Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1795

De boetvaardige overspeeler.

myne heeren!

Onlangs wierd ik, in mynen post, geroepen by een zieken Broeder deezer Gemeente, ten einde aldaar met en voor hem een Gebed voor den Throon des Allerhoogsten uit te storten. Na dat ik was binnen getreden, liet hy zyn Oppasser uit het vertrek gaan, en sprak my, met eene zwakke stem, doch, zo als het my toescheen, met een aandoenlyk hart, aldus aan: ‘Mynheer ik gevoele dat ik een verval van kragten heb; - dat ik op myn sterfbed leg; - en dat ik weldra voor Gods ontzaglyke Rigterstoel zal moeten verschynen, om aldaar rekenschap van myn gedrag, in deeze Waereld gehouden, te geeven. In deezen staat kan, althans behoort men niet te veinzen: ik zal het ook niet doen; maar myn hart voor u uitstorten.

Ik heb my, vooral in myne jeugd, aan veele losbandigheden schuldig gemaakt. 't Is waar, dat ik reeds zedert veele jaaren een opregt berouw en leedweezen van myne zonden heb gehad, en God ernstig en aanhoudend gesmeekt, dat Hy my dezelven genadig geliefde te vergeeven, om de rantzoenverdiensten van Zynen Eeniggeborenen Zoon Jezus Christus wille. - Doch ik kan my echter zoo niet gerust stellen als ik wel wenschte; ik heb ééne zonde begaan - eene zonde, by uitneemendheid groot - eene zonde, welke ik niet kan herstellen - die my als een steen op het hart drukt, en die my dikwils in twyfel brengt, of 'er voor my wel genade en zaligheid te hoopen en te verwagten is!’ - Ik antwoordde hem, dat de H. Schrift ons, op menigvuldige plaatzen, leerde,

[p. 551]

dat, indien wy met een waaragtig berouw en hartelyk leedweezen over onze zonden waren aangedaan, den Heere Jezus Christus voor den eenigen en algenoegzaamen Zaligmaaker van 't Menschdom erkenden, en tot Hem, in den geloove, onze toevlugt namen, wy dan ook verzekerd konden zyn, dat Hy onze voorspraak by Zynen Hemelschen Vader zoude weezen, en wy, om deszelfs lydelyke en daadlyke gehoorzaamheid, vergiffenisse onzer zonden, hoe groot dezelven dan ook mogten zyn, erlangen zouden: dat ik eenige bewysplaatzen, hiertoe betrekkelyk, in myn Gebed zou laaten invloeijen. - ‘Ja, zomtyds ben ik hier wel van overtuigd; maar dan komen my eenige myner zonden, en vooral de bedoelde zoude, wederom te binnen, en brengen my in angst en bekommering. - Hoor, gy moet alles weeten: dan kunt gy my, misschien, beter gerust stellen, en te bepaalder voor my bidden. - Ik heb in myne jeugd gemeenzaam, zondig, omgegaan met eene getrouwde Vrouw, die eenige jaaren was gehuwd geweest zonder Kinderen te krygen, en ik heb by haar waarschynlyk twee Kinderen in Overspel geteeld. Haar Man, in veronderstelling dat het de zyne waren, heeft deeze Kinderen, by zyn overlyden, tot zyne Erfgenaamen aangesteld, - van de Moeder, die mede overleden is, hebben zy ook alles geërfd; en dus heb ik niet alleen op myne Conscientie de gruuwelyke zonde van Overspel, die ik met deeze Vrouw heb begaan, maar ik heb ook daar door twee Familiën van hunne vry aanzienlyke Erfenissen, van hunne Wettige Eigendommen, die hen niet zouden ontgaan zyn, beroosd, en, helaas! de naaste bloedverwanten van den overleden beledigden Man hebben het zeer hoog noodig, en moeten nu zeer bekrompen leeven, daar zy, door het verkrygen deezer Erfenis, een ruim bestaan zouden gehad hebben. - ô Hoe groot - hoe gruuwelyk is toch de zonde van Overspel: wat kan zy al droevige gevolgen, dikwils tot in het oneindige, voortbrengen! Ach, myn God! wat voel ik 'er thans al het gewigt van! Genade, groote God, genade!’ - Deeze aandoening was te sterk voor den zwakken Man; hy viel in flaauwte, en ik meende dat de Almagtige een einde met hem maakte. Doch, nadat ik den Oppasser geroepen, en wy hem eenige hulpe hadden toegebragt, kwam hy wederom by zichzelven; doch geheel afgemat. - Het is voor ditmaal genoeg, zeide ik hem, God zal uw waar berouw en uwe opregte boetvaardigheid niet versmaaden. Laaten wy ons nu Throonwaarts wenden, en den Allerhoogsten danken, dat Hy u een regt gezigt van uwe hooggaande zonde heeft gegeeven; Hem smeeken, dat Hy u gelieve bekwaam te maaken om daarin, tot den einde toe, te volharden; en, is het Zynen wille om u door deeze ziekte te ontbinden, dat het Hem dan zal behaagen, u, om Christus Jezus wille, genadig te zyn. - Ik vertrok na het Gebed; doch onder belofte van hem over een dag of twee, zo God hem dus lange in 't leeven geliefde te

