Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1797

Kleine Dichterlyke Handschriften. Agtste en negende Schakeering. Te Amsteldam, by P.J. Uylenbroek, 1795 en 1796. In gr. 8vo. 167 en 136 bl.

De Handschriften, in de twé bovengenoemde Schakeringen geplaatst, zyn van Jan Lugt, Dirksz., G. Outhuys, B. Trakranen, O.C.F. Hoffham, A.L. Barbaz, B. Nieuwenhuizen, A.P.V.T., A.C. Schenk, P. Boddaert, Jun., P.G. Witsen Geysbeek, C. van den Berg, P.J. Uylenbroek, A.M. Moens, W. Haverkorn, Wz., A.J. Zubli, J.G. Doornik, C. Loots, J. Croon, J.D.P., R.H.A., W. Bilderdyk, P.N.A., G.H.V. Ysselstein, en M. Westerman. Men ziet dus, welke waardige Vernuften aanhoudend bydragen om deze Verzameling van belang te maken. Alle hunne Stukjes zullen den kunstminnenden Lezer genoegen, vele zullen het volle gevoel zyns harte in beweging brengen, zynen smaak aller-

[p. 277]

aangenaamst voldoen. Vooral vindt men in deze twé Schakeringen vele schone Vertalingen en vrye Naarvolgingen van oude en nieuwe Dichters; waarvan het volgende, zynde ene vrye naarvolging van Horatius, door G. Outhuys, tot ene proeve kan strekken.

Horatius.

Toen myn min u niet mishaagde,

Ik - alléén uw hart bezat,

Liever minnaar om uw' boezem

Nooit zyn' arm gestrengeld had,

Toen benydde ik d'Oosterkoning

Diadeem, noch troon, noch schat.

Lydia.

Toen geen vreemde vlam u blaakte,

Gy me om Cloë niet verliet,

Meende ik, door myn schoon verheven

In Diones ryksgebied,

Dat myn roem, ten top gestegen,

Ilia beneên zich liet.

Horatius.

Cloë knelt my in haar boeiën,

Cloë, die, by 't schoonst gelaat,

Met heur tedre rozenvingren

De elpenbeenen cyther slaat.

'k Ben bereid myn bloed te plengen,

Zoo dat bloed heur 't leven baat.

Lydia.

'k Blaak in onderlinge liefde

Voor den schoonsten jongeling,

'k Schroom geen tweemaal zelfs te sterven,

Rekte dit zyn' levenskring,

Zoo hy slechts den vegen adem

Kusschend van myn lippen ving.

[p. 278]

 

Horatius.

 

Zoo de band, waar eens de liefde

 

Ons meê voerde in zegepraal,

 

Al te zeer van een gereten,

 

Wierd vernieuwd uit hecht metaal,

 

Cloë uit myn hart gebannen,

 

Gy de myne als de eerstemaal?

 

Lydia.

 

Schoon myn vriend den glans der starren

 

Door zyn schoon verdwynen doet;

 

Gy den kurk steeds evenaarde,

 

Dobbrende op een' woênden vloed,

 

Niets zal immer weêr verdoven

 

't Blaken van myn' liefdegloed.

In de negende Schakering vindt men verscheiden kleine geestryke Stukjes van Bilderdyk, waarvan het volgende tot nog ene proeve kan dienen.

De brave Alcestis was een parel, groot van waarde:

God-zelf schonk ze aan haar Eeuw als 't kostelykst kleinood.

Wat was 't? - Hy zag zyn gift geheel miskend van de aarde,
Hernam ze, en lei haar weg in 't schelpjen dat haar baarde,

Om ze eenmaal 't Englendom te werpen in den schoot.