Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1793

Treffend voorbeeld van wederkeerige dankbaarheid.
Eene waare Geschiedenis^(*).

Lorenzo musata, een Inbooreling van Catania, in Sicilie, werd in den Jaare MDCCLXXIV, in een Malteesch Schip vaarende, genomen door een Algerynschen Kaaper. De Prys in de Haven opgebragt zynde, kogt een Turksch Officier deezen Slaaf, en behandelde hem met al de gestreng- en wreedheid, die een ongevoelig Barbaar, door Waangeloof nog hartvogtiger gemaakt, een mensch kan aandoen.

Gelukkig voor den Sicilier, dat zyns Meesters Zoon ferulah (toen een Kind van omtrent tien jaaren) zeer op hem gesteld wierd, en, door ontelbaare kleine dienstbetooningen, zyne slaaverny verligtte.

Lorenzo werd, in gevolge hier van, zo zeer aan dit Kind gehegt, als hetzelve aan hem verbonden was. Zelden waren zy van elkander af. Ferulah, (omtrent zestien jaaren bereikt

(*) Overgenomen uit watkin's Travels through Swisserland, Italy, Sicily, enz.

[p. 467]

hebbende,) zich in Zee baadende, werd door den stroom weggesleept, en zou ongetwyfeld het leeven hebben moeten verliezen, was lorenzo niet in Zee gesprongen, om hem, met eigen leevensgevaar, te redden. Deeze behoudenis deedt de Genegenheid des Jongelings tot Dankbaarheid aangroeijen, en hy hieldt menigvoud by zynen Vader aan om de Vryheid zyns Behouders; doch vrugtloos.

Dikwyls zugtte lorenzo om weder na zyn Vaderland te mogen keeren; en ferulah besloot, hem dien wensch te schenken, dat verlangen te zullen voldoen. Ter volvoering van dit besluit, bragt hy hem op een avond aan een Engelsch Koopvaardyschip, gereed om van Algiers te vertrekken; met traanen in de oogen, lorenzo omhelsd hebbende, keerde hy t'huiswaards, vol van dat streelend genoegen, en met die zelfgoedkeuring, welke een deugdzaam hart gevoelt, als het dankbaar en edelmoedig handelt.

Lorenzo keerde in zyn Vaderland te rugge, waar hy vondt, dat een Bloedverwant, by uitersten wille, hem een klein Landgoed besprooken hadt. Op 't zelve zette hy zich neder, en genoot alle de aangenaamheden van rust en wel te vredenheid, hem oneindig welgevalliger, dan zy anderzins zouden geweest zyn, door het herdenken der dagen, in slaaverny doorgebragt.

In 't einde op den duur het stille Landleeven moede, of 't zelve willende afwisselen door het zien van andere tooneelen, vergezelde hy een zyner Naastbestaanden, een Scheepskapitein, op een reis na Genua. Daar geland, hoorde hy eene stem, uitroepende: Ach! myn Vriend, lorenzo! - en bevondt zich, dit hoorende, in de armen van ferulah. Verbaasdheid en vreugde namen, op dit oogenblik, zyne geheele ziel eerst geheel in; maar, hoe spoedig veranderden die aandoeningen in smert, als hy, door de ketenen, ontdekte, dat ferulah een Slaaf was! Een Genueesche Galei hadt hem genomen, op een reis na Aleppo.

Edelmoedigheid en Dankbaarheid waren de heerschende trekken van lorenzo's hart: en aan deeze besloot hy alle bedenkingen op te offeren. Zyn beurs met zynen Vriend gedeeld hebbende, nam hy zyn afscheid, met verzekering, dat hy, binnen twee maanden, te Genua zou wederkeeren.

Lorenzo hieldt zyn woord. In Sicilie verkogt hy zyn Landgoed, schoon met groot nadeel, en met dit geld loste hy zyn Vriend, dien hy weder na Algiers zondt. Ferulah heeft onlangs lorenzo te Catania bezogt, waar zy zich nu bevinden, en niet alleen het Landgoed weder voor hem ingekogt, maar hem daarenboven met eene groote geldsomme verrykt.

Deeze daaden mogen door zommigen, die meer Voorzigtigheids dan Menschliefde bezitten, voor uitwerkzels van Geest-

[p. 468]

drift gehouden worden. Ik kan niet naalaaten ze voor waare Deugd te schatten, en beklaag my alleen, dat ik niet kan deelen in de Vriendschap van ferulah en lorenzo.