Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1799

Vertaling van een Oostersch manuscript.

Aan den grooten en magtigen achmet.

Tot in een' der afgelegenste hoeken van uw magtig Ryk heb, ben wy de aangenaame tyding vernomen, dat gy de beminlyke deelgenoote van uw' troon en bod aan eene droevige slaverny hebt ontrukt. Welk eene gevoelige ziel zou zich daarover niet verheugen! Men zegt dat gy aan de grooten van uw hof feesten en prachtige spelen zult geven; dat kostelyke reukwerken, goud, edele gesteenten en paerlen, hun van uwe schatten ten geschenke zullen gegeven worden, en dat zeven dagen lang de bekoorlykheden der muziek hunne ooren en harten betoveren zullen. Maar, ô achmet! zyn wy niet zowel als zy uwe getrouwe onderdaanen? Zal uwe weldadigheid zich niet tot ons uitstrekken? Wy vragen geenszins purperkleurigen wyn te drinken, en ons met het vleesch van uwe rheebokken te vergasten; het goud maakt ons niet begerig, en de kostbaare gesteenten zyn niet geslepen om aan den boezem van herderinnen te schitteren. De weldaad, die wy van u vragen, is van veel meer belang; en deze weldaad kunnen wy slechts van de Goden en van u verwachten. Wy vragen u onze Vaders, onze Mannen, onze Minnaars, onze Zoonen en onze Broeders. Een wreede Oorlog heeft uwe eertyds zo bloeijende velden met weduwen, weezen, gryzaards zonder kinderen, meisjes zonder minnaars, met ongelukkige schepsels vervuld. Het is

[p. 510]

zelfs niet in uw vermogen hun verlies te vergoeden. Maar wy, wier bezittingen nog van de goedgunstigheid der fortuin afhangen, wy durven onze natbekreten oogen tot u opheffen, en uwe goedertierenheid afsmeken. Wy zyn wel verzekerd, ô edelmoedige achmet! dat onze elende te kennen en die te verzagten voor u het zelfde zal zyn. Het is deze overtuiging, die eene nederige herderin den moed geeft om haare eenvouwdige hut te verlaten, en eene onschuldige en kunstelooze bede aan den grootsten der Monarchen te richten.

ô Gy, wien ieder acht om uwe weldadigheid en deugd! leg een' enkelen dag uwe diadeem af, en begeef u, gekleed als een herder, dien niemant belang heeft om te bedriegen, buiten de grenspaalen van uw hof, en kom de elende uwer getrouwe onderdaanen zien; kom onze nederige vallei bezoeken; zie onze herders met gryze hairen hunne kudden naar de rivier geleiden. Zy hadden opgehouden te arbeiden; hunne kinderen, sterker dan zy, vervulden hunne plaats; maar uwe legers hadden soldaaten nodig, en zy hebben hunne hoogbejaarde vaders verlaten om in uwen dienst te gaan stryden en sterven. Zie deze goede gryzaards met onzekere treden voortwaggelen: het is de Oorlog, ô achmet! het is de wreede en verwoestende Oorlog, die hunne verzwakte ligchaamen van derzelver steunsels beroofd heeft.

Zie deze kleine kinderen, welker blonde hairen aan de gloeijende zonnehitte en verkoudende koelte van den regen blootgesteld zyn; hunne lippen zyn geverfd met het sap van wilde moerbeziën, die hun eenigste voedsel zyn, sedert hunne vaders de vreedzaame hut voor de oorlogsvelden verlaten hebben. Arme onschuldigen! wie zal u voortaan tegen de dieren des wouds verdedigen? wie uw teder verstand vormen? wie uwe onzekere schreden op het pad der deugd bestieren? wie uw leven beschermen tegen vergiftige vruchten?

Beschouw, achmet! deze bedroefde maar beminnelyke menigte van jonge meisjes; het incarnaat der roos is van haare wangen verdwenen, het licht haarer oogen is door een' wolk van traanen verduisterd. Zy vlechten geen kranssen meer van de schoonste bloemen. Dit lommer, waar onder hunne verliefde herders het aangenaam en treffend geluid hunner speeltuigen deeden weêrgalmen, is thans droevig en eenzaam. De helsche Oorlog heeft haare minnaars, haare bruidegoms, weggerukt; zy zuchten, en geen een is gebleven om haar hart te vertroosten.

Wend uwe oogen hier heen, en beschouw, zo gy dit gezicht verdragen kunt, deze nog ongelukkiger vrouwen. Zy waren voorheen de gelukkige echtgenooten van tedere en arbeidzaame mannen. De stille tevredenheid woonde in haar hart, en eene wettige liefde was voor haar eene bron van zuivere en onvermengde vermaaken. Maar thans, welk eene droevige verandering! Zy leven, om onophoudelyk den angst te ondergaan van

[p. 511]

dat geen te verliezen, het welk haar duizendmaal meer dierbaar is dan haar eigen leven. Wanneer zy de zon zien opgaan, weten zy niet, of, voor dat haare verlengde stalen den westerhorizont vergulden, het bloed van haare echtgenooten een' vreemden grond zal besproeijen. ô Vreeslyke gedachte, die de ziel met een' onuitspreeklyken angst vervult! wie kan de yslykheid verdragen, die u verzelt! Dierbaar voorleden! smartelyk tegenwoordig! vreeslyk toekomend! alles spant samen om gevoelige harten te verscheuren. Red ons, ô achmet! terwyl het nog tyd is. Geef ons onze vrienden, onze beschermers, weder, terwyl het nog in uwe magt is om ze ons weder te geven. Dat het geluk op onze rampen volge, en dat, terwyl wy de aangenaamheden der liefde en vriendschap genieten, onze harten bezield zyn door het gevoel uwer weldaaden. Dat de kinderen, die geboren zullen worden, dat de toekomende eeuwen zeggen, dat wreedaarts een' misdadigen Oorlog wilden voortzetten; maar dat achmet, in plaats van naar zegepraal en overwinning te verlangen, heeft toegestemd in de vrede!