Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1797

Weltevredenheid.

Fragment.

- - ô Hoe onuitspreeklyk zalig slyt ik mynen levenstyd; hoe weltevreden rollen myne uuren voort, - uuren, anderzins zo lang en verveelende voor den onopmerkzaamen, den niets verrigte den. Neen - myn levensstond loopt voort in vergenoeging en blydschap, wyl ik met myn lot te vreden ben. - Op het stille land gezeten, afgescheiden van het woelend geraas der woelzieke waereld, slyt ik buiten smart myne dagen. - Hier schenkt my alles het weezenlykst genoegen, daar ik met dankbaarheid berust in dat lot en dien kring, waarin ik my geplaatst zie; en, hoe ook de ramp-orkaanen stormen mogen, ik vertrouw volmaakt op Hem, die alle onze verwisselende toneelen regelt en schikt. - Nooit zyn myne verlangens naar hooge staaten, schatten, rykdom, pracht of praal; zulks kan myn hart geen waar genoegen schenken; ik schuuw de paleizen, de wooningen der grooten, - die plaatzen, waar wellust, vleijery, baatzugtige yver, en verleiding, haare veragtelyke rollen speelen; rollen, die een wrangen nasmaak ten gevolge hebben, en wroegingen en zelfverwytingen in het hart verwekken. Neen - veel liever woon ik onder myne met riet bedekte wooning: en, treed ik uit dezelve, dan zie ik de gantsche geschapene heerlyke Natuur, die myne oogen streelt, waar het vergenoegen woont, en alles zielbekoorend en verruklyk voor my is. Hier, ter nedergezeten aan de zyde eener lieve Wederhelft en braave Huismoeder, smaak ik met myn kroost de reinste vreugde; en wandel ik met hun langs bebloemde velden, hoe weltevreden zyn wy dan in ons lot! Ja, in deeze vrolyke uuren beschouwen wy de wonderen van Gods almagt, in de schoon-

[p. 601]

heid zyner werken. Dan, wordt myn hart soms door onspoed en verdriet als ter nedergedrukt, ô dan biedt my de met liefde gepaarde vriendschap myner Wederhelft haaren balsemenden troost aan. Hoe klopt dan haar gevoelig hart, daar haare trouwe, tedere, deelneemende, vriendschap myne boezemsmarten lenigt; en welke genoegens, welke vreugde, schenkt ons iedere aanlichtende dag, iedere schoone morgen, wanneer de zon, in het bloozend oosten, voor dit ons halve waereldrond te voorschyn treedt dan - dan looven wy en de gantsche schepping dien Maaker, wiens magt dit alles uit niet deed worden, en die ons, in alle de omstandigheden van dit leven, beschermt, geleidt, en voor alles behoedt: en komt de stille avondstond, wanneer het zwarte floers het aardryk dekt, en de zon haare pracht ontkleedt; dan zien wy de purperen avondwolken, - dan daalt dat heerlyke, verwarmende en alles koesterende licht, met denzelfden glans en luister, in het westen neder: hoe vergroot zy haaren kring; hoe spiegelt zy zich in den vloed, met een blik van golvend rood; hoe zinkt zy zagt voor ons beperkt gezigt - en zo maaken de avondschemeringen plaats voor den duisteren nacht, en alles vertoont zich prachtig, grootsch en majestueus. Zo schenkt alles wat ons omringt, alles wat wy beschouwen, waare genoegens; - de morgen en avondstond; de dag en de nacht; het huilen der winterstormen; het lachen der lente; het lonken van den zegen; het dreigen van den tegenspoed, - daar wy, onderworpen en gelaaten, alles met een bedaard gemoed beschouwen en opmerken.

ô Heerlyke Weltevredenheid, zaligende gerustheid, die zo veele waare genoegens aanbrengt; welk een grooten zegen verschaft gy uwe bezitters! Met den blyden bly, deelt gy in de smart der verdrukten, daar gy uwe medenatuurgenooten mint, met een hart vol gevoel; en, ongeveinsd in woorden en handel, met een grootschen tred voorttreedt op het pad der deugd. Nog eens - zalige Tevredenheid! wie,

Wie, met uw gunst vereerd, zyn vlugtende uuren slyt,
Geniet het streelendst zoet, trots 't woeden van den nyd.

J.D.V.

Brielle,

1797.