Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1793

[p. 173]

Mengelwerk, tot fraaye letteren, konsten en weetenschappen, betrekkelyk.

Izraëls verlossing uit de slaverny van faraö!
Dichtmaatig Tafereel.

Door 't geloove zyn zy de roode Zee doorgegaan, als door het drooge, het welk de Egiptenaars ook verzoekende, zyn verdronken.
Paulus.

Na dat de schrandere Mozes en Aäron, verscheidene maalen, Gods bevel aan Faraö hadden te kennen gegeeven, om Izraël uit Egipte te laaten trekken, bleef hy egter voor alle reden doof; doch toen behaagde het den Heer van Hemel en van Aarde zyne onnagaanbaare Almagt aan den grooten Dwingeland te vertoonen, in tien onderscheidene Plaagen:

Hy maakte al het water van Egiptenland tot bloed,

Deed Vorschen en Luizen verschynen.

Verwekte Pest, Zweeren, Hagel en Vuur.

Deed Sprinkhaanen te voorschyn komen.

Het heldere Zonnelicht drie dagen lang verdwynen, en

De Eerstgeboorenen van Mensch en Vee sterven. - Doch toen zag de trotsche Faraö zyne dwaasheid te laat, en, als in de engte gebragt, beveelt by Mozes, om toch Egipte te ontwyken.

Zoo daagde het tydstip van Izraëls Verlossing!

Nu maakte de groote Mozes eenen aanvang tot den uittogt, en beveelt Izraël hoe het zich moest gedraagen, eer het heenen toog.

Elk moest nu, van zyne gebuuren, gouden en zilveren vaten eischen - elke huiswaard een lam neemen, een manlyk, één jaar oud; het zelve slagten, - het bloed daarvan stryken aan den post en dorpel van zyn huisdeur, om, in het slaan der Eerstgeboorenen, verschoond te worden. Men moest, in deezen nacht, het lam braaden, met ongezuurde brooden en bittere kruiden eeten - geheellyk opeeten - op dat van het zelve niets overbleef, of, wat mogt overschieten, moest

[p. 174]

door het vuur verbrand worden, en deeze laatste veelbeduidende maaltyd moest geschieden, met staaven in de handen, geschoeid, en met haast, want het was des Heeren Pascha, elk tot een gedachtenisse; en het geschiedde alzoo, - het volk gehoorzaamt, en maakt zich tot de reis gereed!

De groote Leidsman Mozes spande nu al zynen vlyt in het werk tot den optogt, en om in eenen goeden staat te stellen, een getal van zesmaal honderd duizend mannen, behalven stoköuden, kinderen, vrouwen, knegten, en slaaven.

Thans by Rameses by een vergaderd, geeft hy het teken, en elk begeeft zich op deeze groote reis naar Sukkoth; voerende het gebeente van Joseph met zich mede. Hier bouwt men draagbaare tenten, en Mozes meld hier het volk, hoe God, hun beschermer, hun des daags met een wolk- en des nachts met een vuur-kolom zoude geleiden; nu reist men voort van Sukkoth naar Etham, en dus geheel en al uit Faraö's grimmige oogen.

Dan Hy, Jehovah, die weet en kent, wat 's menschen hart besluit, die ook wist, wat de heerschzugtige Faraö had beslooten, ten wisser ondergang van zyn volk, doet Izraël eenen anderen weg neemen, - het keert van Etham weder naar Pihachiroth, en komt eindelyk aan het strand van het roode Meir, waar Hy, op eene byzondere wyze, zyne onbepaalde Almagt zou vertoonen - hier rust het groote Heir - hier houdt men halte.

Dan! - wat gebeurt 'er? - Izraël wordt ontzet, ontsteld, en verschrikt; zy zien het Leger der Egiptenaaren tot hun naderen: Faraö met een ontzaglyk Heir jaagt hun agterna, en het bruischende roode Meir zien zy voor zich: dus ingeslooten en omsingeld, is, volgens hun begrip, hier heul nog hulp te hoopen. Men valt den Leidsman Mozes met snoode lasteringen op het lyf: en wil zich weder aan Faraö onderwerpen, weder naar Egipte keeren.

Doch de Godsheld staat pal, gelyk een rots in 't midden van de afgryslykste stormen der woedende golven; hy is gerust dat Gods hulp hem beschermen zal, en tragt, zoo veel hy kan, met een bedaarden geest, dit redenloos gedrag te stillen, en tot bedaaren te brengen: steunende op de Magt van dat volmaakt aanbidlyk Opperweezen, dat hem altoos, in zoo veele byzondere ge-

[p. 175]

vaaren, had bygestaan, verzoekt hy by het volk gehoor, en zegt tot hun:

Gelooft my - blyfr God getrouw, en wilt niet vreezen! - De Hemelsche Monarch zal ons ter hulpe zyn; die zal u allen, nog deezen dag, de blyken van zyne groote Goedheid en Almagt toonen. - Het is God, de Heerscher van 't groot Heelal, die voor ons strydt, en het gantsche Egiptische Heir, dat gy nu ziet, van den Aardbodem zal verdelgen.

Hier zwygt de Held, en roept zynen God, ootmoedig, aan, smeekt, dat Hy hem bekend zou maaken, hoe zich thans te gedraagen in deeze voor hem zoo gewigtige omstandigheden, en Hy, de Almagtige, die gezegd had, roept my aan in den dag der benauwdheid, - Hy, de Heer, verhoort Mozes bede.

