Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1792

Treffende blyken van onverschrokkenheid en moed, door den Americaanschen generaal Putnam betoond.

(Ontleend uit j.p. brissot, (voorheen de warville) Nouveau Voyage dans les Etats Unies de Nord-Americ.)

De Generaal putnam stak uit door zyn stoute en onverschrokke geestgestelienisse, welke hem aanzette tot bedryven van eene gelukkig slaagende onderneemzugt.

Een Wolf, van eene verbaazende grootte, was langen tyd de schrik geweest van Connecticut, en hadt de wyk genomen in een diep en ontoeganglyk hol. Putnam bezat moeds genoeg om zich, met een koorde aan hem vastgemaakt, daar in te laaten nederdaalen; houdende in de eene hand een fakkel, in de andere zyn snaphaan: en het gelukte hem, dit verschriklyk Dier dood te schieten, op het oogenblik dat het na hem toe sprong.

Putnam waagde het, ten betoon van zyne onverschrokkenheid, in een boot, de schriklyke Watervallen van de Hudsons-Rivier over te vaaren. Dit viel voor in 't jaar MDCCLVI, toen putnam streedt tegen de Franschen en derzelver Bondgenooten, de Wilden. Hy bevondt zich toevallig, met een boot en vyf man, aan de oostzyde der Riviere, niet wyd van deeze Watervallen. Zyn volk, 't geen zich aan den overkant bevondt, onderrigtte hem door een teken, dat een groot aantal Wilden in aantocht was om hem te omringen, en dat hy geen oogenblik te verliezen hadt. Drie zaaken stonden te zyner keuze; te blyven, te vegten, en te sneuvelen; het te onderstaan om na de andere zyde over te steeken, blootgesteld aan het schieten zyner vyanden; of de Watervallen af te zakken met eene bykans onmisbaare zekerheid van te zullen omkomen. - Van deeze drie moest hy één kiezen. Hy hing niet in twyffel; maar sprong op een gelukkig oogenblik in de boot: want een zyner Medegenooten, slegts op een kleinen afstand van hem verwyderd, strekte ten onverwylden slachtöffer der Wilden. - Zyne vyanden waren ras genoeg by de hand, om hunne snaphaanen op de boot te lossen, eer hy buiten schoots kon weezen. - Dan door de snelheid des strooms, was hy dit gevaar niet ontkomen, of de dood grimde hem aan onder een nog veel schriklyker gedaante. Rotzen, welker punten boven de opper-

[p. 526]

vlakte des waters uitstaken; groote brokken houts, die den doortocht half verstopten; wegrukkende golven, en schielyke nederstortingen, ter longte van een vierde myls, lieten hem geene hoope van ontkoming, dan door een wonderwerk. Putnam, egter, vertrouwende op die Voorzienigheid, welke hem zo dikwyls beschermd hadt, ging aan 't roer zitten, en stuurde met de uiterste bedaardheid. Zyne Medegenooten zagen, met verwondering, verbaasdheid en schrik, hoe hy, met alle behendigheid, de klippen en golven, die hun, ten allen oogenblikke, met den dood dreigden ontweek. Hy verdween, kwam weder te voorschyn, en, den koers neemende door de éénige voor hem mogelyke opening, bereikte hy, in 't einde, de effene oppervlakte van de Rivier, die beneden aan deezen eislyken Waterval stroomt. - De Wilden stonden niet min versteld. Dit wonder verbaasde hun bykans zo zeer als het gezigt van de eerste Europeaanen, die de oevers van deeze Rivier naderden. Zy merkten putnam aan als onwondbaar, en dagten dat zy den grooten geest zouden beledigen, indien zy na het leeven stonden van een Man, zo zigtbaar onder diens onmiddelyke bescherming.

Zyn moed redde hem desgelyks van een oogschynlyken dood; naagezet door den Generaal tyron, aan 't hoofd van 1500 man, ontkwam hy zulks door met zyn paard van den steilen nedergang van een Rots, Horseneck geheeten, af te springen, en dewyl niemand der Engelschen dit voorbeeld durfde volgen, was hy dit gevaar ontsnapt.