Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1799

Anecdote uit het dierenryk.

Aan de Uitgeevers der Vaderlandsche Letteroefeningen.

Medeburgers!

In den Esprit des Journaux voor de maand Thermidor, An 7. p. 203 env. leest men een artikel, hetgeen tot opschrift heeft: Nieuwe Gebeurtenissen, waargenomen in het Nationaale Musaeum van Natuurlyke Historie, en onder deeze de volgende gevallen, welke misschien wel verdienen geplaatst te worden by de voorbeelden, welke men heeft van de schranderheid van sommige Dieren, en van de sterke genegenheid, welke de verschrikkelykste onder hun somtyds opvatten voor byzondere menschen. Indien Gy 'er ook zo over oordeelt, zyn zy tot uwen dienst. Ik ben

Uw bestendige Leezer,

Q.N.

De Leeuw, die, voor twee jaaren, met zyn wyfjen, door den Burger felix, van Constantine gebragt werd, heeft onlangs aan zynen Bewaarder, of liever aan zynen Vriend, blyken van genegenheid en van erkentenis gegeven, die verdienen verhaald te worden. Felix was, geduurende eenige dagen, ziek, en kwam niet te voorschyn: een ander had zyne plaats ingenomen, en nam

[p. 532]

zynen post by de Dieren waar. Geen een derzelven scheen deeze verandering op te merken, dan alleen de Leeuw, die, treurig, eenzaam, by aanhouding achter in zyn hok bleef liggen, en de bezorging des vreemdelings niet wilde ontvangen. Deszelfs tegenwoordigheid was hem haatelyk, en uit het diepste van zyn hok deed hy een dreigend en dof gebrul hooren. Zelfs het gezelschap van zyn wyfjen mishaagde hem, of ten minsten sloeg hy 'er geen acht op. De ongerustheid en het inwendige lyden van dit Dier deeden gelooven, dat hy waarlyk door ziekte was aangetast; maar niemand dorst hem naderen. Eindelyk verscheen de dag, waarin felix, hersteld zynde, uitging om hem te bezoeken. Hy wilde zich vermaaken met den Leeuw te verrassen, en zachtjens langs de zyde van het hok gaande, bragt hy alleen het hoofd tegen de tralien. Hem te zien en eenen sprong tot aan hem te doen, was slechts eene en dezelfde beweeging voor den Leeuw; hy sprong by felix op, drukte hem met zyne pooten, likte hem de handen, het aangezicht, en brulde van vreugde. Het wyfjen kwam ook vrolyk aanloopen; maar de Leeuw stiet haar weg, werd gemelyk, en vreesde, dat zy hem de liefkoozingen zou onttrekken, waarover hy jaloers was. Zy waren op het punt van in twist te geraaken; maar felix trad in het hok om beiden genoegen te geeven. Hy streelde hen beurt om beurt, en ontving beurtelings hunne liefkoozingen.

Dikwyls ziet men den Burger felix tusschen dit verschrikkelyke paar, welks macht hy heeft geweten te beteugelen; hy verkeert dan eens met het mannetjen, dan weder met het wyfjen, streeltze en kustze op den muil. Wil hy dat zy van elkander scheiden, en elk in zyn hok ga? hy heeft slechts een woord te spreeken. Begeert hy dat zy achterover gaan liggen, om aan de omstanders hunne met vreeslyke klaauwen gewapende pooten te toonen, en hunne met dreigende tanden bezette muilen? op het minste teken werpen zy zich op den rug, reiken inschikkelyk hunne pooten toe, den eenen na den anderen, openen den bek, en verkrygen tot belooning de gunst van hem de hand te likken.

Deeze beide machtige Dieren, vyf en een half jaaren oud, zyn van ééne moeder, te gelyk geboren, en hebben altoos te zamen geleefd. De hokken, waarin zy hier zyn opgesloten, hebben onderling gemeenschap.

[p. 533]

Zy zien elkander den geheelen nacht en een gedeelte van den dag. Dikwyls zoeken zy elkander aan met minnedrift, en verscheide maalen heeft men ze verrast by de daad der paaring.

Een schildwacht van de Diergaarde, naauwkeurig in het volvoeren van zynen last, miste niet, zo dikwyls hy de wacht by de Oliphanten had, het gemeen te waarschouwen, dat men hun niets mogt te eeten geeven; zelden was zyne waakzaamheid op dit punt gebrekkig. Zulk een gedrag was niet zeer geschikt om hem de gunst der Oliphanten te verwerven: het wyfjen vooral beschouwde hem met een zeer kwaad oog, en had reeds gepoogd hem zyne kwaade gewoonte af te leeren, door uit haare tromp zyn hoofd met water te bespuiten. Onlangs was 'er veel volks om hen in hun perk te bezoeken; de gelegenheid was schoon om ter sluik veele stukken brood te krygen: maar ongelukkiglyk was de ongemaklyke schildwacht op den post. Het wyfjen plaatste zich voor hem, bespiedde zyne gebaaren en woorden, en de eerste maal, dat hy onderstond de gewoone waarschouwing te doen, spuitte zy hem eene golf waters in het aangezicht. Men lachte 'er om. De schildwacht droogde zich bedaardlyk af, ging een weinig meer ter zyde, maar bleef niet minder stipt by zynen last. Welhaast vond hy zich verplicht, aan de aanschouwers de waarschouwing te herhaalen van niets te geeven, en, gevolgelyk, aan de Oliphanten die van niets te ontvangen. Hierop greep het wyfjen het geweer van den schildwacht, draaide het om met haare tromp, trad het onder haare pooten, en gaf het niet weder voor dat zy het gewrongen had als een' kurketrekker.