Nu nadert het geduchte tydstip, nu geeft hy Izraël bevel, om naar den kant der Zee, digt aan den oever van het Meir, te trekken, en God - de alleen Wyze God - verdonkert, door zyne wolk-kolom, het gantsche Egiptische Leger, daar die zelfde wolk-kolom, by zyn volk Izraël, den schoonsten luister vertoonde.

Dan dat nu het gordyn wegschuive, om het grootste Toneel van alle Toneelen te aanschouwen.

Hier treedt Amrams groote zoon voor het gantsche volk van Izraël, neemt zynen staf, en slaat, op het bevel van den God aller Goden, de Zee, dat ze zich vanëen scheure, het water scheidt zich van elkander, terwyl een sterke oostewind waait, om dat vloeibaare element, als een muur, ter regter- en ter linkerzyde te doen staan, en zoo ziet men, tusschen beide, den droogen grond als eene gladde baane.

Verbaasde wonderdaad, die nimmer weergaa hadt!

Nu treedt de Held, die gerust op 's Hemels hulp vertrouwde, rustig van den kant, stapt het Leger vooruit, en zegt, - komt, volgt my na, uw Leidsman wyst u het spoor, vreest niet, - de God uwer vaderen is ook uw God, Hy zal uw beschermer weezen, want zyn almagtig Alvermogen houdt voor u, voor ons, de wagt; en zie daar, Izraël volgt hem, en gaat met zyne vrouwen, kinderen, vee, en have, droogvoets, door het midden van de Zee.

Nog eens, verbaasde wonderdaad!

Intusschen nadert de Legermagt van den Koning Faraö - hy komt, en beschouwt hoe Izraël, niet alleen langs den

[p. 176]

zeegrond wandelt, maar ook alrede aan de overzyde des lands nadert - hy weet niet wat hy ziet, - hy staat verbaasd - hy siddert, en begrypt niet hoe dit wonder is geschied, daar zulks nooit in vroegere tyden gebeurde, of zou dit ook uitgewerkt zyn door Mozes toveryen? Dan, het zy hoe het zy; hy zegt: hier dient geen tyd verspilt, komt Helden, volgt my, op dat wy Mozes met zyn volk agterhaalen, de weg is voor ons gebaand; en hy rent, gevolgd van zyn gantsche Heirleger, wagenen, paarden, ruiterbenden, en voetknegten, gezwind, ten zeestrande af, om het regt op Izraël aan te wenden.

Maar! - wat gebeurt 'er? - helaas, de God van Hemel en van Aarde ziet van zynen troon ter neder op Faraö en zyn volk. Hy doet den zeegrond beeven - de wagenen beginnen te slingeren, te stooten, te schokken, raaken uit het spoor, en willen bezwaarlyk voort, - elk roept, komt laat ons vlugten - gezwind te rugge vlien - Hy, die menigmaal voor Izraël streedt, strydt thans weder tegen ons! Ja, de Koning zelfs roept van zynen slingerenden wagen, met een bestorven mond, - zwenk - keer te rugge, eer het inwellende zand ons den hertogt weigeren mogt. Dan, hier kan geen roepen, geen zwenken, baaten; de wagens blyven staan, - het paard steigert naar de lugt, schuimbekt, briescht, en trapt, - alles raakt in wanorde, - de een verdringt en vertrapt den anderen, - het gantsche Leger raakt in nood, terwyl men Faraö dit alles verwyt.

Intusschen was Gods volk, de vlugtende Izraëliten, reeds den anderen oever van het vaste strand genaderd, en nu beveelt God, aan den Leidsman Mozes, zyn staf, en hand, over het opeengestapelde water uit te strekken, en ziet, de Zee keert weder tot haare plaatze! - zy bruischt op Faraö's Leger aan, met woedend zeegeklots, begint weder te raazen, te woên, dat al de golven kooken! terwyl de trotsche heerschzugtige Dwingeland, de groote Koning Faraö, met den dood worstelt: - hy roept om hulp, by zyne doove Goden; maar te vergeefsch: niet een kan hier den dood ontgaan, hier helpt geen naberouw, geen klaagen, weenen, of kermen; het is alles vrugteloos: wagenen, paarden, en menschen, werden bedolven en ingeslokt, als in een grondelooze kolk, en Faraö werd begraaven ter plaatse daar Izraël werd bevryd: zoo ver-

[p. 177]

lostte hy de kinderen Izraëls uit de hand des haaters, en hy bevrydde ze van de hand des vyands, want Paraös paard, met zynen wagen, en zyne ruiteren, zyn in de Zee gekomen, en de Heere heeft de wateren der Zee over hen doen wederkeeren; maar de kinderen Izraëls zyn op het drooge, in het midden van de Zee, gegaan. Zoo was Jehovah de redder der onschuld. - Hy gaf hun de vryheid en het leven, ontwapende den dwang, velde de heerschzugt ter neder, en herstelde de vryheid: - zoo zinkt uwe Grootheid, wufte Vorsten, als God door donders spreekt! op dat gy zoudet weeten, dat, hoe ook uwe luister schittert, gy, egter, met alle uwe magt, maar menschen zyt.

Ja Izraël loof de Oppermagt,

Uw vyand is verslagen,

Uw dwingland is ten val gebragt

Met wapen, paard, en wagen;

Hy volgde ons na: - zyn magtig Heir

Trad tusschen de open golven:

Jehovah zag het - en het Meir

Heeft, bruischend, hen bedolven.