[p. 552]

bewaaren, wederom te komen bezoeken. Dit heb ik gedaan, en nog tweemaalen vóór zyn dood hervat. - Ik heb reden om te vertrouwen, dat de Man bekeerd - zalig - gelukkig gestorven is; doch telkens viel hy in de voorige ongerustheid, en hield niet op van zichzelven te beschuldigen, dat hy twee Familiën, door zyn toedoen, van hunne wettige pretensien had helpen berooven, en vooral dat hy de oorzaak was van den zeer armoedigen staat, en dus van het tydelyk ongeluk, waarin zich thans een talryk Huisgezin bevond. In een der gesprekken, welke ik met den Zieken daarover hield, vroeg ik hem, of zyne tydlyke middelen niet toelieten, om 't gemis deezer Erfenis eenigzins te vergoeden? ‘Ik heb,’ was zyn antwoord, ‘die braave lieden, onder de hand, en zonder dat zy wisten van wien het kwam, dikwils ondersteund, en eenig soulaas toegebragt; maar 't geen ik hen heb kunnen byzetten was zeer gering, in vergelyking van dat geen, 't welk hunne Erfportie, die hen volgens 't Natuurregt toekwam, zoude hebben bedraagen. En meer heb ik voor hen niet kunnen doen; want ik heb zelve twee na Bloedverwanten, die ryklyk dat geen, 't welk ik hen kan nalaaten, tot hun onderhoud zullen noodig hebben; en het ware wederom eene ombarmhartigheid, om hen daar van te ontzetten.’

Vermits nu de Zieke my ernstig heeft verzogt, en my, by handtasting, doen belooven, dat ik het bovengemelde in uw geacht Werk, zonder melding van naam of woonplaats, zou doen zetten, ten einde, ware het mogelyk, andere jonge wulpsche, of ook wel meer bejaarde, lieden, (zeide hy,) van beide de sexen daar door af te schrikken, om de zonde van Overspel, onbedagtzaam, te bedryven, of daar in voort te gaan; daar hy nu, op zyn sterfbedde, al de gruuwelykheid zoo duidelyk van inzag, en al de smerten en 't naberouw zoo leevendig en kragtig van gevoelde, dat hem woorden ontbraken om de grootheid en sterkte daar van te kunnen uitdrukken: vinde ik my verpligt om daaraan te voldoen, en neeme dus de vryheid om dit Verhaal, 't welk byna woordelyk tusschen den Zieken en my is gehouden, u toe te zenden, met verzoek om 't zelve een plaatsje in uw Maandwerk in te ruimen. Ik twyfele niet of gyl. zult daar aan gaarne voldoen, ten deele om daardoor nuttig te zyn voor uwen Medemensch, en ten deele om het verzoek van een' Stervenden niet voor het hoofd te stooten. Ik ben, met achtinge, Myne Heeren, uw vlytige Leezer

W.