger; en ieder, zich inbeeldende het voorwerp van haar' glimlagch te zyn, zegepraalde met zyne meerderheid over de anderen, die, van hunn' kant, de speelballen van dezelfde dwaling, het zelfde vertrouwen koesterden.

Ik klom op een' heuvel, van waar myn oog zich over den geheelen tuin uitstrekte, en kon daar meer op myn gemak het

[p. 321]

gedrag der geenen, die denzelven bezochten, beschouwen. Vandaar bespeurde ik, dat men in het verblyf der Hoop door twee poorten ingeleid wierd, waarvan de eene bewaakt wierd door de Reden, en de andere door de Inbeelding. De eerste deed, op een' scherpen toon, veele vraagen, vóór zy den sleutel omdraaide; zy aarselde zelfs langen tyd, en scheen zeer huiverig te zyn, om de geenen in te laten, die zich aan de deur vertoonden; ook joeg zy 'er een groot aantal van daan. Maar de Inbeelding was aartig, gespraakzaam, en de deur geöpend houdende, ontfing zy iedereen' met veel bevalligheid, zodat de doortogt opgepropt was met persoonen, die de ondervraging der Reden schroomden, of door haar den ingang geweigerd waren.

De poort, die door de Reden bewaakt wierd, leidde naar den troon der Hoop, langs een' glibberigen, engen, bogtigen, ongelyken weg, dien men het Moeilyk Pad noemde, hetwelk alle de geenen trachtten te bewandelen, die met verlof van de bewaakster binnengekomen waren. Doch nadat zy dezen weg luchtig overgezien hadden, en het hen gelukt was eenige schreden te doen, ontmoetten zy éénsklaps verscheiden onverwachte hinderpaalen, en dikwyls waren zy genoodzaakt te blyven staan op het oogenblik dat zy zich verbeeldden dat de weg gelyk en recht was. Duizend omwegen bragten hen in nieuwe verlegenheid; zy wankelden, struikelden, en bevonden dat zy achteruit gegaan waren. De gevaaren waren zo groot, zo onvermydelyk, de tegenspoeden zo menigvuldig, dat veelen van de onderneming afzagen; anderen bezweken op het midden van den weg, en een zeer klein getal bereikte het einde, geleid aan de hand der Fortuin; maar onder deze laatsten beklaagden de meesten, na de geschenken, door de Hoop beloofd, verkregen te hebben, de moeite, die zy gedaan hadden, en ondervonden in den uitslag het verdriet, dat die geenen. gevoelen, die zich in het voorwerp hunner verlangens bedrogen hebben; anderen gingen heen met hunne winst, en de Wysheid geleidde hen onder het priëel der Tevredenheid.

Vervolgens myne oogen wendende naar de poort door de Inbeelding bewaakt, bespeurde ik geen weg, die naar den troon der Hoop leidde, hoewel men altoos deze Godin zag, ieder door tekenen nodigende om haare vruchten te plukken. De berg was van dezen kant ongenaakbaar, maar zo anig beschaduwd, dat, niemant de onmogelykheid ziende om den troon te genaken, ieder zich inbeeldde een spoor daartoe gevonden te hebben, dat de anderen nog niet bemerkt hadden. Alle hunne pogingen waren vergeefsch, hunne listen vruchteloos: zy naderden nooit tot den troon, en beschouwende van verre de geenen die langs het Moeilyk Pad kropen, lagchten zy om hunne gevaarlyke pogingen.

[p. 322]

Een gedeelte der geenen, die de Inbeelding begunstigde, in plaats dat zy, nadat zy in den tuin waren, als de anderen beproeven zouden om den troon te naderen, hielden zich op in de vallei der Ledigheid. Daar de Rust vindende, en werkeloos blyvende, beschouwden zy de Hoop, zich verbeeldende, dat zy van haar' troon zou stygen, om hen haare gaven te komen brengen. Zy schenen ongevoelig voor de verachting, die hen de bewoners van den tuin betoonden, en verachtten tegelyk de raadgevingen en bestraffingen; zy verwachtten werkeloos de gunsten der Godin.

Onder deze vrolyke menigte, in welker midden ik wandelde, vond ik veelen, die gaarne op myne vraagen wilden antwoorden, en my in hunne vreugde laten delen; doch omziende zag ik twee vreeslyke monsters, die in de vallei kwamen. Het eene herkende ik voor den Ouderdom, en het andere voor het Gebrek. Op deze verschyning deed zich een ontzaglyke kreet horen, die een einde aan myn' Droom maakte.