Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1799

Feestviering, ter vyftigste Verjaaring van het Genootschap, onder de Zinspreuk: Concordia & Libertate. Te Amsterdam, by P.J. Uylenbroek, 1798. In 4to. 59 bl.

Op den 26 October 1798, de dag zynde dat het loflyk Amsterdamsch Letterkundig Genootschap, onder de Zinspreuk: Concordia & Libertate, eene halve eeuw gebloeid had, besloten de gezamentlyke Leden tot het plegtig vieren van deszelfs vyftigste Verjaaring, op dezelfde wyze als, in 1773, deszelfs vyf-en-twintig jaarig Feest was gevierd geworden. Men verkoos ten dien einde, tot het doen der Redevoering, den Voorzitter ph.h. themmen, en tot het voorleezen van een Dichtstuk, den Medebestierder j.f. helmers; terwyl de laatst afgetredene Voorzitter a. bonn benoemd wierd, om deze plegtigheid door eene gepaste Aanspraak en Slotrede te openen en te sluiten, gelyk voor vyf-en-twintig jaaren door den Voorzitter geschied was. - Welke werkzaamheden, vervolgens door den druk gemeen gemaakt zynde, wy thans ter beoordeeling voor ons hebben.

Wat, in de eerste plaats, de Redevoering van den Geneesheer ph.h. themmen betreft, dezelve is naar den aart der plegtigheid ingericht, en behelst weinig meer dan eene optelling van het geen, sedert de laatste vyf-en-twintig jaaren, in dit Genootschap voorgevallen is, een verslag van de werkzaamheden die in hetzelve geöefend worden, en eenige loftuitingen aan de toehoorders. Wy twyfelen echter

[p. 140]

niet, of dezelve zal by het uitspreken wel voldaan hebben; doch of dezelve by de lezing ook voor anderen, buiten de Leden van het voornoemde Genootschap, belangryk zy, daaraan twyfelen wy zeer; ten minsten ons zyn de huishoudelyke voorvallen in eene Maatschappy, waarvan wy geen lid zyn, tamelyk onverschillig.

De Voorafspraak en Slotrede van den Hoogleeraar a. bonn zyn fraai, naarmate zy kort zyn.

De Feestzang door j.f. helmers is met recht een kunstjuweel, vol schoone en verhevene gedachten, in vloeijende vaarzen en in een welspreekenden styl.

Voor het overige behelst deze bundel nog, behalven een Voorbericht, en een Naamlyst der Leden, een Dichtstuk door j.g. doornik, ter gelegenheid van de eerste Verhandeling na het vyftig-jaarig Feest voorgelezen, het welk, schoon beneden den genoemden Feestzang, echter zyne verdienste heeft, en zelfs fraai genoemd mag worden; deszelfs trochaische voetmaat is ongedwongen, en zet het onderwerp zelfs bevalligheid by. Tot eene proeve schryven wy het laatste gedeelte af.

Van Olimpus hoogen bergtop,

Zag het Hoofd der hemelgoôn

't Bly geluk der feestgenooten,

Steeg van zyn' verheven troon:

Hy ontfronste d'achtbren winkbraauw,

Leî vernoegd zyn' blikzem neêr;

‘In 't verblyf der zuivere onschuld,’

Sprak hy, ‘voegt geen strafgeweer.’

Daadlyk daalde hy op de aarde;

Staatig trad hy in de zaal;

En, daar alles zweeg en knielde,

Voerde hy deeze achtbre taal:

‘Waarde Telgen van de Dochter,

Uit myn eigen brein gebaard!

Gy, die smaak verëent met kennis,

Deugd met wysbegeerte paart!

'k Zag, uit 's hemels hooge zaalen,

Met verrukking, op uw vreugd,

Schier is 't heil der Hemelgoden

Hier het deel van kunde en deugd.

't Noodlot heeft aan u beschoren

Dat dit heil zo lange duur'

Als uw paar Beschermgodinnen

Woont in uwen tempelmuur.

[p. 141]

 

Zorgt dan dat de bleeke Wangunst

 

Nimmer heimlyk binnensluip',

 

Dat geen slang der helsche Tweedragt

 

Uwen dorpel ooit bekruip'.

 

Dan zal steeds uw kunstchoor bloeijen:

 

't Strekt tot roem van Gysbrechts wal,

 

Waar het, in zyn' vollen luister,

 

't Jubelfeest eens vieren zal.’

 

Jupiter steeg naar d'Olimpus,

 

Toen de blonde Auroer' verscheen;

 

En de blyde Kunstgenooten,

 

Slaande hand en hand in één,

 

Zwoeren, met een blaakend harte,

 

Dat de woede van den tyd

 

Nooit het outer zou verbryzlen,

 

Aan de Vriendschap toegewyd.