Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1800

Anekdote van den heere De la Mothe, bisschop van Orleans.

De Heer de la mothe, Bisschop van Orleans, was een Kerkvoogd van uitsteekende verdienste en zeer voorbeeldlyk gedrag. De Ondeugd zelve deedt hulde aan zyne deugden. Wanneer aangelegenheden, de Fransche Geestlykheid betreffende, zyne tegenwoordigheid te Parys vorderden, was hy gewoon, een bezoek af te leggen by den Koning te Versailles. Lodewyk de XV en zyn Zoon de Daufyn, zo ras zy verstonden, dat hy in de Antichambre zich bevondt, gingen hem onder den drang der Hovelingen zoeken, en bragten hem in hun vertrek. Naa met den Kerkvoogd een gesprek te hebben gehouden, 't welk de Koning en de Troonsopvolger zo lang mogelyk rekten, deedt lodewyk in eigen persoon hem uitgeleide, en, by het neemen van afscheid hem omhelzende, plagt hy te zeggen: ‘Bisschop, bid God voor my: want gy zyt een Heilige onder de menschen.’ Met eene recht Engelagtige godsvrugt en strenge zeden, paarde deeze Kerkvoogd eene vrolykheid van geest en aangenaamheid in de verkeering, welke hem aller harten deedt winnen. Op zekeren dag, als zyne beurs, welke inderdaad die der armen was, ledig was, vernam hy, dat de intendant van Amiens aan de aanzienlykste Vrouwen der Stad een pragtig Ball zou geeven: die gelegenheid nam zyne werkdaadige welwillendheid te baat, om zyne beurs te vullen. In plaats van ter ruste te gaan, laat hy, 's avonds ten tien uuren, zyn rydtuig inspannen, treedt 'er in en beveelt zynen dienaar, na het Hotel van den Intendant te ryden. By 's Bisschops aankomst hadt het Ball pas een aanvang genomen; de Vrouwen, allen pragtig gekleed, zagen den Kerk-

[p. 128]

voogd niet, of zy namen de vlugt, in verscheide vertrekken van het Hotel zich verschuilende. Om een einde te maaken aan deeze verwarring, verzogt de Intendant den Bisschop, in een ander vertrek te gaan, om aldaar te hooren, wat de Kerkvoogd mogt te zeggen hebben. ‘Ik heb u niets te zeggen,’ hernam de braave man; ‘ik ben tachtig jaaren oud, en heb nog nooit een Ball gezien: hierom heb ik my herwaarts begeeven; heb derhalven de goedheid, de Dames wederom by elkander te roepen.’ Met moeite wordt het verstrooide en ontstelde gezelschap van nieuws byeengebragt. Ten laatsten schaaren zy zich rondom den Bisschop; zyne vrolykheid doet haar moed scheppen; zy nodigen hem om te danzen. ‘Gy danst, Dames,’ sprak de Bisschop, ‘en ik zie het met vermaak; doch, onder dit alles, zyn myne armen zonder brood, en zwemmen in traanen. 't Is de zaak van hun, die hun vermaak neemen, hunne traanen op te droogen. Ziet hier hunne beurs,’ voegde 'er de waardige Bisschop nevens, ‘gy ziet dat zy ledig is.’ - ‘Wy zullen die vullen, Mynheer,’ hernamen de Vrouwen, ‘doch onder voorwaarde dat gy met ons zult danzen.’ Inmiddels gaat de Beurs rond, en keert tot den Bisschop met eene aanzienlyke somme te rug. Thans wordt de Prelaat uitgedaagd om te danzen. ‘'t Is waar,’ zegt hy, ‘dat ik het beloofd heb; doch ik heb vergeeten 'er nevens te voegen, dat 'er twee dagen in de week zyn, op welke ik niet kan danzen. Laat ik eens zien, wat dag het heden is?’ - ‘Dingsdag, Mynheer,’ was het antwoord der Vrouwen. - ‘Waarlyk, het doet my leed,’ sprak hierop de Bisschop; ‘want deeze is ongelukkig een van de dagen, op welke ik niet kan danzen. Ik moet my derhalven van myne belofte ontslaan; maat gaat gy uwen gang, en ik wensch u allen een goeden nacht.’